askerde ilk gün

ilk günler


son günler

ilk gün, her türk erkeği, dokunsan ağlayacak modundadır. tabi, burada kast ettiğim 21 gün veya 4-5 gün askerlik yapanlar değiller. bizim gibi, en az 6 ay ve üzeri askerlik yapanlardan bahsediyorum. ana-baba ocağından ayrılıp, onlarca yabancı insan arasına katılıp, gece 50-100 kişilik koğuşlarda kalacağını bilmek, öksüz çocuk duygusu vermektedir. ben, ilk günümde, trakya bölgesindeki askerlik yaptığım tugay komutanlığının bahçesinde, herkesin gözünün dolu olduğunu gördüm ve benim de otomatikman gözüm doldu. zor geçti zor.

nefes darlığı sorunu oldu hafiften bende, bir de zapt edilmek hissi askerden sonra bile uzun süre etkisini korudu, kötü hissettim bir süre.

aptallaşılan gündür.

ilk gün sabahın 5inde kalkıp türlü türlü sıralara girip imza attım. daha sonra aşı sırası falan derken bizi serbest bıraktılar. artık güneş batmak üzereydi. ictima alanının ortasında mal mal ayakta bekleyip sigara içiyordum. bir anda bana aşırı derecede benzeyen bir asker dikkatimi çekti. askeri araçların vızır vızır işlediği bir yolun kenarında çömelmiş, babası ölmüş kürt gibi sigara içiyordu o da.

dedim ki kendi kendime, "yola çok yakın oturmayayım bana araba çarpar heee" yani o çömelen askeri kendim zannettim bir an. olay bir kaç saniye sonra dank etti, ben ictima alanının ortasında mal mal ayakta durandım, çömelen değildim.

(bkz: regl dönemi)

sıra beklemekten saatlerinin geçtiği gündür. parkanın içinde kaybolduğun ilk gündür.

ortaokul ve lisede dpy'de olduğum için saplara alışkınız. yurtta olduğumuzdan artık her şeyi yaşadık sonuna kadar. yanımdaki çocuk battaniyeyi sabah doğru katlayamam diye soğukta yatmıştı. salağın gece üstünü örttüm birde bana diyor nasıl rahatsın? lan oğlum askerlik benim için çarşı izni gibi bir şey, sen esas yurtta gel yaşa. yani demem o ki, benim için tatilden farkı yoktu.

bitmeyecek günlerin habercisi gibidir.

ömür boyu unutulmayacak olan gündür. 10 ağustos, o allahın sıcağı, kütahya... " nasıl bitecek ulan bu ? " diye söylenmeye başlayıp bir şekilde bitirilecek günlerin ilkidir.

aynı zamanda, "askerliğin en zor günü ilk gündür " derler, bence doğru bir söz.

ilk günümde düşündüğüm tek şey bu kadar insan buradan çıktıktan sonra bir aile kuracak büyük ihtimal. bunların yetiştirdiği evlattan hayır gelir mi? düşüncesi 90 gün aklımdan çıkmamıştı. bir insan topluluğu nasıl bu kadar aptal olabilir anlayamamıştım. komutanlar çok sabırlı adamlar. valla bak.