ayakkabı boyamak

son samuray isimli yazar arkadaşımızın ukdesi.

oldukça zahmetli bir iştir.

bu işi profesyonel olarak yapanlara ise ayakkabı boyacısı denir.

doksanlı yılların kenar mahalle çocuklarından herhangi birini tutup sorduğunuzda size güzelce anlatabilir ama şimdi nereden bulup soracaksınız.

size bir güzellik yapayım da ben anlatayım o zaman.* çoğu kenar mahalle çocuğu bu işi yapmıştır veya yapan bir abisi/kardeşi olmuştur.

insanlara bir mal satmazsınız bu bakımdan hizmet sektörüne dahil edebiliriz bu uğraşı. maliyeti de öyle çok değildir. bir sandık, sandık bulamayan sağlam bir poşet de kullanabilir.

sandığın içine; biri siyah biri açık kahve rengi olmak üzere en az iki renk boya. biri sert, biri yumuşak toplam iki tüylü ayakkabı fırçası. boyaları uygulamak için yine biri siyah biri kahverengi tonları için iki sünger. bir cila. son olarak bir parça kadife bez.

boya malzemeleri sandıkta ve sandık kadın çantası gibi omuza asılır. ele bir yumuşak lastikten banyo terliği aldınız mı işlem tamam. artık müşteri bulma işine geçebilirsiniz.

müşteri bulmak için kalabalık ve işlek yerleri seçebilirsiniz ama zabıtalar sizi rahat bırakmaz. ben size daha kestirme yöntem söyleyeyim. mahalle arası kahvelerde kafanız rahat takılabilirsiniz. veya köfte/kokoreç/sergi/manav gibi tezgahların yakını da iş görebilir.

müşteri ararken ısrarcı olmamakta fayda var. mahalle arası dolaşırken eve ev sormayın dayağı yersiniz. aman diyeyim.*

bulduğunuz müşterinin ayakkabısını düzgünce boyayın. boya sırasında müşteriye plastik tabure hizmeti verirseniz müşteri memnuniyeti de artar. memnun olan müşteri daima fazlasıyla memnun eder.*

şimdi boya işinin detayına girmeyeyim. kafanız şişmesin. ilgili arkadaşlar bir portakal yuvarlarsa anlatırım detaylı.

hadi hayırlı işler…

genel hatlarıyla şöyle bir malzeme görüntüsü de bırakayım.
takım/taklava

benim için (bkz: antidepresan etkisi gösteren şeyler)

çocuklukta kalan ekmek kapısı.

(bkz: ucuza kafa bulma yöntemleri)

ritüel gibidir,severim.

ayakkabılarımı kendim boyarım, hiç boyattığımı hatırlamıyorum ve iş bitiminde parım parım parlayanlan ayakkabılarıma bakar kendimle gurur duyarım. tasarruf bizim işimiz.
tozlanmış, kötü gözüken ayakkabılarımı boyadığımda bir rahatlama hissi geldiğini de inkar edemem.

günlük hayatta spor ayakkabı giyildiğinden beri, yapılmayan eylem.
bir tane boyanacak ayakkabım var onu da her zaman giymiyorum.
kalanları ıslak mendille silip çıkıyorum.
bu başlık eskimiş olabilir mi?
aklıma babamı getirdi.

kendimi rahatlatma ve stres atma yöntemlerimden birisidir. asla hazır boya kullanmam. nuri leflef marka cila ve ille de parlatıcı olmalı. süet içinse ille sprey ve ayrı sünger bulundurun. ne yazık ki yaz geldiği için klasik ayakkabı ve bot sezonu kapandı. şimdi spor ve bez ayakkabıyla devam. gelecek kış görüşmek üzere.

valaaa. keyifli aslında. arkadaşa katılıyorum, stres falan attığı yok ama ortaya çıkan gıcır görüntü, istemsiz bir memnuniyet yerleştiriyor yüzüne insanın.

tatmin edici.

ilkokuldan önceki mesleğim.
apartmanda komşuların ayakkabılarını boyardım.

angelo usta'nın youtube kanalını takip etmenizi öneririm. izlerken ayaklarınıza bir rahatlama hissi bile gelebilir.

babam boyardi her pazar akşamı. kendininkini değil tüm aileninkini.