askerde ilk gün

unutamayacağınız gündür.

bölükte wifi olmadığını öğrenince üzülen ilk gündür.

devlet kız yurdundaki ilk geceyle kıyaslanması mümkün olmayan ama merak edilen gün.

en kötüsü ilk gündür herkes sağa sola anlamsızca bakar ,sonra yetkili bi abimiz gelir sırayla traşa alırlar seni o filinta gibi delikanlıları tanınmaz hale getirir o traş mevzusu , sonra 44 numra bot 52 beden kamuflajını alırsın ,asıl sıkıntı akşam yatarken başlar 25 yaşında ağlayanları gördü bu göz,sabah bi uyanırsın ilk içtima ile sanki hep ordaymışın gibi başlar askerlik, güzel günlermiş vesselam.

büyük tuvaletinizin gelmemesi olasıdır. ilginç olan bunun birkaç gün boyunca uzamasıdır. iki gün geçer gelmez, üç gün geçer gelmez. önce bir korku sarar insanı. bölüğünüzdeki diğer acemilerin de aynı dertte muzdarip olduğunu anlayınca korkunuz biraz geçer. oh! tek değilmişim, deyip, rahatlarsınız. tek sıçamayan ben değilmişim

ranzanın alt katına uzandım. nasıl bir yer burası, nasıl bitecek bu askerlik dedim kendi kendime. adeta özgürlüğüm kısıtlanmış gibi geldi. yutkundum. o esnada uyuyakalmışım. sabah saat 5'te birisi gelip kalkııın diye bağırdı. kalkıp tıraş oldum hemen. derken derken askerlik bir de baktım bitmiş.

ilk gün herkes başı kesilmiş tavuk gibi sağa sola koşar, nereye düştüm diye düşünür.

3 gün sonra yedek subay adayı olarak yaşayacağım gün.

üstteki arkadaşa nickiyle cevap veriyorum. :/

bir firar gerçekleşmesi sonucu geceyi dışarıda sırada geçirmek

kesinlikle kız yurdundaki ilk günle kıyaslanamayacak, bölükte wifi olmamasına bırakın üzülmeyi aklınıza bile gelmeyecek olan gündür. en azından benim zamanımda öyleydi askerlik.

10 yıl önceydi. kısa dönem tertipleri toplayıp direk saç traşına almışlardı. o gün aylak aylak gezinmekle geçmişti. ve koğuşta ilk gece..

hıyar gibi tatvan'daki birliğime dağıtılmak için elazığ ktm'ye giriş yaptığım gün. akşam gece yarısına doğru, sağda solda köşede takılmıştık. sonra sıra olup yatakhaneye. yatakhane dediğim 200 kişilik bir yer, 100 ranza vardır! lan ben ne arıyorum burada alüminyum düşüncelerinin beynimi yediği, gübreden oluşma bir battaniye altında uyu uyuyabilirsen. 4 gün burada geçti sözlük, para versem alamayacağım bir hayat dersiydi.

ilk taksit ziraat bankası'daydı da o zamanlar buralar dutluk filan değildi. kıyafetini, postalını bilmem ya. çok mu güzel şeylerden mahrum kaldım acaba ?

acemliğimi gayet rahat geçirdim sayılır ki zaten 23 gün sürmüştü topu topu. ama uçağa binip van'a inince benim için askerliğin gerçek yüzü çıkmıştı karşıma. van ktm'de 10 gün kaldım ama bir ranzada 3 kişi de yattık, gece nöbet de tutturulduk.*
bulaşığı yıkadık, o küçücük pide fırınında bir şeyler yemek için birilerine para verdik. yani hakikaten çok kötüydü.
tabi sonra sırasıyla; patnos, ağrı, doğubayazid derken birliğime gitmem 20 günü geçmişti. tabi sene 2009'du, ktm'ler içler acısı olduğu zamanlardı. hakikaten unutulmazdı. eylül ayında kar yağmıştı falan.

y...k gibi bir gün. tanımadığın bir sürü adamla ordan oraya sürüklenip iç çamaşırınla doktorun karşısında durursun. iğneden korkuyorum demene bile fırsat bırakmayan nemrut suratlı bir hemşire bi sağdan bi soldan çakar iğneyi.

kışlaya gündüz öğlen vakitlerinde adım attım, 12 saat sonra yatağa yatabildim; üçlü ranzada, 500 kişiyle birlikte...he vatan borcu len, her türk asker doğar len.

evet ben o şanslı olanlardanım. (bkz: denizci) kesinlikle sınıfınıza göre bir ayrım var askerlikte. denizci olarak askerlik yapmak bir nimet, bunu kimse inkar edemez.

