yolda yürürken kitap okuyan insan

boş bir yol ise okunur. ortaokuldayken parktan geçerdi yolum ve önümde engel olmadığı için 10 dakika boyunca hem yürür hem okurdum efenim.

ilkokul 3. sınıfa giderken ayşegül serisinin bir kitabını yolda yürürken okumaya çalışıp önümdeki bir amcaya çarpmıştım. amca "her şeyin bir zamanı vardır küçük kız, kitap okumanın bile" demişti. hayatın bazı dersleri ne zaman vereceği belli değil, bu da böyle bir anımdır.

ps: bu kez şaka yapmıyorum, olay gerçek.*

liberal arts filmindeki ted mosby’dir. bu kadarı da showdur. yürürken multitasking yapılcak tek şey müzik dinlemektir.

ilmi bir faaliyet içerisinde değildir.

şovmendir.

şovmen oldum bugün. hayırlı olsun.

ilkokuldayken okuldan dönüş yolunda benim de gerçekleştirmiş bulunduğum eylem. o zamanlar telefonumun olmamasından ve müzik de dinleyemiyor oluşumdan kaynaklanan "yol çekilmiyor" hissini böyle bastırmaya çalışmışım sanırım ama şimdi düşününce hem zor hem tehlikeliymiş. uzun bile yaşamışım...

hoplaya zıplaya garip surat ifadeleri ile,yaşayarak... seve seve yaptığım bir aktivitedir.

okul servisinde kitap okurdum hep. evime geldiğimde inerken bırakamaz, merdivenlere gelene dek okumaya devam ederdim yürürken. kitaplar öyle sıkı yakalıyor ki bazen, ne yer ne zaman önem teşkil etmiyor bir yerde. kahve yaparken bile okuyabiliyorsun.

kitabın dürüm haline getirilip bu insana yutturulması gerekmektedir. bu kadar da gösteriş olmaz.

insanları engellemiyor başkalarının işlerine mani olmuyorsa hiç de umrumda olmaz. okusun kime ve zararı var.

kulaklığım olmadığı zaman benimde yaptığım bir aktivitedir. bazen önünü göremesende yürürken kendini kaptırıyor insan kitaba.

ilk defa duyduğum insandır daha önce karşıma hiç böyle birisi çıkmadı.

saçma bir aktivitedir. sesli kitap dinlenebilir ama yolda yürürken eline alıp kitap okumak biraz saçmalıktır.
düşünsene yolda giderken biri sana çarpıyor ve elinde kitap var pardon görmedim diyor.
çok komik.

yolda yürürken mesaj yazan, mesaj okuyan varsa kitap okuyan da olabilir.

yani, umarım başına bir şey gelmez ayağı takılıp düşmez ya da bir yere çarpmaz diye içimden dilekler dilediğim insandır kendileri.

kafasını telefondan kaldırmadan yürüyen insandan farksızdır benim için.

yürüyerek kitap okurken takılıp düşme ihtimali de var, gerek yok yani böyle şeylere.

tehlikeli bir gösteridir. kitap okuma aşkı ayrıca alkışlansa bile "canına okuması" asla onaylanamaz.

kitabın en heyecanlı yerindedir

ben londra metrosunda kitap okuyordum. gerçi internette çekiyor ama 30-40 sayfa okumamı böylece gerçekleştirebiliyor oluyordum. neyse efendim northern line diye bir hattı var şehrin ve bu hattında kendi içinde iki tane ayrı hattı var. bunlar charing cross ve bank hatları. görselini de ekliyorum ki kolayca anlaşılsın.



şimdi haliyle charing cross ve bank'in kesiştiği duraklarda northern line için iki ayrı bekleme alanları oluşuyor. benim inmem gereken durakta charing cross hattı üzerinde ama bir sonraki durakta kesişme durağı. ve durağına yaklaşırken kitap okuyan saf ben kendi durağımı kaçırdım ama diğer durağa gidip ara köprüden geçince beni charing cross hattından bank e attığını anlamayarak bindim ve bank istikametinde ilerledim. anlayacağınız bir durak kaçırarak üç dört durak gezip güzelce vaktimi yedim çünkü bank hattından oraya geçmek için yeniden kesişme durağına döndüm sonra inip doğru peronu buldum ve yine binerek durağıma geri dönüş yaptım. ha çok vaktimi yemedim ama azıcık dikkatli bir okurgezer olsaydım başıma bunlar gelmezdi.

okumayı yeni söktüğümde yaptığım aktiviteydi. sonra duran bir arabaya çarptım ve her şeyin bir yeri zamanı olduğunu öğrendim.