yazarların üniversitedeki yoksulluk anıları

1 sene universiteye gittim zaten ne anim olsun ama 1 dal sigaraya tum parami yani bikac kurusumu verip eve yaya olarak saatlerce yurudugum bicok anim var

akşam kyk burs ve kredileri yatırılacak diye son paramızla dışarı çıktık. çay kahve falan içtik. biraz bozukluğumuz kaldı, acıktık diye bisküvi aldık yedik. cidden 5 kuruşumuz yok. saat 22 oldu, yatmadı paralar. işin kötüsü kent kartlarımız da boş, yurda dönemiyoruz. gülme krizine girdik, atm'lerin karşısındaki kaldırımda geyik yapıyoruz sokakta kaldık diye. şaka bir yana, istesek bir telefon etmemiz yeter, ailelerimiz yollar para ama o durum eğlenceli geldi, bozmadık. saat 23 sularında paralar yattı, olaysız dağıldık.

keşke tüm üniversite öğrencilerinin yaşadığı maksimum yokluk böyle olsa. şimdi hayat pahalılığı yüzünden öğrenciler gerçekten okula gidecek parayı bulamıyor.

otobüse binecek param bile olmadığı için yurttan üniversiteye neredeyse beş kilometrelik yolu gidiş geliş olmak üzere bir hafta boyunca gidip gelmiştim sabah -9 derece civarlarında.

bir de yine o kadar parasız kalmıştım ki bir hafta dümdüz ekmek yemiştim her gün.

sene 2010 sonisphere festivali yapılacak. dönemin son zamanları. festival haberi geldiğinde maalesef bilet bulamamıştım. gelecek grupları da bildiğim için bu durum bende bir hayli hayal kırıklığı yaşattı. neyse ki bir yerden kombine saha içi bilet buldum. yanlış hatırlamıyorsam o zamanlar 500 lira gibi bir rakam vermiştim. neyse ki konsere gittim. doğal olarak kalan süre için ayırdığım tüm parayı yemiş oldum. babamdan istedim ancak salak gibi çektiğim video ve fotoğrafları facebook'a yüklediğim için babam para göndermedi. yaklaşık iki hafta hiçbir yere gitmeden, kyk yurtlarından verilen yemek kuponlarını harcayarak geçirdim. okula gitmek içinse akbilimi oda arkadaşımdan aldığım borçla doldurdum. ızdırap gibi iki haftaydı. babam sağ olsun yokluğun ne demek olduğunu öğretti bana. *

bir keresinde parasızlıktan elektrik faturasını ödeyememiştik. sokak lambasının evin penceresine vuran ışığının altında mukavemet finaline çalışmıştım. geçtim. çok fukara hissetmiştim ama o dersi o halde geçmek götümü kaldırmıştı.

bir keresinde bir kitabın fotokopisini çektirmek gerekiyordu sınav için.
diğerleri tüm kitabı çektirirken ben vize konuları kadar çektirmek zorunda kaldım.
250 gram kitap aldım gibi oldu.

#3441450

317 şeref sen misin abi.

açılın, hayatı yoksullukla sınanarak geçmiş o kişi geldi. şimdi ben üniversitede burs alıyorum. kardeşim de kredi alıyor. aynı anda okuyoruz ama o şehir dışı. ben ailemle kalıyorum. yine de kardeşime para gönderiyorum. çünkü sürekli malzeme alması gerekiyor bölümü gereği. para yetişmiyor. bir gün bir kız arkadaşımız yanımıza geldi, dersin başlamasını bekliyoruz. arkadaşı biraz para yatırmış ve kadınlar matinesi düzenlemek için birini getiriyormuş. siz de gelin diyor. zaten 100 lira diyor. neye vermiyoruz ki dışarıda 100 lirayı diyor. ulan ben 100 lira ile 1 hafta okula gidip geliyorum, sen ne diyorsun karı diyemedim. başka bir bahane bulduk. insan böyle zamanlarda yoksul olduğunu daha çok hissediyor. 100 liranın senin için ne kadar büyük bir para olduğunu anlatsan anlamaz. onun için küçük bir para. sadece fakir anlar fakirin halinden. zalım dünya.

ev arkadaşımla dibe bu sefer sağlam vurmuşuz. elimizde avucumuzda olan para belli. dedik ki sadece ekmek alalım, dolapta olanla dayanabildiğimiz kadar dayanalım.

20 gün boyunca zeytinyağına ekmek banarak karnımızı doyurduk. arada konu komşu birkaç akşam bir tabak yaptığı yemekten getirdiyse en fazla o kadar. ardından hastalandık falan.

gibi dizisinin 5. sezon 4. bölümü yokluk'taki ortamı müthiş şekilde deneyimledik. bu diziyi neden bu kadar sevdiğimin de gerekçesi kendi hayatıma olan böylesi referansları biraz da.

ben anamın dizinin dibinden ayrılmadığım için üniversitem lise 5-6-7-8 gibiydi. maalesef.

aöf okumama rağmen yoksulluk çektim. demek ki o yoksulluk bir şekilde çekilecek. yoksulluk101’i aa ile vermiştik hey gidi…