2022

2022 girerken astroloji dinlemiştim. adam hep kariyer dolu başarı dolu bir yıl olacak bu yıl sizin yılınız falan demişti. nasıl gaza gelmiştim. sonuç hiçbir şey olmadı. neyse 2021 facia gibi geçtiği için hiçbir şey olmamasına bile çok şükür diyorum. fakat sanırım ekonomik açıdan gördüğüm en berbat yıldı

bitmesine az bir zaman kalmış olan yıl.
fakat benim için tuhaf olaylar bitmiyor.

2020-2022 arası hayatımda hiç yapmayacağım şeyler yaptım. çok tuhaf şeyler yaşadım. bazıları çok güzel, bazıları ise kalbimin zar zor dayandığı şeyler. (aldatılmak gibi) fakat şu son 1 aya girdiğimiz dönemde yine tuhaf şeyler oluyor.
hayatı anlık yaşamayı severim ama bu duygu değişimi çok zor.

hayallerime kavuştuğum yıl. çok hızlı geçtin ama.

hayatımın en ani şekilde değişiklikler yaşadığım yılı. insanlar ani geldi, ani gitti. ani kararlar aldım. çok mutlu da oldum. en dibi de gördüm bu yıl. her şey çok uçlardaydı. çok garipti, genele bakınca güzel gibiydi de. umarım devamında güzellikler getirecek şeylerin kapısını açmışsındır.

kız bunu da yedik bitirdik.

nasıl denk geliyor bilmiyorum ama ben hep ilk başta yanlış tarafta olurum. yanlış tarafı seçerim, yanlış taraf beni seçer. bir şekilde oraya çekilirim. yolun bile beklememem gereken tarafında beklerim insanları. bir türlü tutturamam, hep doğruya yakınımdır, oralarda bir yerdeyimdir ama tutturamam. sonra sonra fark ederim. ya gözüme sokulur yanlış yerde olduğum ya da içimi bir huzursuzluk kaplar. ait hissetmemeye başlarım. doğru olan göz kırparsa ne âlâ! çekinmeden koşarım. bir saniye bile kaybetmem. o vakitten sonra kalamam da zaten. bambaşka bir yere giderim, belki evime dönerim ama aidiyeti yitirdikten sonra beni ilk başta çeken her neyse tüm gücüyle itmeye başlar. arkadaşlıklarım hep bu garip silsileyle dengesini bulur. çok tuhaf. bu yıl hep böyle geçti. bu yıl bana bu tespiti yaptırdı. yeni tanıdığım neredeyse herkesle adım adım takip ettik bu evreleri. öğretici bir yıldı.

