acı çekmek

bazen bağımlısı olduğumu düşündüğüm, bazen gölge gibi beni izlediğine ikna olduğum, bazen başka bir evrende işlediğim bir suçun laneti olduğuna inandığım duygudur.

mavi neymiş? acı çekmek huydur bende. gider bulurum bana acı verecek ne varsa. ben bulmazsam o bulur zaten beni. dağ dağa kavuşmaz, ben acıya kavuşurum. çok mutlu olduğum her an duyduğum o tedirginlik bu kaçınılmaz vuslat yüzündendir.

ama öyle az buz acı çekmem ben. nuh’a haber eyleyin de gelsin de tufan görsün kadar acı çekerim. çok rekabetçiyimdir de doğuştan. herkesten çok acı çekerim. kimseye bırakmam birinciliği.

herkesin baş etme yöntemi vardır acıyla. ama ben acı çekerken sigara bile içmem acım hafiflemesin diye. ben seppuku’ya meydan okur gibi acı çekerim. migren ağrısı gibi düşün bunu, ağrı geçmesin diye uyumam, bütün ışıkları açarım, müziğe ses veririm. acıdan korkan onun gibi olsun.

ağlamam ben acı çekerken. gözyaşı acıya merhemmiş. ben yara tam kabuk bağlamadan o yarayı tırnaklayan çocuğum, etini kanayana kadar kaşıyan o çocuk benim. limon kolonyası ile gözlerini yıkayan çocuk benim.

ama acı çekersem, derdim hep kendi kendime, güzel bir nedeni olmalı. ama hep yarım kalır benim isteklerim. yani gerçek olur gibi yapar ama vaz geçer sonra. benim isteklerim neden yön değiştirdiğini hiç anlamadığın hamamböceği gibidir. böcek deyince kafka geldi aklıma ama şu an kafka’yı düşünemem, 21 yıldır düşmedi zaten yakamdan.

evet zihnim biraz bulanık. ne diyordum en son? sen hatırlarsın söylediklerimi. hatırladın. acı çekmek için güzel bir neden. bu nokta önemli. buna nokta demek saçma. kendi cümleni saçma bulmak aptalca. saçma bulduğun cümleyi sil gitsin. hayat da böyle mi olsa? ve ben artık şu güzel nedeni anlatıp bu tanımı bitirsem mi?

güzel bir nedenim var acı çekmek için. ferdi kusura bakmasın, bu gece ona ihtiyacım yok. kendim hallederim bu konuyu. kafka’ya zaten iki paragraf üstte yol verdim. kaldım kendimle baş başa. bu acı böyle güzel aferin tanrı’ya.

acı çekmezsen mutluluğun kıymetini bilemezsin diyordu annem.düşünsene canını acıtan,seni günden güne eriten tarifsiz his sana bir şeylerin kıymetini öğretiyor.yaşanmalı...

son 2 yıldır ara ara beni yoklar şimdi olduğu gibi. bazı geceler uyutmaz insanı. akıldan keşkeler, pişmanlıklar ve olmasını dilediğiniz şeylerin hayalleri geçip durur. sanırım bu biraz da büyümek ve gerçeklerle karşılaşmakla ilgili. hayalkırıklığının bir belirtisidir belki de. bilemiyorum. büyümekten hiç hoşlanmadım.

dizlerinizi karnınıza çekip, onlara sarılarak ileri geri sallanmakla geçmiyor. farklı şeylere odaklanmakla geçmiyor. uyumakla da geçmiyor.

geçmiyor.

hayallerimizde gerçekte olduğundan daha fazla acı çekeriz. seneca. acı sürdükçe ve şiddetlendikçe algımızı da bozmaya başlar. her şey daha kötüye ve daha karanlığa gider. umutlarımız azalır, olanlar gözümüzde büyüdükçe büyür. tam bütün acılarımız bitti derken ölürüz, ve geri kalan her şey de biter bütün güzellikler, bütün mutluluklar...

acı çekmek özgürlükse özgürüz ikimizde diyor şair.
acı çektiğimiz zaman daha iyi oluyor sanki sevmeler sevilmeler.
acı çektiğimizde anlıyoruz kıymet bilmeyi kaybetmeyi kazanmayı.

her acımı, çiğ köftenin ağzımda bıraktığı acıya indirgemeye çabalıyordum. diğer yandan bunu yaparken yaşıyorum, okuyorum, yazıyorum, izliyorum... sonra dönüp bir bakıyorum acım pusmuş, acım dertop, acım dertli, acım kederli, ben şaşkın... orada anlıyorum ki ben yaşadıkça, yanına tatlı anılarımı akranı yaptıkça azalıyormuş meğer. tıpkı çiğ köftemin yanındaki buzlu ayran gibi. ardından yuvarladığım o baklava dilimi gibi... acısıyla da tatlısıyla da ama yaşamak gerekmiş.

acı çekmek beynimizin kendiliğinden yarattığı bir tür hayatta kalma mekanizmasıdır, yani aslında yoktur. bir sayfa da görmüştüm; mesela sıcak bir cisme elinizi sürdüğünüz vakit bilgi beyninize 402 kilomotre hızla iletilir ve beyin acıyı oluşturur. yani acıyı size beyniniz söyler zira birşeyler yapmanız gerektiğini düşünür.

