aşık olduğunu anladığın o an

ben daha önce hiç âşık olmadım. şu an birini seviyorsam da bunu anlamayacak kadar cahilim. yaşayan, tecrübeli arkadaşlar o anlarını yazsalar da biz de faydalansak.

o kadar mükemmel an içerisinden belki de en güzeli bulaşacağınız yerde birbirinizi gördüğünüzde sana doğru gülümseyerek yürümesidir. ah o gülümseme... tiksindiğin dünyadan tüm ilişiğini kestiğin andır. olayları henüz yaşarken kafanda ona anlattığını düşünüp tepkilerine gülümsemektir. herkesin senden umudu kestiğinde senden umudu kesmeyendir. mutluluğuna senden daha çok mutlu olan, kayboluşuna senden çok çırpınandır. huzur verendir.

hayatın hem daha güzel olmaya başladığı hem de bok gibi olmasına çok az bir zaman kaldığı andır. karşınızdaki insanın tavrı tutumu o andan itibaren gün içindeki ruh halinizi eline geçirmiştir, hiç görme ihtimaliniz yokken hatta o farklı şehirdeyken gözünüz kapılardadır, çevrenizdeki her sesi her yüzü ona benzetirsin. o andan itibaren zaten kaybettiğiniz bir savaşta karşı tarafın da kaybetmesini beklersiniz, eğer o da kaybederse ne sen ne de o artık siz olursunuz. eğer matematiğe inanıyorsanız aşk kümesinde 1< 1+1 <2 ettiğini görüsünüz.

paylaşmayın kanka. herkes aşık olamıyor, kıskanıyoruz sonra. kendinize saklayın.

kalbim çok hızlı atıyor aklıma geldikçe, yüzünü düşündükçe sesini duydukça konuştukça içimde kelebekler uçuyor hayatımdaki kötü durumları unutturuyor sarhoş olmak gibi umarım beni kırmazsın şans verirsin seni tanımak istiyorum...

zihnine çiviyle kazınmaya başladığı, tüm anlarının onunla olacağı, onu düşünme bağımlılığının başladığı ve zihnini ona emanet ettiğin ilk an.

sıçtığını anladığın andır. ne oldu? ha? ne oldu?

büyük ihtimalle yanılmışım.

abi o kadar gereksiz bir çöplük var ki beynimde bir şu aşk denilen şeye yer vermemişim. artık ben de aşko kuşko uğraşmak istiyorum.

anım manım yoktur. insan değil miyim neyim?

yalan dolan hep bunlar aşk yok. hepimiz, duygularımızın esaretinde uçuşan babunlarız sanki. gümüşe çalmış tenlerimiz benliğimizin solgularında hapis artık. dümeni bizde olmayan gemileri kalplerimizle yürütmeye çalışmışız fatih sultan mehmet gibi. ya bi ayak atsanız ayrıca ne güzel olur bee. güne çalan maviliklerin somun ekmek kokan sabahları gitmiş, rober hatemo gelmiş kalıncak dehlizlerin yakılmayacak odunlarına. pınarlar durulur, kazanan hep kanayan gözleri görmeyen hastalardır. hemşireler nefis insanlar ama bulamıyoruz.