anne babanın sürekli kavga etmesi

pederin bi kulağı az duyuyodu üç yaşında falanım valide mutfaktan geldi domates çorbası yaptım kaşar rendeliyimi mi diye sordu peder bey delirdi bi anda sonra anlaşıldı valide kalaylıyo sanmış..

o kavga değil, atışma atışma...
ne diyolar şimdikiler hah! ''trip''

bu kavgalar maalesef bazı insanlar için çocukluk ve gençlik travmasıdır. benim içinse günümüzde geçmişe dönüp baktığımda tebessüm edip, güldüğüm kavgalardır.

bizimkiler kavga eder ihale bana kalırdı. genellikle babamın olur olmaz yerde saçma sapan romantizm sevdası yüzünden kavga ederlerdi. hiç şaşmaz babam kavganın ortasında alakasız bir şekilde hep beni suçlar, kendi suçunu örtmeye çalışır ve her zaman evden şutlanan ben olurdum.

akşam saatleri evimizde güzel güzel oturup çay içtiğimiz bir gün babam yine saçma sapan romantizmiyle gecemizi mahvetti.

b: hanım hatırlıyor musun benim eskiden 56 model chevrolet manda kasa arabam vardı çok güzeldi. aynı senin gibi.*
a: manda mıyım ben yani?
b: hayır hayatım o anlamda demek istemedim. manda kasa güzel arabaydı demek istedim.yani sende güzelsin ya o bakımdan *
c: baba o araba manda kasa olduğu için güzeldi. annem 48 kilo ve manda değil.
b: sen sus lan.
a: oğlumuz doğru söylüyor. bağırma çocuğa.
b: ya ne oğlu, ne çocuğu? şunun tipine, kılığına, kıyafetine bak. serseri bu ya.
c: annem manda oldu, ben serseri oldum ohhh ne güzel.
b: lan kalk git nereye gidiyorsan görmeyeyim yüzünü.
a: git git arkadaşına ya da ablana git ben ararım seni.
c: ya bu işte bir tezatlık var. anneme manda diyen sen evden giden ben. çok saçma ya.
b: lan yürü git bak.

b: gitti mi?
a: gitti gitti. kafamızı dinleyelim biraz.
b: suratsız herif ya.
a: keyfimize bakalım hayatım. şarap mı? likör mü?
b: şarap hayatım.
a: bir süre kafamızı dinleriz, uzun süre gelmez meymenetsiz.
b: dediğin gibi boşveeerr keyfimize bakalım aşkımm cheersss.

umarım böyle bir konuşma geçmiyordu arkamdan. yok yok annem hakkını veriyordur.

benim yanımda bu neyin aşk şovu. yok arabam vardı manda kasa, çok güzeldi aynı senin gibi falan filan. yapamıyorsun işte girme o işlere. ne gerek vardı kral bu tür çıkışlara. hayır bir de yer mekan farketmez sık sık saçmalardı böyle yine kabak benim başıma patlardı.

bir gün sonra sabah annem arardı baban işe gitti gel eve kahvaltını yap diye. anne yüreği işte. ne zaman kavgaları aklıma gelse çok saçma ama çok komik diyorum ve gülüp geçiyorum. valla çok özlemişim ben sizi.

yıpratır, yeri geldiğinde boşansınlar istersin. böyle evlilik olmaz olsun dersin. böyle bi ailenin içinde kalmak istemiyorum dersin. ama mecbursundur da. gidecek yerin de yoktur. el mecbur dinlersin kavgaları sürekli.

hani ebru gündeş'in bir şarkısı vardır ya:
"çocukluğum kavruk, gençliğim savruk, yetişkinliğimden hiç hayır yok" işte bu tamlamadaki; kavruk, savruk ve hayır olmamasının müsebbibidir.

19 sene evvel ayrılmalarını sağlayıp kurtardım bu dertten hepimizi. çekilecek kahır değil çünkü.

çocuk gibi her iki tarafında nazını çekmektir.

ıkiside gizli gizli gelip birbirlerini sana keser. sana düşen alttan alıp profesyonelce açık vermemek ve tarafsız olmaktır.

bir tarafta yeni emekli olan baba. uzun süre çalışıp evde bomboş durunca sürekli sağa sola çatıyor. her şeye söylenme ve eleştirme huyları andropozla birlikte kendini gösteriyor. diğer taraftan yıllarca ev hanımlığı yapmış canım anam. üstüne kuma getirilmiş gibi sürekli söylenen kocasının kahrını çekiyor. "en sonunda boşayacağım ben bu adamı!" deyip rest çekiyor. ikisini de alıyorum karşıma. " aklınızı başınıza devşirin kendinize gelin, ne bu haller, bu tavırlar kendinize çekidüzen verin!" diyerek ebeveynlik yapıyorum.

sonra bir bakmışsın birbirlerine bıçakla meyve yedirmeler, cilveleşmeler havada uçuşuyor. abi cidden biz ne yaşıyoruz diye sorgulamamı sağlıyorlar. ebeveynlik zor iş. hele ki koca koca insanlara ebeveynlik yapmak daha zor.

şansı yaver giderse iyi bir edebiyatçı olmaya kadar götürür.

çocuk için mutsuzluktur.

sürekli değil ama her özel zamanda o tartışma yaşanmazsa kimse rahat edemiyor. annemin kaprisleri, babamın suratsızlığı ile o zamanlar tatsız geçer. sonra onlar hiçbir şey olmamış gibi tatlı tatlı devam ederler. şaşar kalırsınız.

sanırım 30 yıldan fazla evli olunca böyle oluyor. tuzu biberi.

çocuklen çok üzülürdüm gayrı umrumda değil. sayelerinde duyarsız umursamaz bir insan oldum.

nasıl anne baba olunmayacağını öğretir.

çocuğu ömür boyunca huzursuz biri haline getirecek davranıştır. en fazla yaralananin çocuk olduğu bir türlü fark edilmeyen egoların savaşıdır.
hele bir de "çocuk olmasa senden boşanirim" laflariyla büyüdüyse herşeyin suçunu kendinde arar çocuk. yetişkin olunca aynı ebeveynler neden mutsuzsun, neden hep karamsarsin diye birde kendi eserlerinin karakterini beğenmezler. nereden mi biliyorum:)