yazarların üniversitedeki yoksulluk anıları

ilk yıllarında üniversitenin, takıldığım arkadaşların hepsi anası babası çalışan ,üst gelir grubundaki bireylerdi.ben de aralarında başarı bursu ile okuyan,yazları çalışmak zorunda kalan bir vatandaş.
restoranda yemek yenecek değil mi?grupça gidilmiş.ee iştirak etmek lazım.
ben karnım tok derdim ,az önce yedim vs.

halbuki nasıl açım.
arkadaşlar beyti,adana kebap,döner vs sipariş ediyorlar.ilk önce tabi lavaş tereyağ ,soslar vs geliyor masaya.
aç ,fakir ,başarılı öğrenci bendeniz baso ne yapıyor dersiniz.
o lavaş ve ortaya getirilen malzemelerle karnını doyuruyor.


daha sonra aklım başıma geldi,bir daha o grupla takılmadım.ilişkiyi kestim.benim gibi hayatı mücadele ile geçmiş 1-2 kişi buldum.başkalarına imrenmeden mücadeleye devam ettik.

hayatta içimde ukde kalan tek bir şey varsa o da üniversitede yoksulluk çekmemiş olmamdır. bakın ailemin zengin olmaya yakın olduğu tek bir dönemi oldu. sadece belirli bir zaman aralığında refah seviyemiz yükseldi. o da benim üniversitede okuduğum yıllardı. fütursuzca ezdim o parayı. daha doğrusu ezmek istedim fakat bulunduğum şehir itibariyle çok da şey yapamadım.. nasıl desem.. verim alamadım. hiç taşkınlık yapmadım, efendime söyleyeyim felekten bir gece çalamadım. ek geliri olan emekli hayatı yaşadım. ulan şimdi düşünüyorum anlatacak tek bir şey y..

ucuz diye
az çorba siparişi verip
masadaki ekmeğin hepsini bitirdiğim günler
geri gelse.
her hafta 300-500 ₺ sadece pazar masrafı yapan beni görse.

yoksulluk olarak en üst seviye hatırladığım.
banyomuz eski tip odunlu ısıtma sistemiydi, haliyle odun ve kömür olmadığı için dışarıdan çöp toplayıp çöp ile yakmıştık.

o kadar çöpün çöp dolanıp pis koktuktan sonra miss gibi gelmişti banyo.

var olan ve var olmaya da devam eden anılardır. ev masrafları, kitap masrafları derken elbiselerime para ayıramamak benim için en acı verici yoksulluktur. rengarenk elbise koleksiyonum yarıda kaldı sonuçta. herkesin yoksulluğu kendine, dalga geçmeyiniz.

ekmek arası cips yiyordum param olmayınca. 2011 civarları.

yurttan çıkamazdık hafta sonları. daha beter ne olacak. yemen için verilen istihakakı denkleştirip acıkmamaya çalışarak günler geçirdik

off off yüreğim parçalandı.

vah vah.

yoksulluk anım yok ama yoksunluk anılarım var. hem de çok maalesef. eğlenceden, eğitimden, canlılıktan yoksun bir üniversite hayatı yaşadım şimdiye kadar. bu üniversiteyi kazanmaktan, hatta dereceyle mezun olmaktan bile daha zordur bence. düşünsenize; önceki nesil konserden konsere giderken, sürekli eğlenip enerjisini atarken, tam anlamıyla yaşadığını hissederken biz evden dışarı çıkınca kendimizi başarılı sayıyoruz, ağlanacak hâlimize gülüyoruz resmen. ha, bunun da en büyük nedenlerinden biri ülke ekonomisi. bu da yönetenlerin ayıbı olsun. gelecekte çok daha renkli bir üniversite hayatı yaşamak dileğiyle. bunu saymıyorum.

haftasonları 7 yıldızlı otel yerine 5 yıldızlı otellerin plajına gidiyordum parasızlıktan ühühühlkkjjkşşkj.

öğrenci kredimi bitirdiğim ve maddi durumlardan dolayı ailemden de para isteyemediğim dönemde 75 kuruşla 2 hafta idare ettiğim dönemdi. yeni öğrenim kredim yattığında cebimde sadece 5 kuruş kalmıştı, kredi ilaç gibi gelmişti.

üniversitenin ilk zamanlarında ailem para gönderemedi cebimde hiç param kalmayınca kaldığım eve yürüyerek gitmek zorunda kaldım. sınıfta da kimseden borç isteyemedigim için sağanak yağmurun altında iliklerime kadar ıslanarak yürüdüm...

4 gün boyunca sadece kuru ekmek yemek, okula yaya gidip gelmek, okulda öğle yemeği yemeyip aç kalmak. *

ilk üniversitemi istanbulda okuduğum için sıfır sıkıntı. ama 2. kez için zonguldak yollarını tuttum bir yandan da sonrasında çalışmaya başladım zaten 2. öğretimdeydim falan derken ulan benim hiç yoksulluğum pek olmadı ki. allaha çok şükür hayalleri kaldırım taşına denk yaşadım denebilir.

kyk yurduna çıkmadım direkt eve girdim 5. olarak sonrasında herkesi sırasıyla şutingen derken ben 1+1 eve çıktım kazık da yedik tabi o başka mevzu ama haliyle 2. kez gidince kafam açıldı kısacası. öyle 18 yaşında falan üniversiteye gitmemek lazım kâzım.

ev arkadasimla disari ciktik sokakta koseyi donup bibyere gidicez.

o kosede kaldirimda patates gorduk. oglen gunesi uzerine vuruyo, orta boy az toprakli patates.

durduk bi iki sn baktik patatese dogru, arkadasim alalim mi olm dedi kizartir yeriz dedi.

ciddi olarak bi bes sn dusundum alicaktim inanilmaz alip yeme istegi vardi buzdolabi bombos amk yemegi unide yiyoruz paso, sonra biraz gururum birazda hijyen icgudulerim el vermedi, kolundan tuttum arkadasi birak olm ya sacmala dedim ve ilerledik. bir daha o patatesi hic gormedim.

en yakın arkadaşımla vapurla galata'ya geçmiş aylak aylak dolaşmıştık acıkınca da baktık balık ekmek bile 15 lira, her şey çok pahalı tekrar(aylık akbilimiz vardı) vapurla karşıya geçip 5 liraya tavuk dürüm yemiştik. buda böyle bir anımdır.

arkadaşımla bütün paramızı fotokopide bayıldıktan sonra bende hiç para kalmadı arkadaşımın 2 lirası kalmıştı. 1 lirasını bana yanında bulunsun diye vermişti. fakat o dönemler 1 liraya öğle yemeğini çıkarabiliyorduk.

o kadar yoksuldukki üniversite yoktu.

param yokken yarım ekmek ve az mercimek çorbası ile doymaya çalışmam ve elbette ekmek bitmeden çorbanın bitme tehlikesi içinde yemem.unutulmazdi

sokaktan depozitolu bira şişelerini toplayip tekelde ucuz şarap ve gazoz ile takas yapmak..