acaba sadece bana mı oluyor diye düşünülen şeyler

ailecek tv izlerken öpüşenler çıkınca sanki evdeki tüm gözler bana yönelmiş hissi

şurada yazılan şeylerin çoğu bana da oluyor. yalnız olmadığıma sevindim.

bazen psişik güçlerim olduğunu düşünmüyor değilim.

hem bir şeyi deli gibi yapmak , hem de yapmak istememek... işte tüm mesele bu

yazabileceğim 2 örneğim var kafamda:

rüya gördüğüm gecenin sabahında* normal olarak uyanıp güne başladıktan sonra bir anda rüyayı hatırlama anı. öyle ki, gözlerim kararıyor ve saniyelik de olsa başım dönmeye ve ağrımaya başlıyor. sanki rüya kafamda canlanıyor gibi oluyor. (ayağa kalkınca oluşan histen çok daha farklı.) bunun ardından "ben bunu daha önce yaşadım" hissiyatı kaplıyor vücudumu, öyle bir deneyimim olmasa dahi. ki bunun normal veya alışılmış olmayan bir durum olmasını dilediğimi itiraf etmeliyim, kendimi psişik* hissettiriyor.

denizde yüzerken* bir anda yaşadığını hissetmek. kulağa değişik geliyor ama şöyle düşünün: küçücük bir gezegenin uzaydan görülebilen, ondan da küçük olan su birikintisinde yüzüyorsunuz. her şeyden daha basitsiniz. tabii bunun herkese oluyor olma ihtimali çok yüksek.

acaba sevgisiz, umursamaz insanlar sadece bana denk geliyor diye düşünüyorum. vakit harcamaktan yoruldum. bizi ne zaman filmlerdeki gibi sevecekler?

tam birini izlerken o kişinin kafasının direk bana dönmesi

kafamda mırıldandığım bir şarkının yanımda ki tarafından söylenmesi.

bazen, uyku ile uyanıklık arasında bazı hisleri ve duyguların somut görüntülerini görüyorum. mesela kısa bir süreliğine "terk edilmek" duygusunun görüntüsünü görüyorum veyahut "yetişmek" durumunun tuhaf bir görüntüsünü yaşıyorum. gördüğüm şeyler bu olaylar değil. bu duyguların renkler ve şekillerle anlatımı gibi. hafif sinestezik olabilirim belki de.

1. aynı rüyaları defalarca kez gördüğünü düşünmek.
2. yaşadığın bir olayı aylar belkide yıllar önce görmüş olduğunu hatırlamak

bir rüyadan çok etkilendiğimde uyandığımda onun devamını kendi kafamdan getiriyorum. bunu sadece ben yapmıyorum değil mi ?

insanları kırdığımı düşünüp kendimi bu düşünceyle sabah akşam darlamak. (sadece bana oluyor, kimsenin umrunda olmuyorsunuz)

aniden bastıran iç sıkıntısı.

durduk yere ağlamak

gün içerisinde kendi kendime düşündüğüm şeyleri sözlüğe girdiğimde akışta görüyorum.

yazım yanlışları yapan birinden ışık hızında soğumak. :')

mutluluğu tam yakalayacakken daha derin bir mutsuzluğa düşüp boğulmak.

kendimi truman showda gibi hissediyorum.

eski bir şarkı dinlediğim sırada "acaba şu an başka biri de bu şarkıyı dinliyor mudur" ya da
"şu an bu şarkıyı dünya da kaç kişi dinliyor" soruları.

durup dururken, (genelde sıkıldığımda) bir anda şık şık şık ya da çık çık çık diyorum. var mı başka böyle yapan?