başaramadık abi yazar profili

atay’a özgü bol ironik ve kara mizah içeren bir başyapıt. ana karakter hikmet benol’un iç çatışmaları ve çoğul kişilikleri etrafında şekil alan roman, aynı zamanda hikmet’in “oyun” yazma çabalarıyla devam eder; ve atay gerçekle düşü burada birbirine geçirir. atay’ın daha çok kullandığı teknikse, bilinç akışı olup, zamanın kaygısından çok ötede bir dille yazılmıştır.
kitapta zaman, mekan ve olay örgüsünün bir ciddiyeti yoktur; ve oyun içinde oyun yazmak en öncelikli kurgudur.

(bkz: hayatım ciddiye alınmasını istediğim bir oyundu)


not: siyasetin tam ortası olan 70’li yıllarda bireyin iç dünyasını ele alarak türk edebiyatı adına bir çığır açmış yazardır; ve bu da zamanının çok ötesinde bir akla sahip olduğunun en net gerçeği. bugün bu adamı alaya alanlar, popülerliğinin yanılsamasına düşenler oldu. internette atay adına dolaşan onlarca boş ve saçma söz var: dikkate almayın, okuyun millet.

saygıyla oğuz ağabey...

sonuçsuz biten düşünsel fantezi. abartıldığı zaman boku çıkar; felsefeye girer.
felsefenin olduğu yerde de, dili bulandırmış yazar ve söz oyunlarından başka bir şey kalmaz elimizde. metaforlar, aforizmalar alır gider.
işin komik tarafı olayı kıta felsefecileri ve çakma antik yunan filozoflarından (!) görerek yola çıkmak oluyor.

biraz analitik olalım millet. bu işin sonu dilin kargaşa çöplüğü.

(bkz: felsefe yapma-k)

oyunun toplumsal işlevi olan homo ludens bizi ilgilendirsin.

o mahur beste çalar.

(bkz: attila ilhan)

konuya direkt dalıyorum. raskolnikov’un öldürdüğü tefeci kadın, bir insan değil bir pisliktir mesela ona göre. bunu toplum üzerinden anlatırsak, dışarıdaki iğrenç kişiliklerin birer sembolüdür o kadın. tefeci kadını tanımadan onu ilk gördüğü anda tiksinti duyan ana karakterdeki bu duygu, bizler için de çok önemli; çünkü içinde bulunduğu topluma karşı da bu şekildedir. temelindeki asıl önemli çelişkiyse, raskolnikov’un düşüncesiyle gidersek; suç işleyerek toplumu iyiye götürme istemi kalıyor geriye. başka çaresi yok çünkü bunun; oysa yasalar bizi korumak niyetiyle hareket edip, bizi kötülüklere de maruz bırakan en kurnaz yöntem.

majöründen muzdarip.

(bkz: kader)
(bkz: yazgı)
(bkz: yeraltı)

+2

sevmek kimi zaman rezilce korkuludur
insan bir akşamüstü ansızın yorulur.

iki uçlu duygu durum bozukluğu olup; bu kişiler iki uzun dönem yaşarlar ve buna da kısaca manik-depresif dönemler denir. manik dönemde her şeyi başarabileceğini, en iyi, en güzel duygu ve düşüncelere sahip olduğu yanılsamasına giren bu kişiler; depresif döneme gelince tam tersi duygu ve düşüncelere sahip olurlar. manik dönemde aşırı hareketlilik gösterip uykuya dahi ihtiyaç duymadıklarını sık sık belirtirlerken; depresyon döneminde durgunluk hali olup, intihar eğilimine kadar gidebilirler. sebebindeyse, bireyin yetiştiği kişilerin kabaca bu tarz insanlar olduğu görülüyor.

dissosiyatif kişilik bozukluğu olarak bilinir ve travmaya karşı geliştirilmiş bir savunma türüdür. karmaşık bir insan özünden sadece biri. bu bozukluk dört alt dala ayrılır: dissosiyatif amnezi, dissosiyatif füg, derealizasyon ve depersonalizasyon. amnezide stres veren olay unutulur -bu amnezi pozitif yöndedir genelde-füg ise genel olarak kısa süreli kimlik kaybı; dereal. çevreye yabancılaşma ve depers. ise kişinin bedeninden ayrıldığını ve ona dışarıdan bir gözlemci gibi baktığını olarak sınıflandırılır.

entelektüellik bilgi değil, davranış biçimidir.

(bkz: çünkü o unvanlarla gördüğün hocalarının kariyerleri ne kadar yüksek olursa olsun, ruhları feodal bir köylü.)

belli bir yere gelmiş kabul görenler adından verilen bir örnektir. lümpen entellerimiz de mevcut.

(bkz: diyojen sendromu) obsesyonlar zincirler millet: atalım, silelim ne varsa.

bunun biyolojik ve evrimsel kökeninden ziyade; çevresel faktörlerle büyüyen çocuğun, gördüğü ve duyduğu kalıplarla bilinç dışında böyle bir düşünce yerleştirmesi olduğunu düşünüyorum. şöyle ki, belli bir olgunluğa gelmiş çoğu genç yetişkinde bu tarz fikirler mutlaka oluşuyor. bu bir yerde de, kişinin kendinden bir ‘şey’ olduğunu görmek istemesi gibi kabaca ifade edilebilir. birey, burada büyük bir kibrin etkisi altında; biz buna spesifik olarak narsisizm bile diyebiliriz.

nesnel bir tanımla klostrofobisi olanlar adına panik atak eşliğinde ölüm naraları attıran; edebi bir kaygıyla ise, zaten yaşarken her gün gömüldüğümüzdür.

henüz yaşanmamış olandır.
(bkz: nazım hikmet)

başaramadık abi.

yeniden doğmuş olurdum oysa,
öldüğümü sandıklarında,
yalnızca kağıtlarda iyi koşan bir at olarak.
vasiyetimdir:
en güçlülerinden seçilsin
beni taşıyacak olanlar.
ahtım olsun,
yükleri ağırlaşsın diye iyice,
tabutumun içinde tepineceğim.

üslubuna hayran olalım be didem madak!

kavramsal etiketlerden uzak olması gereken bir kelime; çünkü hiçbir şekilde netliği yok. rölativite dersin geçersin. dilin yanlış anlaşılmasıyla ilgili: bunu da en iyi felsefeyle yaparsınız. (!) bu işin sonu yok; dil kargaşa yaratıyor. “iyilik nedir?” sorusunun cevabı, yapılan eylemlerde... ludwig wige’ye selam...

temel yaşam şartları iyi durumda olan, herhangi bir ailesel ya da çevresel sorunu olmayan kişilerin uğrak noktası. ya sanat kalır ellerinde ya da felsefe. önce kafa rahatlığı versin allah; o da duyar, görürse zaten. sizleri majörün depresifinden ve anksiyetenin acısından korusun isa.

şairlerin muzip kadını: minör hayatların majör depresyonu...