alışkanlık

alışkanlığı, her şeyden çok, algılamanın özgünlüğünü, hatta algılama bilincini ortadan kaldıran, yok edici bir güç gibi görmüştüm hep; şimdiyse korkunç bir tanrıça gibi görüyordum onu; bu tanrıça bize sımsıkı bağlıdır, anlamsız çehresi kalbimize öylesine gömülüdür ki, neredeyse farkına bile varmadığımız bu tanrıça bizden kopmaya, uzaklaşmaya kalktığında, akla gelebilecek en dayanılmaz acıları yaşatır bize, ölüm kadar acımasız olur.

kafeler ya da şarkılar bir yana insanları alışkanlık haline getirmek gibi zararlı huylar edinmeyin.

iki ucu keskin kılıçtır aslında.
seni payidar da eder, dibe de sürükler.
gariptir her iki yolun da sebebi aynıdır çünkü.
alışkanlıklardan zor vazgeçilir. seni sen yapan şeylerden biridir. kişiliğini belirler. uzun zamanda da hayatını..
eğer alışkanlığınız mesela eve gelince en az 1 saat telefonda takılmaksa zamanını yendiği gibi, gününü de bitirebilir.
ama eve gelir gelmez çalışmaya başlama alışkanlığı varsa bu senin için iyi bir şeydir mesela.
inception gibi gidecek olursak bir de bu işin alışkanlığa alışma boyutu vardır. (bkz: rüyada rüya gördüm muhittin inanamazsın)
bu durumda kabullenmişsindir yaptığın işi, vazgeçmek ikinin katları şeklinde zorlaşır ve tutsağı olursun alışkanlığının.
tabi alışkanlığımızın ne olduğuna bağlı bu durum.
çünkü zindana tutsak olmakla göğe hapsolmak arasında atmosfer kadar fark var.
insana alışır derler, haklılar. haksız olsalardı kimse memur olamazdı.

"bir köylü kadın, bir danayı doğar doğmaz kucağına alıp sevmiş, sonra da bunu adet edinmiş, her gün danayı kucağına alıp taşırmış; sonunda buna o kadar alışmış ki dana büyüyüp koskoca öküz olduğu zaman, onu yine kucağında taşıyabilmiş. bu hikayeyi kim uydurduysa, alışkanlığın ne büyük bir güç olduğunu çok iyi anlatmış olacak. gerçekten alışkanlık pek yaman bir hocadır ve hiç şakası yoktur. yavaş yavaş, sinsi sinsi içimize ilk adımını atar; başlangıçta kuzu gibi sevimli, alçak gönüllüdür ama, zamanla, oraya yerleşip kökleşti mi, öyle azılı, öyle amansız bir yüz takınır ki kendisine, gözlerimizi bile kaldırmaya izin vermez…"

kadir inanır'a sormuşlar; "sen neden her kelimenin başına 'n' harfi getirerek konuşuyorsun?" o da cevap vermiş:
"nalışkanlık."

sigara. bir türlü bırakamıyorum. en nefret ettiğim alışkanlığım.

bazen kendimizi zorlayarak bazen ise istemesek bile gerçekleşen mucizevi olarak tanımladığım olaydır. acıya alışkan bir başka, mutluluğa alışmak bir başkadır. bazen çok kolay kazanabilirsin ve olumsuzluklar yoluna çıkmaz fakat bazen kazanmak için savaşman, mücadele etmen gerekir. hüzün ve olumsuzluklara alışmak bir nevi acıyı hafifletmek gibi gelir insana ama mutluluğa ve güzelliklere alışmak onları sıradanlaştırmaktır ve onların gerçek hazzını yok ederek bir nevi olumsuz duygular kazanmaktır aslında. kısacası üzerinde ne kadar düşünürsek veya konuşursak konuşalım kişiler, olaylar, zamanlar değiştikçe öznelleşen bir durumdur alışkanlık veya alışmak.
bu başlığı gördüğümde zihnimde beliren bir şarkıyı da bu satırlara bırakayım isteyenler satırlarımı okuduktan sonra kısa bir dinginlik alemine dalsın.
şarkı linki

kolay edinilen, zor vazgeçilen şey.

şairin de dediği gibi; alışkanlıklar öldürür güzelliğimizi. insanın en kötü özelliklerinden biriside alışmasıdır. insan yaşadığı her duruma zamanla alışır bu evrimsel gerçekliğidir belkide varlığını bu sayede devam ettirir. ancak alışmak insanı bazen üzüyor düşünüyorsun ve berbat bir hayatın var ve sen buna alıştığın için düzeltmek dahi istemiyorsun.

önemli.
bir haftadan fazladır her yerde arayıp bulamadığım gözlüklerimi bugün sürekli çalıştığım masanın üzerinde duran gözlük kabında buldum. tam bir hafta boyunca masamda gözümün önünde duruyordu ama açıp bakmadım çünkü hiç koymam kabına. gözlük arıyorsan bakacağın ilk yer halbuki.
işte bu kadar güçlüdür alışkanlıklar. akıllı birileri daha önce fark etmiş de tez neyin yazmıştır muhakkak, bakın onlara da.

kalıcı sonuçlar elde etmenin sırrı ilerleme kaydetmeyi asla son vermemektir.

bir an için kötülerinden uzaklaşır gibi olur insan sonra hop bir bakarsın katılmıştır tekrar. iyileri mi? onları edinmek bir hayli zordur. velhasıl rutindir. karakterin bir parçası haline gelirler.

yeni silinmiş bir yer görünce ,otomatik olarak topuklarimin ustunde yürümek.

alışkanlıkları bıçak gibi kesme konusunda hala iyiyim aferin canım kendime.

bir alışkanlıkla, düşünmeden atılan adımlarımın bıraktığı kanıksanık izlere bakıyorum. anlam veremiyorum. niye? yürümeyi neden bırakmıyorum? durmak istiyorum ben.