ilk gün şöyleydi. denizcilerin tek acemi birliği iskenderun'dur. ailemle gittim iki gün önce izmir'den kalkıp gittik. bir pansiyonda kaldık ve teslim olmadan bir gün önce ben onları yolcu ettim ve tek başıma kaldım. bir taksiye atlayıp teslim olacağım mekanın önüne geldim. saat beş'e kadar teslim olunabileceğini bildiğimden hemen bir kahvehane aramaya başladım ki içeriye hemen girme gibi bir niyetim yoktu.

tavsiye: içeriye tek başınıza girmeyin. etraftan tanışacağınız iki üç kişi özgüveninizi arttıracak ve içinde bulunduğunuz o tedirginliği yok edecektir.

kahveye gittim ve benim gibi teslim olacak askerler vardı. zaten saç ve sakal tıraşından, bavullardan veya sırt çantasından anlıyorsunuz. bir çay söyleyip sigara yaktım ve hemen yan masadaki arkadaşlar konuşurken bir laf atıp tanıştım. onlar 4 kişiydi 5 olduk. laf lafı açtı derken saat 15.30 gibi girmeye karar verdik.

tavsiye: içeriye ne kadar geç girerseniz o kadar sıkıntı çekersiniz, çünkü çok kalabalık olduğundan koğuş bölgesine girene kadar uzun bir zaman dilimi sizi bekliyor.

içeriye girdiğinizde ibraz etmeniz gereken ilk şey nüfus kimliğiniz ve sülüs belgenizdir. android telefonunuz var mı sorusu sorulur varsa teslim etmeniz istenir. ve ardından üstünüz aranarak amfi bölgesine geçersiniz.

koğuşlara girene kadar amfileri dolaşıyorsunuz. hatırladığım kadarıyla amfilerde şunlar oldu. fotoğraf çekimi - çantanızın detaylı aranması - mesleğinizin sorulması - ehliyeti olanların sürüş denemesi (isteğe tabidir, sürüş denemesi için çok beklersiniz ve koğuşa girme süreniz rahat 2-3 saat daha uzar)

amfilerden sonra kıyafetlerinizi alırsınız ve direkt olarak koğuşa girip hızlıca yerleşir ve sivillerinizi size verilen bavula koyup teslim edersiniz.

bu işlemlerin hepsini yaptığımızda saat 7 civarıydı ve küçük bir nizam sağlanmasından sonra yemeğe götürülüyorsunuz. aç kalırım sanmayın.

ve ilk gün akşam içtimasından sonra bitiyor. yani ilk gün koğuş arkadaşlarınızla yemekte, giyinirken veya uyuma evresinde tanışabiliyorsunuz.

evet sıkıntılı olsa da güzel bir gündü. ve cidden korkulacak bir şey yoktu.

"en büyük asker bizim asker" gazıyla doldurulan kişinin fısss diye söndüğü gün.

askere çok isteyerek hevesle mutlu bir şekilde gitmiştim. ilk gün girdik kamuflaj dağıtıldı aşı falan zaten akşam 5 te girmiştim alaya. ilk gün oldu uyandım, traşlar olundu kahvaltı yapıldı, oryantasyon falan alayı gezdik her yeri tanıdık, komutanlarla tanıştık bir 8-10 saatlik iş yaptık, saate bir baktım daha öğlen 11, öğle yemeği yedik, spor kıyafetlerini giyin dediler spor yaptık falan, amfi de muhabbet ettik komutanlar alışma süreci vs bir 10 saatte öyle geçti, akşam yemeği saati gelmiş saat 5 olmuş, sonrasında da amfi yine gereksiz muhabbet ettik, uyku vakti geldi ama birgün bitmedi, yatağa geçtim 150 kişilik oda da, ulan dedim bir gün ne kadar uzunmuş ilk kez o an anladım askerliğin uzun olacağını. 1 gün resmen bir hafta gibiydi, dedim 365 gün nasıl geçecek. bir şekilde geçti çokta güzeldi ama ilk zamanlar adaptasyon süreci bir aptal yapıyor insanı. oraya devletin bir malı olduğunu bilerek gitmek işi kolaylaştırır, aralıksız eğitim yapsanız, sürekli baskı altında olsanız dahi biliyorsunuz ki sayılı gün geçecek. kafa dengi birini bulabiliyor olmak en önemlisi.

teslim olduktan sonra 1 hafta boyunca tuvalete çıkamamıştım. bu durumdan sadece ben değil diğer tüm acemi askerler de muzdaripmiş. 1 hafta sonunda tuvalete çıktığımda kapının arkasındaki yazıyı asla unutmam. " rahat sıçabildiysen, alışmışsın demektir."