beğenilme ihtiyacı

insanın asla vazgeçemeyeceği, kabul etse de etmese de hoşuna giden, yemek gibi su gibi bir ihtiyaçtır. doğrusu, ihtiyaca evrilmiştir. günümüz kapitalizmi artık tamamen beğen-satın al-beğendir-satın almasını sağla üzerinden yürürken, buna mikro ölçekte zemin oluşturan bir (+) veyahut kalp alınması ile salgılanan endorfin&dopamin hormonlarıdır.

(bkz: saksı değilim ben)

günümüzde bir çok şeyin önüne geçerek hastalıklı bir hal almaya başlayan durum.

asla karşılanmayacak ihtiyaçtır çünkü beğenilmek sanıldığının aksine şahsın değil onayı verecek kişinin kontrolüne kalmıştır.

kendini yararlı kılma ihtiyacının sakatlanmış halidir. beğenilmek aslında ruhsal (psikolojik) bir gıdadır. ana kompleksler için de aracı rol üstlenir. kişiler bilinçsiz (cahil) yaşadıklarında kavram kargaşaları bir kaosa dönüşür. ve işte sonuç : 'beğenilme ihtiyacı' adında garip bir şey.

bu bir çılgınlıktir.

beğenilmeye değilde üç şey tarafından sevilmeye ihtiyacımız olduğunu düşünüyorum ben.
birincisi anneler,
ikincisi bebekler ve ufak çocuklar,
üçüncüsü hayvanlar bu üçü tarafından sevilen insanın kendinden başka kimseye zararının dokunmayacağı kanısındayım.

çoğunlukla sosyal medyayı bahane olarak göstermek bir yana insanın ihtiyaçlarından biridir. sosyal varlıklarız, illaki birinin bizi beğenmesini isteriz. öncelik kendimizi beğenebilemizdir tabi. genelde bu ikisinin çakışmasından özgüven eksikliği doğuyor. sen benlerini çok seversin, biri gelir hoş durmadığını söyler laf arasında ya da kaba bir üslupla. sonra acaba beğenilmemesi gereken bir durum mu dersin kendi kendine. gibi gibi bir çok örnek verilebilir. o yüzden sizi olduğu gibi seven arkadaş ya da eşler bulun kendinize. sizden başkasına bürünmeyin yavaş yavaş. sizi eleştirenin aklını sorgulayın. sen kimsin ulan deyin. sen kimsin ulan? ben böyle mükemmelim kardeşim. böyle iyiyim ben. sana mı güzeleşeyim. gözüne hitap etsem ne vereceksin bana?!

tanım: yaptığı her işte takdir görme, girdi her ortamda övgü toplama ve daha bir çok alanda olumlu dönüş alma isteğidir.

bana göre günümüzde insanlar ınstagram 'da (veya önceleri facebook 'da) yaptığı her şeyi paylaşarak yahut her gün kendi fotoğraflarını yükleyerek bu "ihtiyaçlarını" tatmin etmeye çalışmaktadır. nafile bir çaba gibi geliyor bana.

sizin ne yaptığınız, ne giydiğiniz veya ne işle uğraştığınız hiç kimsenin umurunda değil. elbette sizi önemseyen insanlar vardır ancak bunun yeri sosyal medya değil.

taktir edilmemiş ve ilgi görmemiş insanların duyduğu ihtiyaçtır. bir zamanlar bende öyleydim. yaptığım her şeyi sorardım nasıl olmuş diye. insan kendi içinde bazı problemlerini hallerince öyle çok da büyütülmeyecek bir şey olduğunu anlıyor.

ihtiyaç mı ahsdhddh ihtiyaçlarınızı iyi ölçüp tartın lan ihtiyaç dediğin ekmektir sudur yağdır gerisi fasa fiso.

evet insanların takdir görmeye ihtiyacı vardır. gerçekten hoşuna giden ve yaparken zevk duyduğu işleri insanlara gösterirken yaptığı işin beğenilmesini ister. sosyal yaratıklarız sadece bununla sınırlı değil kendisinin de beğenilmesini ister. lakin sosyal medyada fark ettiğim kadarıyla bu biraz farklı yönlere kaymış olabilir. naçizane tavsiyem içinizde yarım kalmış şeyleri onardığınızda buna ihtiyaç kalmayabilir.

her canlıda var olan ihtiyaç.

herkesin hoşuna gider beğenilmek ama bunu da abartmamak lazım ilgi manyagina donmemeli insan.

mühim konu. her kim buna itibar etmem, kendimden memnunum o yeter derse galiba biraz yalan söyler. eğer sosyal medya mensubu değilse müzmin ve tercihli yalnızları tenzih ederim.

maslow'un kulaklarını çınlatan ihtiyaç.

ihtiyaç mı? hayır…

her insanın ihtiyacı var yazılmış, bununla birlikte insan olmadığımı anladım. *

herhangi birisinin beğenmesine taktir etmesine v.s. gram ihtiyacım yok.

hepimizin duyduğu ihtiyaçtır. yoksa sözlükte işimiz ne?

ben istek duyarim sadece o da sevdigim insanlar tarafindan