yer yarılsaydı da dibine girseydim denilen anlar

utancın en yüksek boyutunun yaşandığı anlardır.
gelin, size anlatmaya çokça utandığım lanet bir anımı anlatayım.
2021 yazında bir tatil beldesinde sahilin tam önünde bir otelde çalışıyordum. otelden gece geç saatlerde çıkıp, sahil yolundan kaldığım yere yürüyerek gidiyordum. her zaman yanımda yedek iç çamaşırı, yedek tişört falan taşırdım o zamanlar.
o gün aşırı yorgunlukla çantamın fermuarını açık unutmuşum, yedek iç çamaşırı olarak koyduğum çamaşırı da düşürmüşüm.
bir kaç metre ilerledim, sonra önümden gelen bir adam "hanımefendi bir şey düşürdünüz" deyip eline aldı. (lütfen ağlamayın, temizdi, gerçekten.)
ben de ne olduğunu karanlıkta anlamadım ve gidip elinden aldım. benim elinden almamla adamın, adamın arkadaşının ve şahsımın o elde tutulan şeyin ne olduğunu anlamamız bir oldu. arkamı dönüp, kaldığım yere koşarak gittim. hala hatırlar, yüzümü kızartırım.
ne olur yoldaşlarım, aramızda kalsın bu da; diğer her şey gibi.
tosbağadan sevgilerle.

bana rakı dolduran garsona yarasın demiştim. yaramadı o gece.

içim parçalandı. pek tabi. aramızda.

2021'e dönmemek lazım. don dediğin otelde kalır.