yazarların üniversitedeki yoksulluk anıları

ev kirasını elden verirdim, tabii bunun için nakit para lazım. bir ay hiç nakitim kalmadığı için kirayı veremeyecektim ki kredi kartından altın alıp değerinin altına kuyumcuya satıp nakit para elde etmiştim. sonra borçlar katlanarak arttı tabii.

başlık sahibine seslenerek diyorum ki; çok güzel bir anıymış. arkadaşının akıbeti ve senin adına üzüldüm.

ben de param dibe yaklaştığında sigarayı bırakırdım. üniversite hayatım boyunca 13 kere sigarayı bırakmışlığım var :))
ve param, memlekete bir bilet alacak seviyeye düştüğünde o bileti alır giderdim :/

kızlara bozukluk kutusu yaptırmıştım bir kaç ay sonra sigara parası kalmayınca o kutu aklımıza gelmişti. çok işe yaradı.

lavabo giderinde 5 kuruş aradım

sonra para kalmaz alamam diye sigarayı aylık almıştım (30 adet) sonradan fark etmistim ki bütün paramı yemiştim ay ortasına kadar idare etmem gereken. sonrası hep arkadaş ziyaretleri ve tavuk tantunisine bataklar. 3-5 günde aç kaldığım olmuştu. yedirememistim kendime yaptığım mallığı...

5 tl ye aldıgım çorbaya ekmek sınırsız olduğundan 4 5 dilim ekmek doğrayıp lapa kıvamına getirdiğim an.

yok. lümpendim ben.

hem çalışıp hem de okuduğum için kendi kendime yetiyordum.

aileye haber vermeden eve çıkıp tek kişilik yatakta iki kişi kalıp evdeki olan tek şey o bu arada bir tencere çay tencere de demeleniyor ve iki kişinin elinde sadece 20tl var
üniversiteyi bitirdiğimizde ev yeni gelin evi gibi olmuştu yok yok yani
ama yinede siz aileden habersiz yapılmayin böyle şeyleri
ama değermiydi kesinlikle evet

ev arkadaşımla makarna parasını zor denkleştirip (1.50 lira) marketlerde bu fiyata alınabilecek makarna aramıştık. makarnayı alıp eve gelip yaptığımızda yiyememiştik.

üniversite yıllarımızın nazar boncukları.*

son senemde bir dönem durumum bayağı bayağı kötülemişti.
normalde beni abim okutuyordu ki onu kaybetmiş olmak normal şartlarda üniversite okumamıda engelliyordu.

bir kaç ay burs bulana kadar çeşitli sefillikler yaşadım bu süreçte. okula yürüyerek gidiyor geliyordum. evim daha ucuz olsun diye malesef okuldan biraz uzaktı. cebimde hep bir 60 kuruş taşıdım ne olursa olsun o 60 kuruşu harcamadım. minibüs parasıydı o acil bir durum olurda okula hemen gitmem gerekir diye saklıyordum.

o ara ev arkadaşımla da aram bozuldu. durumu bayağı iyi bir ailenin çocuğu olduğundan normal öğrenci gibi yaşamıyordu. köfteler, dışardan söylenmiş yemekler falanlar filanlar. ve sanki özellikle benle arası bozulduktan sonra daha da bir abartmıştı yemek olayını. normalde benle oturup ekmek arası peynir yiyen kız sabah kahvaltılarından akşam yemeklerine sofra donatıyor arkadaşlarını çağırıyordu. ben o dönemler sabah kahvaltısı dahil makarna yiyordum.

pek sevgili daha sonra tekrar deneyiniz olayın ne kadar hakim bilemiyorum sağ olsun kendisi benim ara ara aç karnımı doyururdu. evine çağırır bana yemekler yapardı.

bir gün nasıl açız. tabi ben de yine para yok. üç arkadaş çarşıdayız. ben, tekrar deneyin ve nuhun minnağı. neyse efem bir şeyler yiyelim dediler olur dedik ama ne yiyeceğiz acaba beni sardı bir korku. benim ev çarşıda olduğundan bir şeyler alıp sana gidelim dediler. bütün pişmiş tavuk ve ayran aldık. içimiz çıktı onu yiyene kadar bitirmeye çalışıyoruz falan hatta sanırım doymayız belki diye açgözlülük yapıp iki tane almıştık. en son burnumuzdan tavuk geliyordu. *

bir iki ay böyle devam etti. sonra bu iki arkadaş sığınmacı olarak kendi evlerine aldılar beni. sokak kedisini eve alma macerası gibi oldu biraz. aşılarımı yaptırıp karnımı doyurdular sağ olsunlar.

ah benim canım neler paylaştık seninle. bazende paylaşmadık hepsini ben yedim. * acısı, tatlısı ne anılar biriktirdik yahu çoğuda benim sefilliklerimle alakalı. * seni seviyore güzel kadın daha sonra tekrar deneyiniz

bana hayat dersi olan birini anlatayım. birinci sınıftayım. 6 kişilik odada kredi yurtlar kurumu yurdunda kalıyorum. oda arkadaşlarımdan dördü ile aynı sınıftayız ve yapışık dördüz modundayız.

yurt okulun içinde. ders gördüğümüz anfilerin olduğu bina ile karşı karşıya.yataktan kalkıp kantine, kantinden okula oradan da geri yurda döngü şeklinde yaşıyoruz.

bu 3 arkadaş evden gelen parayı bitirdi. yemek yiyecek paraları yok. dahası o yıllarda sigara içiyorum ve açtığım paketi dörder dörder yakıyoruz. ben yerim onlar bakar olmadığı için benim de durumum iyi olsa kyk yurdunda kalıyor olmam zaten. dedim ki ben size borç vereyim sizin paranız gelince verirsiniz.

bunların paraları geldi. baktım hiç oralı olmuyorlar. dedim yedik içtik hepsini ben aldım hani paranız gelince bana para verecektiniz ben 1 aylık paramı bitirdim dedim.

bunlar da ne münasebet sen ısmarladın borç vs yok öyle bir şey dediler. ben de 5 parasız kaldım. eve söylesem çarmıha gererler. yapacak bir şey yok. dayımı aradım durumu anlattım. bana utanmadan dedi ki sana iyi bir hayat tecrübesi olmuş.

