artık benim geleceğe dair umudum yok hayalim yok beklentim yok

günlerdir altına nasıl bir entry yazacağımı düşündüğüm başlık. bir şey buldum mu derseniz hala düşünüyorum. ama artık benim de geleceğe dair umudum yok, hayalim yok, beklentim yok.

o kadar çok şey birikti ki , kırgınlık kızgınlık yalnızlık anlatamadığım onca şey şuan geldiğim nokta tam olarak burası kendime olan inancımı yitirdim. işin kötüsü bi kaygım da yok öylesine zamana bırakım herşeyi yaşıyorum.

ölüm gibi bir şey ama öldürmüyor, süründürüyor.

başlığı okurken kulaklarımda doktor leventin sesi çınladı. ben bu aşka olan inancımı kaybettin elaa

bütün gün tavana bakıp düşünülen tek şey.

alttaki tanımları görünce:
(bkz: sözlükte yazmak ama okumamak)

şairin "ağlasam sesimi duyar mısınız, mısralarımda..." dediği yerdeyim feryat figan içinde sessiz,kimsesiz.
insan hayattan ne istiyor diye sorsalar cevapım anlaşılmak olurdu. bu hayatta ihtiyacın olan şey anlayış zaten hastalıklar, düşmanlıklar,hayal kırıklıkları bundan olmuyor mu kimsenin kimseyi anlayamamasından.
sessiz ol sadece dinle belki anlarsın her birimiz akıl sahibi mahluklar olarak yaratılmadık mı ?
bugün varız yarına belki o zaman hala neyi bekliyoruz anlamak için dinlemiyoruz ama dinlenmek istiyoruz neden bu bencillik.
ders çıkarmak için bak bir etrafına insanlar sağır,dilsiz senin konuşmaya,dinlemeye yetin varken neden tek yön.
çıkar artık at gözlüklerini döndür başını gör olup biteni duy insanları ki anlattığın zaman yapayalnız ortada kalma.
anlatacağım biri var diyebilmek için başkalarının haykırışlarına kulak ver.
anlatamıyorum.

allah sonumuzu hayretsin diye bitirdiğim cümledir. 23 yaşındayım ve hayatın hiçbir yerinde değilim. ne baştan başlamaya cesaretim var ne de bulunduğum konumu koruyabiliyorum. hayalim yok, işim yok, okulum var ama kendimi hiç öğrenci gibi hissetmiyorum. neye tutunsak elimizde kalıyor.

en güzel günler henüz yaşanmamış olanlardır. siz henüz yaşamadınız diye hayat bom bok değil gençler. biraz sabır mı etsek.

bize pembe bir dünyada kapkara rüyalar gördürmek istiyorlar. daha fazla kötüye gidecek diye düşünmemizi istiyorlar.
hayır! bizim heyecanımızı kimse çalıp tekrar bize heyecan verecek projeler olarak satamaz. kendimize inanarak devam edeceğiz hayata, istemedikleri tipler daha fazla olacak toplumda. ateşli konuşmalarımızı onlar istedi diye kesmeyeceğiz.
ben ülkemin yetişmiş insanının çabasının başarılı olacağına inanıyorum.
kara görünmedi,ufukta doğan güneş yok, fırtınanın en şiddetli yerindeyiz ama başaracağız;çalışarak,anlatarak,gülerek,okuyarak,dinleyerek...
gençlere,çocuklara anlatacağız beyni süngere dönmüşlerle harcayacak zamanımız yok.

bu cümleyi olumlu kuran çok az kişi olduğundan absürt bir durum yok gerçeği ortaya çıkar bu yüzden hala umut var denilebilir.

cevaben #782870

hem mental hem fiziksel anlamda çöküş yaşayan birisinin kurduğu cümlelerdir. bu cümleleri kurduktan kısa bir süre sonra hayata tutunma çabası başlar ve gülmeye sebepler aranır fark etmeden. bu da umudun başlangıcıdır.

16 yaşında olmama rağmen nasıl para kazanacağım , acaba okursam işsiz kalır mıyım korkuları içinde ,eğitim sistemi bile olmayan bir ülkede yaşıyorum. üstelik bu sadece bende değil tüm ülkede var. tanıdığım olsaydı daha mı iyi olurdu , acaba okumayı bırakıp çalışsam anca mı para toplarım , yurt dışına çıkabilmek için neler yapacağım diye kara kara düşünen bir gencim ben ve en başta da dediğim gibi , daha 16 yaşındayım.

tıp okuyorum en azından garanti bir mesleğim olacak ama alacağım para taş çatlasa 10 k yani 1000 euro bile değil. okul biter bitmez ingiltereye basacağım. onun için çabalıyorum. türkiyede ortalama bir insansan umut yok.

tek sevindiğim nokta tc de insan hayatının çok uzun olmaması.

en çok 90’lar çocuklarının başına gelen şey diye düşünüyorum. bir zamanlar umut vardı. şimdi ise hiç olmadı, bu nedenle 2000’ler zaten mutsuz. 90’lar ise aslında olması gerekeni yaşadığı ve bildiği için bir kat daha mutsuz.

öncelikle allah rahmet eylesin, yazdıklarını da az buçuk anlıyorum diyebilirim. "ne derdi vardı acaba?" diyenlere şöyle diyeyim, gençleri intihara sürükleyen kendi dertleri değil; çözülemeyen ve sürekli artan ülkenin dertleri. bireysel dertler elbette ki çözülüyor fakat ülkeyi yıllardır sömüren allah'ın belası partinin açtığı dertleri çözmeye gençlerin gücü yetmiyor, bıkmışlık var çünkü. çözseler bile yine bu parti umut da bırakmadığından çaba harcamaya gerek duyulmuyor artık. haliyle bu kilit durumdan tek kaçış olarak da intiharı görenler çıkıyor.
özetle bu ve bunun gibi intihar eden gençlerin katili iktidardır.

yoldan herhangi bir genci çevirip duyabileceğiniz cümleler. allah sonumuzu hayır etsin biz bir şekilde kotarırız lakin yeni nesilin işi daha zor.

geleceğe dair bir umut için hiç yoktan sosyal hayata zaman kalınan bir işin, düzgün beslenebileceği ve hobilerini yapabileceği bir gelirin olması temeldir. akabinde kendini gerçekleştirme tamamlanabilir.