çekiyorum. günlerdir hem de. tarifi yok, anlatılabilir birşey değil. bazen ateş basıyor, bazen titreme. çok ağır vurduğu anlarda istifra hissi geliyor.
yeme yok, içme yok, uyku yok. kafa dalgın, vücut yorgun. bu kafayla birkaç gün önce korkunç bir kaza atlattım. bu gece de uyku yok ve kimbilir daha kaç gece. böyle giderse işimi de etkileyecek. önceki gün dalgınlıkla kurumun sunucusunu kapattım. sistem yöneticisi bu salaklığı yapar mı? kafam yerinde değil ki. ne bileyim. elim kolum da bağlı. derdimi dökecek biri yok. susuyorum. içerde kıyametler koparken.
inandığın şeyi anlatamamak, inandıramamak. ve daha bir çok şey. üstüne bugün sigarayı bıraktım hiçbir etkisi olmadı ama yine de bıraktım. bu acının üstüne bir de bu yoksunluk. o yok sigara yok.
yoksa cehennem aslında bu mu.
acı acı acı...

saymadım ama sanırım 4. gün oldu. 04.50 'de kalktım. zorla tek bir bardak çay içebildim. işe böyle gidiyorum. herhangi bir şey yiyemiyorum. zaten her an bir istifra hissi yokluyor. ruh ne garip birsey. acı dediğin de böyle rezalet birşey. havayla suyla besleniyorsun.

özgürlükse ikimizin de özgür olduğu iddia edilen eylem. ama değil. acı çekmek özgürlük değildir.

tarık tufan

gülüyor olmam acı çekmediğim anlamına gelmediği gibi susuyor olmam da acı çekmediğim anlamına gelmez.

çekiyorum, dibine kadar çekiyorum.
bir hiç uğruna bu kadar sevdiğini söyleyenin bir anda bir hayale dönüşmesini zihnim almıyor, anlamlandıramıyor, deli gibi özlediģim, ihtiyaç duyduğum halde bir daha hiç göremeyecek olmak ve bunun bir hiç uğruna olmuş olmasını anlayamıyorum, acıya, düşünmeye engel olamıyorum. gücümü aşıyor, belimi büküyor. bu tarif ettiğim manasız ve ani bitiş ve bu ağır özlemin altında unufak oldum. bana sövün, kızın , hakaret edin, yetmezse çekin vurun ama bu gücümü aşıyor...

sudan çıkmış balık gibiyim, baktığım yeri, gittiğim yolu görmüyorum. arabaya binince gideceğim yere nasıl geldim, kimi geçtim, nereden sürdüm farkında bile olmuyorum.

ne uyuyabiliyorum, ne yiyebiliyorum, ne başka birşey. herşey anlamını kaybetmiş durumda.

elimden gelen herşeyi yapıyorum, inan yapıyorum, işe veriyorum, zorluyorum, ama olmuyor. bir hiç uğruna, bana olmadığım bir insan yaftası yapıştırıp hayatımı bir cehenneme yangına çevirip gitti. beni bir cehennemin, ölümüne bir acının ortasında bir başıma bırakıp gitti.

acı çekmenize sebep olan şeyi ne kadar içinizde tutarsanız o kadar çok sizi süründürür. konuşun ve anlatın. insanların sizi sadece dinlemesi bile iyi gelebiliyor.

bir anda büyümektir.

sebebini bilmeden acı çekmek, sebebini bilsemde çok mantıklı bir nedeni olmadığını bildiğim durum

etinden ve kemiğinden daha da derine, kalple ruhun acısı ise eğer, dindiremiyor başka bir acı onu. sevdiklerini kaybetme düşüncesi bile içini kemirip ruhunu parçalara bölüyor. hiçbir ilaç derman olmuyor, sökülenler yerine dikilmiyor. çeke çeke yol alıp içindeki her kesinin izlerini suretinde dökerek yaşlanıyorsun. bu haldeyken yaş almak ağır bir yüke dönüşüyor.

bilinçaltımda çekerim genelde acıyı. yüzüme yıpranmış bir ifade yerleşir. her şey kararır iç dünyamda. çok sigara içerim ama acı çekiyor görünmem. yavaş yavaş intihar bizimkisi.

acı çekmek özgürlükse özgürüz ikimizde *

acı çekmek, hissetmek sadece fiziksel bi darbeyle gerçekleşen olay mıdır? hayır tabi ki, peki neyin acısını çektiğini bilmemek? neyden kurtulmak istediğini, ne için, neden çabaladığına anlam verememek ya da bunlara eskiden anlam verip kurtuluşu ararken şimdi bu boşluğa alışmaya çalışıp kabullenmek zorunda hissetmek? kim nasıl açıklayabilir, ne kadar doğru bi tanım olur? üzülmenizi, endişelenmenizi veya kafa yormanızı gerektirecek hiç bi şeyinizin olmadığını bildiğiniz halde neden herkes gibi normal, mutlu ya da pozitif bakamazsınız olaylara?