yazarların zor zamanlarında sığındığı kişiler

valla yok öyle biri yalnızlığım çözüyor bütün zor zamanları, yürümek, gemilere gitmek, uzaktan insanları izlemek de iyi geliyor.

şehinşah&sagopa k

kendimden başka sığınacak kimseye ihtiyacım yok.

başkasına yada bir şeye ihtiyaç duymak bana saçma geliyor.

eşimdir. benim suskunluğumla bile konuşur bazen içimden geçenleri. aklına fikrine bakışına en çok güvendiğim kişidir. benim iyikimdir.

başlığı görene kadar düşünmemiştim. farkettim ki kimse. öyle başladığı için öyle gitti sanırım yoksa alışamaz insan buna.

ha bir de başlıkta "sığınılan kişi" yazmasına rağmen bazı yazılanlara bir bakıyorum da :

allah, johnnie walker falan yazanlar var. iyi misiniz olm siz? ahaha.

kimsecikler. zamanında birilerine sığınmak gibi hatalar yaptım. ama daha da çok canımı yaktılar. alacağım dersi aldım. ee ne diyordum canım kendim. canım kendim.

dionysos ve onun üretimi olan tüm evlatları.

kağıt ve kalem

gregory house. ne zaman aşırı depresif hissetsem house md dizisine yeniden başlarım. 10 kere baştan sona izledim, sanırım 10 kere daha izlesem sıkılmam. benim için öyle bir dizi.

çok yakın bir arkadaşım var, kendim diyorum ona ama çoğu zaman kendine direkt kendisine sığınıyor insan. beni aynadakinden başkası anlamıyor ahmet abii. bakıyorum da şimdi o kadeh bir küfür gibi duruyor elinde.. (edip cansver/ mendilimde kan sesleri)

annem.
çünkü her zaman doğruyu tarafsız bir şekilde söyler. duygusal desteğini de hissettirir bunu yaparken. ağlarsak birlikte ağlar, birlikte atlatır, tartışsak da yine orta yolu buluruz.
var olsun, canımın içi.

'iç sesim' bildiğin filozof iyi ki varsın bee..

allah başımızdan eksik etmesin, kaybedenlere de sabırlar versin ama ben direkt anneme sığınırım. sanki başka kimse beni anlamayacak gibi hissederim hep.

tengrim..!

(ve ilk entryim)

hiçkimse laf olsun diye söylemiyorum kendime yaptığım en kötü şeydir bu dertlesmek istesem arayacak kimsem yok.

zor zamanları kolaya çevirebilene

hiçkimsedir. yanımda biri olsa bile ona sığınmam, kendime ve rasyonel düşünceye sığınırım.

kız kardeşim sanırım. o olmasa napardım bilemiyorum.

ablamdir.

cunku bilirim ki her animda yanimda olur. sacmaladigim, abarttigim veya haksiz oldugum zamanlarda bile bunlari yuzume cat cat soylemekten asla cekinmez. yinede tum bunlar olurken bana omzunu hic kapatmaz.

ben sacma bir sekilde omzunda aglarken bir yandan sacmaladigimi soyler, diger yandan basimi oksar. bu sirada ben sacmalamadigimi soylerek kizarim ve uzaklasirim. sakinlestikten sonra anlarim sacmaladigimi ve kurkcuye donen tilki misali tekrar yanina kivrilirim.

bana benden cok inanir, mesela* ona gore dunyadaki her seyin en iyisi benim. bu dogru olmasa da onun bu cabasi ve inanci beni ayaga kaldirir.

ayaga kalkarim, duserim, tekrar ayaga kalkarim. her seferinde beni o kaldirir, bikmadan, of bile demeden.

hayatta en sansli oldugumu dusundugum seylerden biridir ablam olmasi.

iyiki*.

ekleme: severken sovdugun icin de tesekkurler ablacim, sayende yine ayaga kalkmaya calisiyorum.

rabbim tum guzellikleri ayagina sersin*, seni surekli sevsin ve kollasin.*

önceden olsa birkaç kişinin adını verebileceğim başlıktır. daha sonra tamamen yalnız bırakıldım. her ne kadar bu durumun çok kötü olduğunu düşünmüş olsam da zamanla kendime sığınmam gerektiğini fark ettim. en dingin, beni anlayan tek liman yine benim. tüm fırtınalı zamanlarda kendi limanıma, kendi içime çekiliyorum.



konu tam olarak budur, kunter kurt'un dediği gibidir. en net özeti budur, kendime yaslanmayı öğrendiğim günden beri yoluma dimdik devam ediyorum.