yazarların kendini sevmeme nedeni

kimse sevmeyince sen de sevmemeye başlıyorsun bir yerden sonra. bu kadar insan yanılıyor olamaz mantığı ağır basıyor bir yerden sonra. bu kabulleniş biraz rahatlatıyor ve beklentin olmuyor kimseden.

olur da bir gün biri ufacık bir ilgi gösterirse de varını yoğunu ona adıyorsun. bir iki dolandırılma, 2 başarısız evlilikten sonra artık onun da bir sonu olmadığını düşünüp dolduracağın vaktin bitmesini bekliyorsun. bir gün ölürüm diye yaşamak ama ölmek için de acele etmemek gerekmiş. ya bir gün severse biri diye...

yok.

yetiyor mu sahi?
bir tek kendimiz varız şu hayatta.
yahu bir tek ben varım neden sevmeyeyim canım kendimi?
bir iki hatam olmuş, bir iki sıkıntı çıkmış, bir iki memnun edemedim diye kendimi koca bir çizgi atar mı insan kendine?
her şeye tahammül gösteriyoruz.
merhamet ediyoruz, alttan alıyoruz da kendimizden neden esirgiyoruz bunu?

kabul et kendini!
önce bunla başla.
başkaları gibi olmak zorunda değilsin.
kimseyi memnun etmek zorunda değilsin.
birilerinin kalıbına uyamadık diye veyahut birilerinin kafana, bilinçaltına işlediği doğruyu* yakalayamadın diye nasıl kendine karşı durursun.
her neysen, kendine biçtiğin ve beğenmediğin rol her neyse kabul et.
değiştir, değiş, savaş vs demiyorum bak.
'kabul et' diyorum.
süper kahraman değiliz bazı şeyleri değiştiremeyiz ama bir şekilde süperiz. hiç mi elle tutulur bir yanın yok yahu?
ayrıca kendini sevmek için nedene ihtiyacın mı var?
şaka yapıyorsun.
bu kadar zor olmak zorunda mı gerçekten?
bu kadar zor olmak zorunda mısın kendine?

kendini kabul etmekle başla önce. devamı gelecek bak nasıl güzel seveceksin kendini. beynindeki o kalıplar yıkıldıkça, kendini kabul ettikçe kendini sevecek sen kendini kabul ettiğin sen kendini sevdiğin içinde insanlar tarafından nasıl kabul göreceksin!
parlayacaksın dostum.
akılları almayacak.
'bir insan kendini neden sever? 'i düşünecekler.
kendilerini sorgulayacaklar.
ve seni daha da çekici yapacak bu durum.
tabi beğenmeyenler de çıkacak ama umrumda olmayacak emin ol!
eleştirileceksin, yargılanacaksın, bir şekilde kalıba uydurulmaya çalışacaksın ama nafile maymun gözünü açtı.
bir süre sonra seni en çok eleştirenler bile seni kabul edecek.
seni en çok eleştirenler sendeki sırrı merak edecek.
sırrın mı?
'kendini sevmek'... *

belki de sevmek zorunluluğun yok .ben böyleyim 40 ıma yaklastigim bu günlerde 12 yaşımı hatırlıyorum yine ayniydim.bu sebepten galiba biraz yardım etmek kendime sevmekten daha kıymetli.

sürekli olarak dost darbesi yememe rağmen arkadaş canlısı olmaktan nefret ediyorum... hayatımın kısır bir döngüsü bu.

aşırı pişmanlık yaşayan bir bünyeye sahip olmam , en çokta iyiliğimden .

bana kendimi sevmem için bir neden söylermisin ?

bile bile yanlışı seçip doğru sonuç bekledim kendimi üzdüğüm için önce saygımı sonra sevgimi kaybettim şimdi tekrar kendimden özür diliyorum ve güvenimi kazanmaya çalışıyorum.

bunun üzerine hiç düşünmedim ama sanırım kendimi sevmiyor oluşumun nedeni kafamda yarattığım ideal "ben" ile gerçekte olan "ben" arasındaki uçurumdur. hayatım boyunca ideal olana uymak için kendimi zorladım. insan her haliyle barışık olmalı ve benim temel problemim kendimle barışık olamamam. aslında nedenler üzerine konuşmaktansa kendini sevmemenin sonuçları üzerine düşünür ya da konuşursak hayatımızı nasıl da olumsuz etkilediğini görebiliriz. farkındalık ve bununla beraber değişim açısından oldukça önemli bunu görebilmek.

her şeyi kafaya çok da kan ve çok hassas bir yapıya sahip olduğum için kendimden zaman zaman nefret etmiştim.

bu soruya bir neden gösteremem sanırım. küçük bi çocuktum sevmezdim kendimi kocaman biriyim hala sevmiyorum. sevebileceğimi sanmıyorum. keyfim olur bir iki iltifat edersem kendime kardır.

çok fevriyim, çok bencilim, kırıcı bir dilim var, karşımdakinin 5 cümle sonra ne söyleyeceğini bildiğim için, onu dinlemiyorum.
çok ah aldım... çok hatun üzdüm. beyinsizlere katlanamıyorum.
sonuç: ebedi yalnızlık.

aksine en çok kendimi seviyorum. bana bir şey olursa yaşayamam.

mükemmel olmam.

insanda azıcık bir falso olur di mi? ama yok işte...

egoistim ben ne sevmemesi ben sizler gibi değilim. anca kendinizi gömün bir de işinize gelmeyeni gömün.

ani bir kararla bu sene kendimi sevmeye çabaladım ,hâlâ çok şey var aşamadiğim. içlerinden birisi korkak olmam ama böcek örümcek olayı değil konfor alanından çıkmama korkakligi bu da bana senden bi b*k olmaz hissi veriyor ve akabinde gelen kendini sevmeme durumu

küçükken annem ve akranlarım tarafından gördüğüm zorbalık. kendimle ilgili ne zaman güzel bir şey desem kendini övüp durma dendi. sürekli hatalarım yüzüme vurulduğu için her tartışmada kendimi suçlamaya başladım. daha detaylıca anlatılacak çok şey var ancak temeli bu şekilde.

çok korkak bir insanım. ayrıca birileri kırılacak diye susmayı seçiyorum hep.

kendim olmam daha büyük bir sebep olamaz.

kendimden nefret etmemim tek sebebi kendimdir.