her bir insanın mutsuzluğunun, diğer insanların mutsuzluğu arasında kaynayıp gittiği yıldır.
kötü yıllar görmüştük görmesine, 99 izmit depremi mesela... bir ağustos sabahı, her zamanki olağanlıkta kalkıp yarı uykulu müzik açmıştım olanlardan habersiz. dayısının iki oğlunu birden o depremde kaybettiğini yeni haber alan rahmetli babamdan yediğim zılgıtı hatırlıyorum. üzüntü şokunun neye kızacağını bilmeyen bir birikmişliği, bir taşmışlığı olur ya, bu öyle böyle değildi.
sonra orta birdeyken patlayan körfez savaşı, 91 yılıydı. okul bahçesinde biriken karlar üzerindeki geleneksel boğuşmadayız arkadaşlarla... çocuk dediğin kar topu oynar en fazla. bizdeki kalabalık, gözüne kestirdiği insan yavrusunu yere atıp üzerinde tepinir, o çocuktaki kulak içi, burun delikleri dahil olmak üzere her bir oyuğa kar tepiştirirdi. bu oyun teröründen usanmış pek narin resim öğretmenimiz serpil hanım, bahçeye gelip yaşlı gözlerle "bir savaş var ve o savaşta sizin gibi çocuklar ölüyor." demişti. iyi de bu savaşı biz, kitaplarda kahramanları, maddeleri olan bir şey diye biliyoruz. o kitaplarda kandan, ölenlerden hiç bahsedilmezdi ki. olsun, hürmetliyiz serpil hanım'a. onu üzen bir şey, iyi bir şey olamazdı. uzunca bir süre neşesiz, oyunsuz büyük adamlar taklidiyle hayalet gibi gezinip durduk o bahçede.
yani var daha böyle istenmeyen kolektif travmaların olduğu çok yıllar da. bu 2022 çok ayarsız, çok arsızdı. beni çok üzdü. ciddiyim, yani öyle mutlu değildim falan demekle beni kesmeyecek bir üzüntü yılıydı. mesela eskiden alkol malkol durumlarında gülerdim, bağır çağır şarkı söyler, abidik gubidik saçma şeylerim olurdu. şimdi mallaşıp uzun uzun sabit bir yere bakıyorum. biri bir şey anlatacak olsa, sadece kıpırdayan dudaklar görüyorum. insanlara karşı özenli olmaya çalışsam da onları duyamıyorum, dolayısıyla pek bir şey de anlamıyorum. kendimle de ilgilenrmiyorum.
çok zor koşullarda olan insanlar, aileler var. o kadar çoklar ki... insanların halini gördükçe kendimde, kendimle ilgili dert ettiğim şeyleri, dert etmekten utanıyorum. ama böyle diye de ne insanlardan ne de benden bir şey eksilmiyor.
seni hiç sevmedim 2022 ve seni yaşamaktan hiç memnun olmadım. şimdi biter misin, yeniden mi başlarsın? umurumda değil.

hayatımda 2022 kadar zorlandığım bir yıl daha olmadı. babamı kaybettiğim sene, dükkanı açmıştım. büyük aşkım tarafından terk edildiğim sene, bitmez denen okulu bitirmiştim. babam iflas ettiği sene, üniversiteyi kazanmıştım, büyük aşkımı bulmuştum. gibi gibi. benden bir şeyler alan her yıl bir şeyler de vermişti. ama bu ocağı sönesice 2022 hiçbir şey vermeye tenezzül etmeksizin; iliğimi, kemiğimi sömürdü. umarım 2023 öncelleri gibi değil daha hulusi kentmen kıvamında bir yıl olur.

yılları romantize etmeyi gerçekten hiç sevmiyorum ama 2022 bunu hak ediyor. kendimi bu kadar anladığım, kendime bu kadar maruz kaldığım, kendime bu kadar güvendiğim, kendimi bu kadar sevdiğim, kendimi bu kadar fazla ifade ettiğim başka bir sene olmamıştı. gerçekten bu sene için sayfalarca yazmak istiyorum ya.

2022 çok garip başladı benim için, uzun uzun anlatmayacağım burada. çok şey yaptım bu sene. ama neredeyse sene sonuna kadar vaktimi ne kadar da boş geçirmişim diyerek zırlıyordum. sonradan fark ettim aslında birçok şey yaptığımı. yaptığım her şeyin her zaman hedeflediğim/verimli şeyler olması gerekmediğini. o kadar fazla farkındalık kazandım ki bu sene. o kadar fazla şaşırdım ki kendime, yaptıklarıma, yaşananlara. hala idrak edemediğim çok şey var. geri dönüşlerin yılıydı belki de bir bakıma, bilmiyorum. ben bu sene senelerdir istediğim bir şeyi yaptım, ufak çaplı bir işe giriştim arkadaşlarımla. ve iş hiç beklemediğim yerlere gitti onun sayesinde. sonra çok yoruldum, her şey çok üste üste geldi ve ara vermek zorunda kaldım. ama bununla barıştım. bu sene yaşamak istediğim hiçbir şeyi geride bırakmadım. binbir türlü ihtimalle kendimi boğup kendimi geriye çekmedim. sıkmadım kendimi, zorlamadım. her şeyi denemeye çalıştım bana imkanlar sunuldukça. aklımda kalan soru işaretlerini kapatmaya çok çalıştım, bana bir o kadar fazla yeni soru verseler de geçmiş sorularımı kapatabildim en azından. gerçekten o kadar farklı insanlarla o kadar farklı lokasyonlarda bulundum ki, nasıl yaptım aklım ermiyor bazen.

