babaya söylemek istenip de söylenemeyenler

adamsın

(bkz: babaya entry)

haksız olduğunda “ haksızsın” diyemiyorum .
babalar her zaman haklı imiş.

seni seviyorum baba diye hiç söyleyemedim. toplum bize, baba ile çocuğun arasında bir mesafe olması gerektiğini dayatmış. ama gözlerimizden anlıyorlardır sevgimizi, eminim.

babama söylemekten çekindiğim bir şey olmadığını fark ettiren başlık.

bana verdiklerin için içten içe seninle gurur duyuyorum ama benden aldıkların için sana kızamıyorum.

beni duygulandıran başlık.
başlığı açan yazarı çok iyi anlıyorum. ben de babama hiç seni seviyorum demedim, babamla aramızda hep bi mesafe oldu. ona seni seviyorum diyecek kadar hiç samimi olmadık, ve bir gün onu kaybettiğim de bunu söylemediğim için çok pişman olacağımı bile bile söyleyecek cesareti hâlâ kendimde bulamıyorum. bu yazdıklarımı babamın okumayacağını bildiğim halde yine de yazacağım. "seni çok seviyorum baba".

siyah t-shirt giyiyorum diye sen satanistmisin oğlum diyodun ben lisedeyken. acun izleyip duruyon şimdi hayırdır sen de başlamışsın üstelik siyah giymeye?

hıyarlıkta son noktasın.

ne gerek vardı niye yaptınız beni.

ıyi ki varsın demek. emekleri için teşekkür etmek. akabinde sarılmak vs. klasik ve babanın sözünün geçtiği bir ailede maalesef bu pek mümkün olamıyor. arkadaş gibi olmayı isterdim. dilediğimde bir sorunumu paylaşıp fikir de almak isterdim ama yetişme tarzımız öyle olmadığı için el mahkum çıkamıyor bazı kelimeler o boğaz düğümünün içinden.

baba var gerçekten söylenecek çok şey var ,
baba var söz söylemeye bile değmeyecek iskele babası .

yaklaşık 5 yıldır kanser hastasıyım ben, hala kemoterapi almaya devam ediyorum .
annemi de bu hastalıktan kaybettik haziran ayında.

babam 83 yaşında, her işini kendi yapabiliyor , benden sağlam.
yıllar önce kısmi bir felç geçirdi bizimki , hiçbir iz emare kalmadı.
ama ona sorarsan bir elinin iki parmağının ucunda uyuşukluk kalmış. bunun için gitmediği doktor, fizik tedavi kalmadı.

geçenlerde en son görüşmemizde şu cümleyi kurdu bana .

' tıp bir senin hastalığa çare bulamadı bir de şu benim parmaklara ' .

bunu bir baba , kanserle savaşan evladına söylüyor.

kendimi tutamadım , babama belki de son söyleyeceklerimi söyledim o gün ve bir daha da aramadım...

bazen keşke hiçbirşey söylemeyip, sadece iletişimi koparsaydım diyorum ama bu kez de yaptığının farkına varmayacak .
ıçim rahat, keşkelere kafa yoracak zamanı çoktan aşmalıydım ve gereğini yaptığımı düşünüyorum...

arada, ara da konuşalım

bir lades tutuşsak mesela seninle. 'nesine' desen. 'sesine' desem.
bilirsin yüzün aklımdadır hep. ama sesin.. onu özlerim işte...

şuan sol tarafımda bilgisayar başında oturuyor. ona diyemiyorum. sürekli terslemesinden, laf atmasından çekiniyorum. geçmişe bakınca güzel anılarımızın çok az olduğunu fark ediyorum. ben senden kaçmak istemiyorum. senden azar işitmek istemiyorum. ne yapsam beğendiremedim. sürekli 'tam size güvenmeye başlamışken...' diye başlayan cümleler duydum. artık vazgeçirttin beni. kendimi sana beğendirme isteğimin geri gelmesini istiyorum. beni yapmak istediklerim için engel olmak yerine desteklemeni istiyorum. kendime zarar verirsem tekrar sana sığınmak istiyorum. senden zarar gelmesini değil para da değil destek istiyorum sadece.
ne zaman tekrar sevsem uzaklaştırdın beni kendinden. beni aç bırakmadın açık bırakmadın, dini olarak güzel eğittin bunlar için çok teşekkür ederim. ama bunları yaparken beni çok yıprattın. çok dayak yedim senden. 13 sene öncesi anı hala unutamıyorum. daha 10 yaşındaydım. ceza olarak beni dışarda yapayalnız bıraktın. çok dil döktüm sana ben yapmadım diye, dinlemedin.
bu hayatta ameliyat dışı tek 1 sefer bayıldım o da senin elinde oldu. şimdi gücün yetmiyor diye fiziksel şiddet uygulamıyorsun ama sözlerin dayaklarından daha çok canımı acıtıyor.
(bizim yaptığımız çıkarımlar sonucu narsist kişilik bozukluğu olduğuna kanaat getirdik ama gel gelelim hastalığını kabul etmeyen hastaya tedavi uygulanamaz.)

güzel adamsın ve iyi ki benim babamsın.

ulan ... ulan .... diye uzayip giden sansürlü cümlelerdir.

murat menteş bir kitabında şöyle diyor. babamdan o kadar korkuyorduk ki ondan nefret edemiyorduk. başlığı görünce aklıma bu tanım geldi .

"ben senin oyuncağın değilim, kendi yarattığın kalıplara sokamazsın..." türevi şeyler olurdu sanırım.

bu dünya için fazla iyi bir adamsın.