ayrılık acısı

sevgili ayrılığı yaşamadım.
arkadaş ayrılığı yaşadım
ölüm ayrılığı yaşadım
baba ayrılığı yaşadım
en zoru da arkana dönüp baktığında seni bekleyenin o değil anıların olması.

hayatın içerisinde yer alan basit bir acı gibi görünse de aslında göründüğü kadar hafif ve basit değildir.

ayrılık acısı bir idmandır. kişinin kendisini tanıma idmanıdır. eğer bu süreç iyi analiz edilirse, kişi birey olma yolunda önemli adım atar.

ayrıca ayrılık acısı kaçması en kolay acıdır. kişi kendi karakterine göre eksikliğini yaşadığı şeyi tatmin edecek aktiviteyi bulduğu an acıdan kaçabilir. mesela cinsellik, duygu ihtiyacını karşılayan yeni partnerler, kendini güçlü hissettirecek aktivitelere girişmek vs... örnekler sayılamayacak kadar çoktur. ancak kişinin hangi aktiviteyle ayrılık acısından kaçtığını gözlemlemek, aslında kişiye acı veren eksikliği gösterecektir.

yapılması gereken o süreç içerisinde aslında duyguları ve zihni izlemeyi başarabilmektir. duyguları bastırmadan ya da yükseltmeden o an hissedilenleri sadece hissetmek. onları dış etkenlerden koruyup sadece yaşamak.

neticeye bağlayacak olursak, bugün bu başlığa ayrılık acısını yaşayamamış olmamın verdiği huzursuzlukla geldim. (yani buradan sonra yazdıklarım objektif değil, subjektif şeyler. o nedenle bu entryi okumayı bırakabilirsiniz...) içimde bir yerlerde o acı biliyorum ve hayatımdaki gelişmeler onu yaşamama izin vermedi. en kısa zamanda içimdeki kapalı kutunun içerisinden onu çıkarıp yaşayacağım. canım kendim, ne zorluklarla savaşıyorsun da yaşadıkların ayrılık acını bile yaşamana izin vermedi. ama merak etme bu zorluklar, belirsizlikler ve daha nicesi yakın zamanda sona erecek. sona ermese bile aferim sana, çok güzel idare ediyorsun kendini ve hayatı. üzül, içine dön, stres yaşa, ağla, bağır, öfkelen... ne hissediyorsan onu yaşa. duygularını yaşamak senin en doğal hakkın... ve seni sen yapan statün, başarıların, arkadaşların, kazandıkların değil; duyguların.

magoa

gidip barış manço' ya sormamız gerekendir.

ben acı yemiyorum midem kötü oluyor ya.

belirli bir zamanı vardır. sonra aklına bile gelmez.

son zamanlarda yaşamadığım acı çünkü artık kafama takmıyorum. an'ı yaşıyorum. hayattan keyif almak varken, benden gitmiş biri için neden acı çekeyim

bunu çok çekmeye değmez gençler. *

ergenlik nişanesi olarak görülmemesi gereken durum. acı çekmenin, sevdiğin birinden sonsuza dek ayrılmanın yaşı yoktur ki. duygular değişir ama asla yok olmaz, evrende hiçbir şeyin yok olamayacağı gibi acı da yok olmaz. sadece artık ilk günkü gibi acımaz.

portekizce'lerin magoa dediği şey olur yüzün, acının yüzünde bıraktığı iz olur o insan.

yaşlanmak mıdır yüzünü değiştiren, yoksa onun yokluğu mudur bilemezsin. aynada kendini tanıyamayacak kadar çok değişmiş, kendin bile inanamayacak kadar çok sevmişsindir.
olabilir.


sıla

benim teselli

yanana sorulmayan şey.

toprağın üstünde kabir azabı çekmektir.

ilk günler içiniz yanar, gözyaşınızı tutamazsınız. sonraki evre özlemdir, iyi yönleri gelir aklınıza dönmek istersiniz. işte bu noktada karşınızdaki kişinin bunu hak edip etmediğine bağlı olarak ya tamamen koparsınız ya da geri dönersiniz. ilk 1 ayı atlattıysanız tebrikler yas sürecinin akut dönemi geride kaldı, zamanla soğuyacaksınız artık.