beyaz

beyaz herkesin aklındaki temizliği, sadeliği, soyluluğu, iyiyi ve doğruyu, olması gereken ütopyayı simgeleyen renktir. spektrofotometrik açıdan bakıldığında ise, bütün mümkün olan renklerin toplamıdır. içinde mevcut olan her şeyi – evet, kötüyü de – barındırır (siyah ise teknik olarak – inanılanın aksine – kötüyü değil hiçliği simgeler. siyah ve beyaz sanatsal olarak renk kabul edilseler bile, spektrofotometrik olarak siyah hiçbir rengi, beyaz ise bütün renkleri temsil eder. siyah “hiçlik”tir, beyaz “varlık”).

spektrum

biyolojik olarak ise beyazın yeri tam tersidir. beyaz renk genellikle pigmentasyon hatasıdır, genetik bozukluktur, gen sağlam ise transport mekanizmasının çalışmamasıdır, çeşitli bir takım sebeplerdir. “yokluk”tur. yani neymiş,

1) imgelem olarak iyi ve doğruyu,
2) spektrofotometrik olarak herşeyi,
3) biyolojik olarak yokluğu
simgeliyormuş beyaz.

şimdi sizlerle bu 3 açıdan bakarak doğru yanlış bir takım tespitler, efendime söyleyeyim iddialar, hatta çok afedersiniz öneriler paylaşacağım.

öncelikle beyazın saflık, temizlik, doğru-dürüst her şey olduğu fikrini ele alalım. sizler gibi ben de bu ülkede, bu ülkenin örf-adet-gelenek-göreneklerine göre yetiştirildim. günümüzde çoğunlukla bu yolu terk edip kendi çizdiğim yolu takip etsem de (aileme göre “yoldan çıkmış” durumda olsam da) bu yetiştirilme tarzının hala izlerini bende bulmak mümkün. beyaz da bu izlerden biri. daha önce saydığım 3 açıdan bakınca, öncelikle, beyaz renk benim için iyiliği ve “asilliği” çağrıştırıyor. yaptığım işin ve hayat gâyemin asil bir yol olduğunu, kendimi ise “güneş şövalyesi” olarak kabul ederim çoğu zaman. ellerimde bir çift silah, karanlığın kalbine ışıktan kurşunlarımı ateşlemekten çekinmem. kendimi arındırırken çevremi de arındıracak, böylece topluma olan borcumu ödeyeceğim.

bütün bu süslü püslü anlatının özeti şu: yaptığım işi (herhangi bir işi. sadece meslek olarak düşünmeyin) mükemmel yapmalıyım ki kimse arkamdan laf edemesin (kendimi arındırma), aynı zamanda kusursuz bir işçilik olduğu için de örnek alınsın, izimden gidilsin (toplumu arındırma). mükemmeliyetçiyim, evet.
“mükemmeliyetçiliğin aslında başarısızlık korkusu olması” diyen güruha kısmen katılıyorum, fakat bu korkuyu kendi lehime kullanmayı öğrenebilmiş olduğumu da gururla söyleyebilirim.

mesleğiyle evli, mesleği için yaşayan ve onunla var olan, hırslı ve fakat gâyesiyle arasında durana merhamet göstermeyecek kadar da acımasız birinin öyküsü bu. o yüzden, “beyaz”ının içinde imgelem olarak asillik ve doğruluk olduğu kadar spektrofotometrik olarak “her şey” de bulunmakta.
bu “iyi ve asil” amaç uğruna yürürken tamamen günahsız olmadığımı biliyorum. ben ışıktan yapılmadım, aksine ışık benim bu amaçta kullandığım bir araç. evet, ışıktan yapılmadım fakat içimde elbet karanlık var. hayatım uğruna bencil olmam gerektiğinde bencil, duygusuz olmam gerektiğinde duygusuz, kibirli olmam gerektiğinde kibirli olabiliyorum. bütün bu farklı “yüz”ler arasında da ustalıkla dans ediyorum (ve bu beni rahatsız etmiyor aslında). bazen kendi kedime şu soruyu soruyorum; “bütün bu bencil, kibirli, kendini beğenmiş maskeler acaba karakterim mi olmaya başladılar?”

