ailenin suçu olan şeyler

armağan çağlayan'ın programına çıkan, eğitimli varlıklı ailelere mensup ünlülerin bile yakındığı durum.
bana, ablalık üzerinden anaçlığı yüklediler, yüzde yüz anne oldum. sıkıntısını da yaşadım ödülünü de aldım.
eğlenceden çok fayda odaklı olmam onların eseri. duramamam onların eseri.
ailem yaptıkları hiç bir şeyi art niyetli yapmadılar.
bende yaptığım her şeyi çocuklarımı düşünerek yapmaya çalışıyorum.
küçükken iyiliklerini düşünürdüm şimdi mutluluklarını düşünmeye çalışıyorum.
yavaş yavaş uçma zamanları geliyor.
yaptıklarımı, sorguluyorlar mı bilmiyorum.
bana demiyorlar ama muhtemelen yaşlanınca bazı olumsuzlukları bana fatura edecekler.

çocuğunun seçim yapmasını izin vermeden, onun hayatına dair her şeyi kendilerinin belirlemesi. gideceği okul, giyeceği ayakkabı, saçının stili dahil bir çok şey.

varlığımdır. olmasaydım da olurdum yani.

çocuğun kişisel gelişiminde gaddarlığı göz ardı etmek. sanılıyor ki akademik olarak başarılı olurken başkalarını ezmek normal.

bir karikatür vardı telif melif girmesin şimdi. iki anne çocuklarıyla karşıdaki çöpçüyü görüyorlar. ilk anne çocuğuna "eğer okumazsan bunun gibi olursun" diyor. ikincisi ise "eğer okursan bu insanlara yardım edebilirsin" diyor. bu muhabbet işte.

akademik başarıdan önce ahlak iyi niyet etmenlerini öğretin. öğretin ki ülkede taciz - tecavüz - adam öldürme gibi saçmasapan suçlar azalsın.

çocuğunu sevgisiz büyütmek. sevgisiz büyüyen her çocuk hayatının her alanında bunun eksikliğini hissediyor ve çevresine de hissettiriyor.

fakirken sizi dünyaya getirmeleridir.

0 ve 6 yaş gibi kritik bir dönemde çocukla ilgilenmeyip mal olmasını sağlamak olabilir.

terbiye, çevreye saygı,kendine güven, eğitime ve egitimciye saygı.
bunlar aileden gelenler.

pek çok şey. kişilik gelişimindeki sorunlar, travmalar. insan hassas psikolojiye sahip, ne yazık ki bir insanın gelişimini yalnızca boyunun uzamasız kilo alması zanneden aileler tarafından yetiştiriliyoruz. sonra 'bunun huyu böyle' oluyor, 'tüh niye böyle oldu ki' oluyor. şu çocuk yapma işine artık ehliyet gelsin. araç kullanmak için gerekli görülüp insan yetiştirmek için gerekli görülmemesi ne saçma.

anne ve babanın birbirini sevmeden, yeterli ve sağlam psikolojiye sahip olmadan çocuk dünyaya getirmesidir. bütün sorunların temeli de buna dayanmaktadır.

bazı ailelerin bile isteye bazılarınınsa farkında olmadan yaptığı hatalardır.

mesela, çocuğu malı gibi görmeleri. çocuğun kendine özgür bir kişiliği olacağını hiç mi hiç hesaba katmamaları ve bir oyuncak hamur gibi şekil vermeye çalışmaları. sürekli kendilerine bağımlı kılmaya çalışmaları.

sanmayın ki her anne baba, bir gün olmayacaklarını hesaba katıp çocuklarını kimseye minnet etmesi gerekmeyecek şekilde yetiştiriyor. bazı aileler sanki özellikle birine bağımlı olsun, başına buyruk olmasın, çaresiz kalsın diye uğraşıyor. kıskandıklarından mı bozuk psikolojilerinden mi bilinmez.

en kötüsü de, kendi hayali olan hayatı yaşayamadıkları için çocuğuna o hayali yaşatmaya zorlayıp çocuğun kendi hayalini yaşamasından alı koyması. ve bu döngüye girenin döngüden çıkması için yapması gereken, aradaki bir jenerasyonun kendi hayalinden vaz geçip kendi yavrusununkine destek olması. ya da yavru yapmaması. bakın bu kişinin ebeveyn olma şansını bile aldı ailesi.

hayata tek bir pencereden bakıp, büyük açıdan değerlendirmemek de özellikle jenerasyon farkına sahip ailelerin bir başka büyük sorunsalı.

cehaleti kutsayıp kız çocuğunu damızlık namus bekçisi görüp,tek amaç evlenip çoluk çocuğa karışması olarak görürken, erkek çocuğunu hic dizginlemeden uçuruma uçarken bile müdahale etmeyip mahvetmek.

kendi yapamadığı şeyleri çoçuğu istemese de diretmek
(bkz: doktor olacak benim kızım)

kendi hayallerini kendi çocukları üzerinde gerçekleştirmeye çalışmaları.

bazı babalar kesinlikle prezervatif kullanmalıymış.

merhameti, vicdanı, adaleti, ahlakı kendileri uygulayarak öğretmemeleri, bir zanaatkarın yanına çırak vermemeleri, çocuğun ilgisinin olduğu alanlarda eğitim almasını sağlayamamaları. elinde imkanı olup da kendi zevkleri için parayı saçıp çocuğun hevesini kursağında bırakarak ileride açgözlü bir birey olmasını sağlamaları örnek verilebilir.

bu faşist dünyada çocuk yapmaktır.

çocukları ya aşırı korumacı şekilde büyütmek ya da hiç ilgi göstermemek. kimi aileler çocuklarının ne istediğine, yeteneğinin ne olduğuna bakmıyor ve kendi istedikleri kalıba sokmaya çalışıyor. kimileri çocuğun karşılaştığı bütün sorunları kendileri hallederek çocuğun kendilerine bağımlı olup özgüvensiz, sorumluluk almaktan kaçınan biri haline gelmesine neden oluyor. çocuğu elalemin çocuğuyla kıyaslayıp onun kişiliğine zarar verenleri saymıyorum çünkü türkiye'deki ailelerin neredeyse hepsi bu kıyaslamayı yapıyor efendim.

siz 18 yaşına gelene kadar yaptığı her şey diyebiliriz. bir de aileyi sırf çocuk için değil toplumsal yapı açısından da düşünürsek toplumun boka batmasına sebep olan her şeye de ailenin suçu diyebiliriz.

yalnız şu var. aile sizi s.kebilir, maddi manevi. ama yaşamak sizin elinizde. hani benim 12 yaşında babası 16 yaşında annesi ölen 2 erkek kardeşi daha olan, anne tarafından akraba yanına verildiginde istismar ve şiddete maruz kalmış sonrasında kardeşlerini onların elinden almış, şimdi istanbul gibi bir yerde yaşamaya çalışan evli ve mutlu bir kuzenim var.

kısacası aile ve hayat sizin içinizden geçebilir ama karşı durup durmamak konusunda yapılan her hata sizden ötürü.