ankara'da olup istanbul'da olmayan şeyler

hacı bayram-ı veli hazretleri yok geri kalanı söylenmiş sanki.

ankara’da olan şey ulaşım kolaylığı istanbul’da bu yok. ankara’da iki merkez var ya ulus ya kızılay hadi güvenpark diyelim. ankaray ve metro kolaylığını saymıyorum. en kötü iki toplu taşıma kullanarak gideceğiniz yere gidersiniz. istanbul’da böyle bir şey yok. gideceğiniz yere göre değişen yerler, yok ona bin yok ondan in yok oraya aktarma yap vs vs.

ankara’da gezmek istediğinizde tarihi bir gezi diyelim ulustan başlar gençlik parkına iner oradan kızılay’a yürür götünüz yiyorsa anıtkabir’e kadar yürüyerebilirsiniz geze geze gezilir yani. ama istanbul’da böyle bir şey yok.

yok denizmiş vs su görmek isteyen eymir gölüne ne bileyim mogan gölüne ne bileyim gölbaşına falan gidebilir. hatta baya karagöl tabiat parkı diye bir yer varmış piknik miknik efsane keyfi olan bir yer. aşağıya bir adet fotik bırakıyorum karagölden.

ucuza dondurma. ankarada topu 5tl iken istanbulda 40 tl idi. 8 katı nedir ya. sanki kıta değiştiriyoruz.

'güvende hissetmek'

ankara'da* var ist'da yok

ankapark.

ben.

o lanet ayazı tabii ki. hele bir de sabah gün doğmadan öncesi. ölüm gibi bir şeydir ama kimse ölmez. öyle bir soğuk.

ankara dar gününde gelen dost ise istanbul partide tanıştığın tek gecelik ilişkindir.
istanbul seni iyi hissettirir zevk verir haz alırsın ama ertesi gün sadece yorgunluğu kalır.
ankara yıllarca yan yana mücadele ettiğin dostundur, aç kalırsın beraber, üzülürsün, ağlarsın, kahkahalar atarsın sadece ikiniz arasında anlaşılan hisler ve hatıralar biriktirirsin.

istanbullu arkadaşlara hayatta kalma mücadelenizde başarılar dilerim biz ankara ile nasıl olsa anlaşıyoruz

aspava. istanbullu olarak eksikliğini hissettiğimi söyleyemem. başıma bir şey gelmeyecekse abartıldığını da düşünüyorum. seni tenhada kıstırır ağzına ağzına vururuz derseniz hemen geri basarım ama. böyle de karakterliyimdir.

nisan ayında askere gidiyorum zaten hava soğuk olmaz dediğim her cümleyi bana her gün sabahları teker teker hatırlatan şehir. askerlik falan yaptığımda yok koşmadım bile ama nisan ayında ağzıma koşarken. kar giren o ayazı unutamıyorum.

biri yazmış ama olsun bende yazabilirim.
sonuçta ben de şu an itibarıyla istanbul’da yokum.
ben ya ben tabiki.
ankara şansına şükret, istanbul ağla.

salt ankara ve istanbul'u değil, herhangi iki kenti bile, bu tarzda kıyaslamanın çok anlamlı bir şey olduğunu sanmıyorum. söyleyebileceğim şu ki: zaman zaman birinde veya ötekinde de olan, ama ikisinde de olmasını istemediğimiz birileri var. (evet evet. aynen.. ama övünüp şişinmeyi bırakın, herkes biliyor zaten zor değil ki.)

kimse yazmamış la, ayıptır.

(bkz: sarı tutku)