bazen ev insanlardır. bu sözü en çok bu sene anladım. herkesle hep mesafesini koruyan biri olarak, bu sene gerçekten sınırlarımı çizip o kadar fazla insanı içeriye aldım ki. ama bana o kadar çok mutluluk getirdiler ki... hepsi için çok minnettarım. daha 2 gün önce tanıştığım insanlarla 1 hafta boyunca beraberdim, aynı evde kaldım, içtim, eğlendim, sabaha kadar dertlendim. ama o kadar güvendeydim ki, kendimi o kadar çok benmişim gibi hissediyordum ki.. kafamda sürekli "şimdi değilse ne zaman?" diyen bir ses vardı. bu sene o ses hiç konuşamadı. çünkü hep şimdi oldu. geçmişte kendime tanımadığım fırsatları tanıdım bu sene. merak ettiğim, sonunu asla getiremediğim o hikayeleri yaşattım kendime. seneler önce bir şekilde koptuğum tonla insanla tekrar bir araya geldim, buluştum, konuştum. asla hayal edemeyeceğim şeyler yaşadım. mantıklı düşünsem asla yapmayacağım şeyler yaptım. kendi hayatımın kontrolünü gerçekten elime aldım bu sefer. sebep sonuç düşünmeden, o anı gerçekten o anda kendime yaşatabildim. bunun için de çok minnettarım. her kararımda kendimin elinden tutabilmeyi öğrendim.

cidden yaşadığım tüm bu şeylerin bu senede toplanması inanılmaz. hala çok gerçek dışı geliyor bazen. ama hayatıma dönüp baktığımda, şimdiye kadar yaşadığım zamanlar arasında en çok aklımda kalacak sene bu sene oldu diyebiliyorum hiç düşünmeden. en çok bir şeyler hissettiğim sene bu seneydi. birbiriyle çatışan o kadar fazla duyguyu aynı anda hissettim ki.. daha çok konuşurum ama yazdıklarımın uzunluğuna bakıp burada durduruyorum artık kendimi. bana ufak notlar olsun diye bıraktığım tanımlar haddini aşıyor bazen. (:

pandemi sonrası üstümüzden silindir gibi geçen serinin üçüncü ve son filmi.

her ne kadar insan ömrünün her daim inişli çıkışlı ve farklı şeyler getirdiğini bilsem, hayatı sayılar aracılığıyla sene, ay, hafta tarzında bölmenin biraz garip olduğunu düşünsem de 2022 yılı için yorum yapacak olursam: hayatımın en ani şekilde değişiklikler yaşadığım yılıydı. aralık ayı ortasında dâhi büyük kararlar alabildim. daha cesurdum, korkmadan adımlar attım. insanlar ani geldi, ani gitti. öğrendiğim çok şey oldu. dibe battım, dipten bile çok şey öğrendim o mutlulukla yüzeye ulaştım. olumsuz her şeyi bile öğrenceye çevirerek eski mutluluğumu yakaladım. çok mutlu da oldum. en dibi de gördüm bu yıl. her şey çok uçlardaydı, pek garipti. kendimle istişarenin en bol olduğu yıldı. belirsizlikler arasında yüzdüğüm bir yıldı. fakat emin olduğum tek şey kendimdi. hiçbir zaman gri olmadım, olmayacağım.

unutana kadar acıyla, nefretle hatırlayacağım.

sanırım hayatımda bunun kadar rezalet bir yıl geçirmemiştim. hayatımda ilk defa gerçek bir kayıp yaşadım. kaç gündür ruh gibiyim. kendime gelemiyorum.

çok sevdiğim dedemi hiç beklemediğimiz anda kaybedince tam olarak kul kurar kader gülermiş lafını yaşadık. dedemin evinde ağlayarak onun yatağında yeni yıla girme düşüncesini 40 yıl düşünsem aklıma getiremezdim.

ah dedem.. çok üzgünüm. hepimizi yaktın gidişinle.

75 tl'ye iskender yiyebildiğim yıl.