ateşi seyretmek

çıtır çıtır çekirdeksiz izlenen tek film.

gözlerini kapatıp sakince meditasyon yapamayanlar için güzel bir alternatif. ayrıca başlığı görünce narnia'nın ve game of thrones'un ateşe bakıp birşeyler gördükleri sahnele aklıma geldi.

tanrı şeytanı seyretmektir.

keyif veren bir etkinliktir ama dikkatli olmakta fayda vardır bu etkinlikle haşır neşir olurken.

ben çok zeki bir çocuktum ama bu sadece akademik bir zeka idi. hayata dair konularda defalarca tufaya düştüm. başıma düşen saman balyasından benim kendi çabamla düştüğüm yalak anıma kadar bir sürü salaklık oldu hayatımda.

ateşi seyretmek temalı anım ise daha çok ölümden dönmekle eşdeğer bir anı idi. hala severim ateşi seyretmeyi. hayal gücümü harlayan bir etkisi vardır. ahmet hamdi tanpınar'ın bir yazısında vardı yanılmıyorsam. oturup yangın seyretmenin hazzını anlattığı bir parça idi.

ben de o gün dedemin süzer otobüs yazıhanesi olan dükkanında oturmuş yaşlı amcaların muhabbetini dinliyordum. hava soğuk olduğu için içeride bir mangal yakılmıştı. ben mangalın içindeki ara ara parlayan ateşi ve közleri izlerken bir yandan da yeni okuduğum balonla beş hafta kitabını düşünüyordum.

her parlayan küçük alevle içinde bulunduğum balonun biraz daha yükseldiğini hissediyordum. ben artık doktor fergusson olmuştum. victoria ile dünyayı dolaşıyordum.

içinde bulunduğum balon yükseldikçe etrafımı kesif bulutlar sarmaya başladı. o kadar çok bulut vardı ki göz gözü görmez olmuştu. ve tuhaftır balon sarsılmaya başlamıştı. sonra bir ses duydum: gönlü bulanmış.

gönlü bulanmak falan değildi bu. mangal zehirlenmesi idi. bana bolca yoğurt yedirdiler bayılıp ayıldıktan sonra. sağlık ocağına gittik. doktor da bir şeyim olmadığını söyledi. mangala yaklaştırmadılar bir daha beni. ateşi uzaktan seyrettim. ben de ne yapayım? dünyanın merkezine yolculuk'a başladım uzaktan ateşi izlerken.

sobada, şöminede, mangalda, bazen bir mum alevinde. bir rahatlama, bir huzur şekli. alevin dansını izlemek çay, kahve, belki alkol eşliğinde. çıtır çıtır sesi duymak. dalıp gitmek hayallere.

hayır.. hayır! en güzeli kışın courchevel'de kayaktan dönüp michelin yıldızlı fine dining deneyiminden sonra luxury suite'inde kız arkadaşınla portishead eşliğinde mutedil seks yaparken duvarda titreşen gölgelerin kaynağı olan ateşi seyretmektir..

seyir açısından hiç sıkılmadığım, insanı derin düşüncelere iten, özellikle soğuk havalarda verdiği sıcağın lezzetiyle daha da doyumsuz bir hal alan eylem. sanki her saniyesi eşsiz ve öncesinden bağımsızmış gibi geliyor.

bazen sırf seyretmek için ateş yakılır mi diye düşünür dururum.

“bu gece günceme yazacağım.”
“neyi?”
“ateşten eli yanan çocuğun ateşi sevdiğini.”

kışın yanan sobayı çok izledik bir zamanlar şimdilerde ancak televizyonda açıp izleriz.

kış boyu sobayı her yaktığımda çömüyorum karşısına (önü cam) iyice harlanana dek izliyorum, harika bir terapi.

ilkel atalarımızdan yadigar, sıcaklık, birliktelik ve güven hissi, kim sevmezki!..

düşündürür.

sobanın üst açıklığından tavana vuran ateşse beni çocukluğuma götürür, çıtırtılar eşliğinde derin düşüncelere daldırır.
velhasılı benim için sakıncalıdır, çünkü hatırlamak istemem.

izleyeninin gözlerinin içini ısıtır. soğuk günlerde, insanı bayıltacak derecede zevk veren olaydır.
çok yaklaşmayın.

ateşi izlemek tehlikeli olabilir. güvenlik önlemleri almalısın. yakınlarda yangın tüpü bulundur.

ayy bir de yanında çay olacak, hafif serin hava ,tatlı bir sohbet.
hadiii gidelimmm

"çıt. çıttıt. çıtt." sesleri de çıkıyorsa tadından yenmeyen durumdur.
ateşin şarkısı, huzur veren melodi, anı özel kılan bir atmosfer...

bayilirim atesi izlemeye.

şömine ateşini izlemeye bayılırım.soğuk bir kış günü karşısında da uzanmak.o çıtır çıtır sesleri dinlemek.