yazarların yaşadığı trajikomik olaylar

bir gun arkadaslar ile barda oturuyorduk. guzelce bir hanimefendi yanima yaklasti ama hafiften sarhostu. birdenbire bana benden hoslandigini belirtmisti eee haliyle sasirmistim, nedenini sordugumda ise eski erkek arkadasina benzedigini soylemisti. sonra biraz daha vakit gecmisti ve tekrar yanimiza geldiginde eski erkek arkadasinin o donemlerde ne yaptigini sordugumda ise arnavut mafyasi uyesi ve o siralarda hapiste oldugunu soylemisti. sonrasinda mekandan ayrildim haliyle. ne yapaydim?*

weiberfastnacht günü münsterde mutlu mesut işime giderken aniden takip edildiğimi hissettim, tam arabaya binerken koltuğumun altından bir makas kravatıma doğru uzandı. sol elimle bileği kavradım. ilk hissettiğim zayıf bir bilekti. neden diye anlamaya çalışırken sağ elinden makası çekip aldım.

arkama dönüp tam silah çekip 2 adım gerilemeyi düşündüğüm anda şok oldum. kadındı bu. otuzlu yaşlarında bir kadın.

-warum ma’am? was machst du? warum?

-entschuldigung, aber fasching! dedi kadın!

ve ben bilmiyordum!

..
uyap iletişim sistemi henüz bu işlerlikte değildi ve epeyce de uzak bir kente duruşmaya gitmiştim. 8 saat araba kullandım. "niye yoruldunuz ki avukat bey" dedi kalemdeki memur. "ben cebinize mesaj da geçtim. hakim bu hafta raporlu, bir ay sonraya duruşma koyduk."
mesaj almadığımı söyleyince de, birlikte kontrol ettik. ve aynı ismi taşıdığımız bir başka avukata bir hafta öncesinde mesaj geçildiğini anladık. yani sırf benimle adı aynı olan, o ile hemen bitişik kentte bir başka meslektaşım da, yok yere duruşmaya katılmamış, işin kötüsü dava da aleyhine karara bağlanmıştı.. memurun, ilgili avukatı benim arayıp yardım için ısrarını hatırlıyorum. oysa ben o anda, 8 saatin yorgunluğu bir yana, kendimi şanslı mı, şanssız mı saymam gerektiğine karar verememenin şoku içinde ve en yakındaki iyi bir otelin duşunu düşlüyordum..
unutmayın: trajikomedi sandığımızdan fazla yakınımızda..
..