azer bülbül

memati'nin ''mezara bile dik giricem'' repliğini hatırlatan sanatçımız. saygıyla anıyor, severek dinliyoruz.

bu gece de sendeyiz baba.

yatakta içerek baba'dan devam bu gece.

azer bülbül'ü özlemektir.

azer bülbül'ü özlemektir.

azer bülbül’ü özlemektir.

azer bülbül'ü, neyse.

rahmetli bir arabesk şarkıcısı

büyük sanatçıydı. allah rahmet eylesin.

anasını satayım , ünlü olmayınca müptezel, ünlü olunca baba oluyorsun dünyada. kendi klasmanında iyi , toplumsal açıdan faydasız bir insandı. müslüm gürses sonrası şarkılarıyla kendini kesenler vardı. severdim orası ayrı.

*türk arabesk müziğinin duayeni,bilirkişi,ekol ve icracısı.

-amman guzel yavas yuru
-zordayim
-caney

gibi efsane sarkilari vardir.bnce en klas arabeskcidir.hard arabesk türü arabeskin habercisidir.diğerleri anca getir götürünü yapar.allah rahmet eylesin.saygilar.

sozlukteki fularli entellerin,

"bunu mu dinliyonuz yiaa"si,

mahallede buyumus cocuklarin,

"baba"sidir azer bulbul.

siz gidin opera falan dinleyin. biz babamizi kimseye yedirmeyiz biiznillah...

ben çocukken gülhane'de hayvanat bahçesi vardı. ama ben son zamanlarına yetiştiğim için çoğu kafesin içi boştu sadece tabelaları vardı. bir kaç tane olan ne varsa onları görmeye giderdik.

yine annem bizi götürdü, içeri girdik dediler ki " bugün konser var şu tarafa gidin ". o tarafta da bir şey yok, sadece yürüyüş alanı falan. neyse o zaman gülhane'de tepede manzarası çok güzel bir çay bahçesi vardı. biz de gittik orada oturduk çay içiyoruz falan.

ama uzaktan ses geliyor bir yandan da. neyse çıkacağız, ben anneme " siz çıkın ben de bir bakayım şu konsere, kimmiş bu sanatçı? " dedim.
aga biraz yaklaştım konser alanına, şöyle uzaktan bakıyorum.

şarkı söylerken şarkıyı yaşayan bir sanatçı var, bir de onu dinlerken ellerine sigara basan seyirciler var. vay anasını dedim tabi önce. öyle 10, 15 dakika baktım konsere, dinledim biraz.

ne diyeyim, allah rahmet eylesin, mekanı cennet olsun. iyi adamdı, mert adamdı.

bir tane şarkısı tribünlerin diline düşünce dikkatime mazhar olmuştur.
başka da bilmem.
şarkının da sadece nakarat kısmını dinleyebiliyorum. kalan kısmı işe yaramaz. ama yalan yok, nakaratı çok başarılı.

bir kaç gündür azer bülbül'ü düşünüyorum. bazı insanlar için hayat, kaçınılmaz sona varmak için doldurulması zorunlu bir formalite kağıdına benzer. doğumla ölüm arasında ne yapmış ve ne kadar fazla yapmış olurlarsa olsunlar, onların bu dünya arasında görünmez bir perde, bir yabancılık hissi, bir aidiyet bozukluğu vardır. azer de galiba öyleydi ki kendime yakın hissettim ve hala hissediyorum.

bir yabancı şovdan apartılan gece programında, dönemin ünlü bir mankenince alaya alınır tarzda sorulara maruz kalıyordu. yine de sanki canını programdan önce de sıkmış gibiydiler ki istihza dolu kibarlığa nazaran tavırları fazla nobrandı. en son devrin mankeni '' sizin esas adınız subutaymış. size subutay diyebilir miyim ? '' diye sordu. azer de hayır diye cevap verince nedeni soruldu. gözünü dikerek şöyle söylemişti. ''çünkü siz subutay'ı buraya çağırmazdınız. '' galiba müziğini dinlemediğim ve asla dinlemeyeceğim bir adamı ilk kez orada kucaklamak, '' abim, kardeşim '' demek istemiştim.

sanatçıların dışarıya yansıyan personası ile oldukları kişi arasında çoğu zaman büyük tenakuz vardır. azer ile subutay aynıydılar ama subutay'ı kimse sevmemişti. o subutay olarak sevgiyi bulamadıkça azer'e sığındı. insanlar azer için kendilerini jiletliyorlar, kafalarını gözlerini yarıyorlardı. azer'in titreyişleri, kesik kesik okuyuşları, feryatları aslında subutay'ın acılarını yansıtıyordu. içkiye ve belli oranda maddeye sığınışı da tüm o sevgi seli içerisinde edinilen prestijin bir yanılsama olduğuna dair arifane bir histi. azer,''in ruha insan dokunuşundan daha şifalı gelen bir şey olmadığını anlaması için çaptan düşmesine gerek yoktu. o zaten lazarus gibiydi. ölmeden önce çoktan ölmüştü. o gece saati üç yüz liralık escort, ikinci sınıf bir otelde kendisini bilmem ne ölüsü gibi soğumaya bırakmadan önce ihtiyacı olan şey, bir insanın sıcaklığına sığınmak, ruhun ebedi acısını, bir başka tenin vereceği hazda anlık da olsa unutmaktı.

bu gece bir kaç karar aldım. uygulayabilecek miyim bilmiyorum. bir tanesi de her kuran okuyuşumda sevabını azer'e de ismen göndermek. bize lazım olan yaşarken talih, ölünce de dua. isimsizlerin, unutulmuşların, kalbi kırıkların, kalabalıklarda yalnızların tanrısı bizi bağışlamazsa biz hangi kapıya varalım ?

bugün sabah 8, işyerine geldim, ofisi açtım kurdanıyorum... karşımızda büyük bir fırın var, ekmek fabrikası da denebilir, bir tır dolusu un gelmiş onu indiriyorlar, ortalık sakin ve sessiz... ama fırın sahibi koymuş azer bülbül play listini ve son ses...ya sabır ya sabır...bir an lan müzik aşığı adamsın hele bir dinle dedim... tüm şarkılar aynı, tümüüüü....seviyorum aneyeeeeeeyyyyy yeyeyeyyyyyy, ölüyorum gardaş yayyyyy yayyyyya aaa
vuruldum babaooo vayyyyy vayyyyayayayyyyy....en son bir eleman gönderdim, sabah sabah beynimizi silkmeyin diye...değiştirdiler...
müslümden devam...

kendisini daha tanınır olmadan mersin otogarında görmüştüm. göz göze gelmiştik, uzaktan merhaba babında kafamı salladım o da bana kafasını salladı. yıllar yıllar sonra rotterdam'da eskiden yaşadığı mahalleye yolum düşmüştü. yanımdaki arkadaş "bak burası eskiden azer bülbül'ün yaşadığı evdi" dedi. o zamanlar daha vefat etmemişti. böyle bir anım var kendisiyle. allah rahmet eylesin. saygılı, düzgün, saygıdeğer bir adamdı rahmetli.