stiller_mf yazar profili

hayvanların varlığını, hissedebildiğini ve en önemlisi canlı olduklarını unuttuğumuzun kanıtıdır. yıllardır yalvarılıyor resmen, imza kampanyaları düzenleniyor hala tık yok. hayvanlar ki en masumu bu dünyanın, onların zulme uğradığı bir topluluk nasıl refaha kavuşabilir.
biri hayvana tecavüz eder, biri kedi besliyor diye bir kadını darp eder, diğeri gelir kedileri öldürüp pencereye asar, öbürü gelir köpeği bağlayıp aç bırakır, beriki gelir kedinin kuyruğunu kesip işkence eder, başkası gelir eşeğin ağzını metal telle bağlayıp dağa atar, başka bir aşağılık gelir hayvanı hedef tahtası yapar...
sonuç!!!!
bu masumların canı iki üç bin lira...

1. sınıftayken okuduğum “ay çöreği” kitabıdır.
okumayı yeni öğrenmiştim. okul çıkışı annemle, anneannemlere gidecektik. o gün dolmuşta ilk kitabımı okuyup bitirdim ve bir daha kitapları bırakamadım.
not: ay çöreğini hiç sevmem

liyakatsizlik, dediğimiz o gençliğimizi yakan şey.

“herkes duysun bu yazarı ulan” ya da “hiç beklemiyordum ne güzel yazmış siz de okuyun” dediğiniz yazarları bu başlığa girin biz de nasiplenelim.
ben başlıyorum:
hakan yaman
barış müstecaplıoğlu
aslı biçen
oooooooo
her birinize teşekkür ederim, ilk kez duyduğum yazarlar var ve alıntılarını çok beğendim.

tanımı olmayan şeydir. ne desen az gelir. ne desen içindekini anlatmaya yetmez.
bence dünyanın bütün dillerinin anlatmaya yetersiz kaldığı tek şey.
sevginin tanımı yapılır mesela ama aşk...
içinde her duygunun olduğu ama hiçbirine benzemeyen aşk...

göğüs kafesimin kesilmesi ile boydan boya gövdemde taşıdığım yara izidir. kurtulmaya çok çalıştım, çok ağladım, tekrar tekrar ameliyat oldum ama o iz beni hiç bırakmadı. şimdi yine bakınca ağlamak geliyor içimden ama ağlamıyorum artık. 7 yılı devirdik birlikte, büyük yol arkadaşlığı. çirkin, yılışık bir yara ama bana bir şey diyor her gördüğümde “kendinden daha fazla değer verdiğin her şeyin izi bu, bak kimseye bir şey olmadı ama sen ömrünce beni vücudunda taşıyacaksın. her gören gözünü dikecek bana, sonra sana acıyacak. başkaları için kendini değersizleştirdiğin o günleri unutma”. unutmuyorum. unutmama izin vermiyor.
herkesin bir yara izi vardır... dıştakinin on misli içerde.

krem kağrameellll (ilk kez böyle şeker eritmeli karamel yapacaksanız uzak durulması gereken bir tarif)
internette gördüm, yapam dedim, ne kadar basit anlatıyor dedim, olur dedim, iki pıt pıt bir çıt çıt çıkıyor kaptan dedim...
çıkmadı, kap kırıldı, elim kanadı, etraf battı, annem çıldırdı. kan! revan! kargaşa! kaos! acı! ımdb:9.9

aileden biri korkuyorsa imkansız durumdur.
kedim eve geldiğinde ailem bir hafta “hevesimi alıp” bırakacağımı sandığı için izin vermiş. tabi bir hayvanla yaşamak heves olmadığı için aylardır benimle, kedime aşığım, onun için deliriyorum vs vs. ailem hala evden gideceğine inanıyor ve başka birine vermem için ısrar ediyor. tabi bu tek başına mümkün değil yakında oğluşumla yeni eve çıkacağız. şimdiden evi ona göre düzenliyorum.
aileden biri gerçekten sevmiyorsa veya korkuyorsa kendi evinize çıkmadan bu işe kalkışmayın.

