yirmili yaşlar

depremdir, otuzlar ise artçı sarsıntı.

40lar alzheimer?

50 den bildiriyorum, ölmüyosunuz demek isterdim ama o kadar değilim. allah gecinden versin.

tekrar yirmili yaşlar bahşedilseydi, gene aynı hayatı isterdim. iflah olmam. ne yapmışsam iyi ki yapmış, bu halime gelmişim.

son günlerini yaşadığım bu zaman diliminde aklımda bir düşünce var:"hiçbir şeyden pişman değilim ama her şey çok daha farklı olabilirdi."

sanırım hayatın en engebeli seneleridir. yirmilerin başında hayat çok hızla akıp gidiyor hissi yaratır, yaşıtlarının kimi evlenip çoluk çocuğa karışmaya başlar, kimilerini işini kurar kimileri yeni bir bölüm olur. kısaca, yetişkinliğe adım attıkça bir düzen oturtma telaşı sarar.

yirmi yediden bildiriyorum, burası fena değil ama hala her şey dört dörtlük değil.*

1 saniye bile başımı kaşıyacak vaktimin olmadığı yaşlardı, nasıl geçti hiç anlamadım.* üniversiteden mezun oldum, iş hayatına atıldım, evlendim, sonra kendi işimi kurdum, iki çocuk doğurdum. ama o günlerde yaptığım hiçbir şeyden pişman değilim, sadece her şeyi aynı anda yapmaya çalışmak çok yorucu ve stresliydi ama değdi. şimdi o günlerde verdiğim emeklerin karşılığını alıyorum. bu arada 40 yaştan bildiriyorum, alzheimer olmadım, gayet sağlıklıyım, çok şükür.*

valla benim için hoş şimdilik. ilerde ne nasıl olur bilemem tabii..

ne ara geldiğini, geçiyor oluşunu anlamadığın yaşlar silsilesi.
geleceğin temellerini atma, sürekli bir şeylere daha yetişme halinden kaynaklanıyor galiba bu anlamamazlık. sonuç olarak şu an ve ilerisi için güzel etkiler bırakabilsin diye yetişmeye devam ediyorum, duraksamalar dahilinde. *

ülkenin %40'nın akp döneminde geçirdiği yaş aralığı. çok kaderisiziz. bize çok üzülüyorum.

çitadan hızlı.

onlu yaşlardaki ben kimim sorusunun yerini ben ne olacağım sorusuna bıraktığı yaşlardır gördüğüm kadarıyla.

zordur yirmili yaşlar. bildiğini sanırsın, bilmediklerini görünce afallar. geç kalmış olmaktan korkarak yaşar.

çabuk geçer.

bir kısmı okuyarak bir kısmı sınava hazırlanarak bir kısmı aşk ile bir kısmı hayallerle çok çabuk biten giden yaşlar.değerini,enerjisini,coşkusunu iyi bilmek lazim

neyim, ne olacağım kaygıları arasında geçen abuk subuk yıllar. ayrıca nasıl geçtiği de pek anlaşılmıyor.

sözlükte daha önce de birkaç kere söylediğim gibi, her yaşın bir güzelliği oldu şu ana kadar benim için. 41'im şimdi.

20'lerim çok maceralıydı. 30'lar daha huzurluydu. 40'larım da iyi başladı.

geçen ege üni diş hekimliği fakuütesinde izmir'in yerlisi yaşlı bir kadınla sohbet ettik. "en iyi dönem 40-50 yaş arası." dedi. 1968 doğumlu bir abim vardı, o en iyisi 30'lar demişti.

jonathan swift şöyle demiş ki katılıyorum: "no wise man ever wished to be younger."

çevirisi: "hiçbir bilge/akıllı insan daha genç olmayı dilememiştir."

yani sağlık olduğu sürece her yaş güzeldir. buna inanıyorum. evet, takıntılıca "keşke hep çocuk kalsaydım." deyip durduğum dönemler olmuştu zamanında ama artık geçti bu.

değerini bilen için cennet bilmeyen için cehennemdir. ortası yok.