çocuklarla 25 yıl oldu hala arada görüşürüz. ne de olsa gençtik hatalarımız olur ama dayımı hiç affetmedim. kindar bir insanım.

tüp bittiği için ihlas buharlı sobayı yatırıp tencere koyup makarna pişirmiştik. bir de allahın belası şofben hep bozulurdu ketılda ısıtıp yıkanırdık.başka rezillik yaşamadım çok.

1. sınıf öğrencisiyim

ben kışın sürekli hastayımdır. bazen bu hasta olmalarım ağırlaşırdı. yine o ağır grip olduğum zamanlardaydım ciğerlerim sanki felç olmuş durumdaydı. cebimde para yok kredi kartımda da çok az bir limit kalmış onu da ilaç almak için saklıyorum. yurttan hastaneye taksi 10 tl yazıyor para yok taksi çağıramıyorum otobüs desen saatte bir geliyor dışarıda da yağmur var dedim yapacak bişey yok artık ölecem 1 haftadır da okula falan gitmiyorum. abartısız eskimolar gibi giyindim düştüm yola yürüyor muyum ölüyor muyum anlayamıyorum. hastaneye vardım kullandığım bir kaç ilaç vardı doktora gösterdim bunları kullanıyorum ama iyileşemiyorum bana iğne veya serum yapar mısınız dedim. elindekileri kullan yapacak bişey yok dedi gönderdi beni. o kadar zoruma gitmişti ki ilk defa (yakınlarımın ölümü dışında) bir sebepten ağlamıştım. yağmur yağıyor ve ben yine yürüyorum şeref yoksunu bir tanesinin yolda sözlü tacizine de uğramıştım.
anlayacağınız sağlam bir rezillik çekmiştim.

allah'a şükür yoksulluk yaşamadım ama..en aç kaldığımızda iade pizzaları yiyorduk

ailem istediğim zaman paramı gönderdi ama hak etmediğimi düşünerek çoğu zaman isteyemedim. yaptığım en büyük yanlışlardan birisiydi. gereksiz yere kendi yoksulluğumu yaşadım.

kardeşim ankaraya yanıma gezmeue geldi. babam yanlışlıkla bizim hesaptaki parayı çekmiş biz kaldık otogarda. boşver dedim gel karnınızı duyuralım cebinizdeki üç kuruşla. anıtkabire gittik sonra. gece oldu tabi bir yerlerde kalmamız gerekiyor para yok yürü hastanede mescitte kalalım dedim
gittik mescide soğuk yatacak yer yok ha bire namaz kılmaya insanlar geliyor. bizi orda görenler yanımıza gelip kızım noldu neden burdasınız. ben de hepsine ayrı yalan söylüyorum yok annem hasta yok babam çarpıldı. onlar da vah tüh falan filan. teyzenin biri işi abartı masum suratıma kandı geldi hem dert anlattı hem sarıldı. ona gerçeği anlattım yalan söylemeye kıyamadım. helalleştik gitti. baktım yarım saat sonra geri gelmiş. bize para getirmiş. diyorum yok istemem yarın babam gönderecek. teyze bu savaşı kadın zorla verdi. bir ara birlikte ağladık galiba
neyse onu huzurlu uykusuna gönderdim. yaptığı iyilik onu bir süre idare eder
yeter kimse gelmez artık dedim.vurduk kafayı yattık. sonra tak tak ses geliyor. güvenlik. meğer gece 2 3 gibi kilitleniyormuş mescit. ona da bir yalan attım.başladı dua etmeye. sağolsun. yine de acımadı çıkardı bizi. kaldık ortada yine
bu iş böyle olmaz diyip koltuklara tünedik kaç saat bilmem.
ne zor geceydi

aile yanında, evimin iki mahalle ötesinde, eğitim görevlisi kuzenimin olduğu üniversitede okumuş benim maalesef ki en büyük anım ders sonrasında şehrin ta öbür ucuna gittikten ve kafedeki siparişi verdikten sonra cüzdanımı evde unuttuğum anımdır. şehir dışından okumaya gelen bir arkadaşım ısmarlamıştı sağ olsun. hâlâ minnetle anıyorum kendisini. bir daha da unutmadım cüzdanımı.

bir kere de telefonumu evde unutmuştum. o daha çok zorlamıştı.

az çorba ile yarım ekmek yemek, bir sigarayı 3 kişi içmek, kirayı ödeyemeyince alt kattaki ev sahibine girip çıktığını duyurmamak için ayakkabıları çıkartıp merdivenleri çıkmak ve diğerleri

o zamanlar şehirler arası otobüste çalışırdım. işte neyse gece yatarindan şehre gelmişim cebimde 1.25 lira var. onunla okula gideceğim, dönüşte de bir arkadaştan para alacağım onunla döneceğim. bindim otobüse ariyorum arıyorum yok para sonra fark ettim ki üstümü değiştirirken evde kalmış. şoföre dedim böyle böyle adam çıkardı 1.25 daha verdi. dedi bununla da aşağı inersin.

aslında böyle çok var ya. babam çok pinti idi. ben ise çok onemsemezdim para kenara koymayı. o yüzden cogu zaman zor durumda kalıyordum.neyse ki geçti o günlerde millete kredi acabiliyoruz.