2 gün sonra sinovac olanından ilk dozunu alacağım aşı çeşitleri. neye göre seçtiğim ile ilgili hiçbir fikrim yok.
“bindik bir alamete gidiyoz gıyamete” eşliğinde olacağım aşı

içimdeki yarayı hatırlatan başlıktır. canım algı kalesi kitabım, satır satır altını çizdiğim kitabım ahhhh.
kitap ödünç vermektense satın alıp hediye etmeyi tercih ederim genelde ama boşluğuma geldi işte.

geçmişin yoz ve kana bulanmış parmak izleri, gelecekte ahlaken arınmış saf bir nesle yer açmak için temizlenmeliydi.

asla tek kitap okuyamayan biri olarak benim için aşırı karmaşık sayılar bütünüdür.
mai ve siyah 65
ahitler 271
a’mak-ı hayal 13

asgari ücret almayan insanların “geçinilebildiğini” iddia ettiği, insan sömürme aracıdır.
nescafe gold’a alarm takıldığı bir zaman diliminde yaşıyoruz. kim nereye geçiniyor??

“gidecem de, yollarım yok
sabahı yok mu gecenin?
yürüyemem ki, düşerim
yok, gücüm yok, yok
diyecem de, dillerim yok
varamam ki, nasıl özledim
bakamaz ki, sana gözlerim”
çamur grubunun efsane şarkısının en sevdiğim yeridir.

bin yıl geçse de benim için altintop burhan altintop’tur.

son zamanlarda dilime dolanan şarkı
wellerman nathan evans te burdan

ikinci el piyasa olduğunu unutan piyasadır. yüzüne bakmadığımız kartal’ların, şahin’lerin yanına yaklaşamadığımız piyasa.
o değil de sözlükteki çoğu başlık yokluk, para sıkıntısı, fiyat artışı, ekonomik buhran, fakirlik, geçim derdi gibi konulara çıkıyor. sözlüğün kullanıcılarının yaş aralığının da genç olduğunu tahmin ediyorum. 20’li yaşlarda yaşadığımız dertlere bakın arkadaş.
reva mı ulan bu bize...
sözlük dostlarıma benden bir şarkı

mucizenin bir diğer adıdır. geçen yıl hayatımıza aniden giren gözümün nuru, ciğerimin köşesi kedim ile de emin olduğum durumdur.
ne zaman canım bir şey sıkılsa, sinirlensem, üzülsem onun o umursamaz halini görünce neşem yerine geliyor. ordan oraya zıplaması, hırlaya hırlaya kendini sevdirmesi, kıtlıktan çıkmış gibi yemek yemesi, kapının arkasına saklanıp beni korkutması, tuvaletini bir seremoni haline getirmesi her biri ayrı mutluluk sebebi. ondan önce bu hayın bu zalım dünya ile nasıl başa çıkmışım bilmiyorum.
not: paşa torunu oğlum sayesinde sokak hayvanlarına karşı da daha duyarlı olduğumu farkettim. mama bağış kumbaralarına destek olmak, sokağımızdaki hayvanları korumak ve beslemek, sokak hayvanları için oluşturulan kampanyalarını desteklemek hayatımın rutini haline geldi.
biz onlara merhametle yaklaşsak yeter onların dünyası zaten merhamet ve sevgi dolu.

ilk izlediğimde “hmm iyiymiş” dediğim, üstünden zaman geçtikçe replikleri hatırlayıp hatırlayıp güldüğüm filmdir. garip bir biçimde ise ikinci, üçüncü... izleyişte daha çok güldüren, bağımlılık yapan ve de feyyaz yiğit’i tanımama vesile ali atay filmidir.

tek bir konu ile sınırlandırılamayacak kadar geniş olan konular bütünüdür. hatta bu bilgi düzeyi üzerine yazılmış dizeler vardır:
“bir kendisi var herşeyi bilen
başka bilen yok sanıyor
herkes kendini bir bok sanır
ama bu herif
kendini iki bok sanıyor”
halkımıza armağan olsun