karşılığında cevap yok. cevap alsam da hangi maskenin, hangi yüzün bana cevap verdiğini bilmiyorum. kendi cevabımı kendim mi veriyorum, yoksa bana cevap veren kendi yarattığım ‘persona’lardan biri mi asla emin olamıyorum. aslına bakarsanız, emin olmak da istemiyorum.
ışık nasıl ki yürüdüğüm yolda kullandığım bir araçsa, karanlık da öyle olmalı. “piercing light” her zaman işe yaramıyor. “piercing darkness” yastık altından çıkarttığım, zor zamanların kurtarıcısı olarak her zaman benimle.

bütün bunların yanında, bahsettiğimiz bir de yokluk vardı. bazen, ama sadece bazen, amacımı unutuyorum. kendimi unutuyorum. yürüdüğüm yolu, dünyayı, silahlarımı, ailemi, sevdiklerimi, beni sevenleri, mesleğimi, başardıklarımı başaracaklarımı, “var olmayı” unutuyorum. black-out olmak gibi bir his. varlığın tekrar bilincinde olup etrafıma baktığım zaman silahlarımı herkese doğrulttuğumu, kullanmaktan çekinmediğimi, çoğunu kaçırdığımı fakat bir kısmını öldürdüğümü görüyorum.

yıkım, kaos, gözyaşı ve hüzün benimle birlikte, her zaman peşimden geliyor. sürekli aynı siklusu baştan yaşıyorum. birtakım şeyler yapıyorum, uğraşıyorum, bir hayat ya da çevre inşa ediyorum, sonra bunu gözümü kırpmadan yok ediyorum. yıkıntıların arasında gezmekten zevk alıyorum. “nasıl da yaptım ama? haha! hem yaptım, hem yıktım. hepsini ben yaptım!” diye gururla kendime hayran hayran bakıyorum.

sonra bu yıkıntıdan sıkılıp tekrar birşey inşa etmeye başlıyorum. yeni insanlar, yeni bir çevre, patlamayı gerçekleştirecek bambaşka bir mekan… sonra bum! gözlerimi açtığımda karşımda ruhunu söküp aldığım bir grup insan. “bunu nasıl yaptın, nasıl bu kadar kötü olabilirsin?” der gibi bakıyorlar bana. arkalarından bakarken garip bir duygu kaplar her zaman içimi. sonra neden böyle yaptığımı merak ediyorum. ne alakası var hayattaki amacımla insanların ruhunu sökmemin?

yok. hiçbir alakası yok. yokluk işte. belki de biri benim ruhumu sökmüştür, ben de başkalarınınkini söküp kendi boşluğumu dolduracak mı diye deniyorumdur. bilmiyorum.

polonyalı yönetmen krzysztof kieslowski'nin yönettiği üç renk üçlemesi içerisinde eşitlik üzerine çekilen filmin adı.

beyaz:saflığın,temizliğin,masumiyetin,sadakatin rengi.
insanın içini açar giyince parlarsin sanki farklı hissettirir.

emir can iğrek'in mükemmel şarkısı.

"bu yol nereye gider bilmem
ama yürüyorum işte
yüzüme vuruyor arada fırtınası,
korkuyorum ne var?
düşe kalka büyüyorum işte
biraz yaram var ama geçecek bu gidişle"

bir de beyaz skandalım var, fakat ayrı şarkılar.

çok kir belli eden bir renk. bu hususta da birincilik ödülünü almış bir renk. hele ki beyaz gömlekler daha fazla lekeleniyorlar.

her türlü beyazı severiz. un olsun, şeker olsun, tuz olsun, diğerleri olsun. hepsi de güzel.

yeşil, mavi ve kırmızı renkli boyaları karıştırılarak oluşan renksiz boya. evet beyaz bir renk değildir siyah da değildir. yani delikanlı taraftar renkli takım tutmaz diyen beşiktaşlılar doğru söylüyor. *

elindekini sakince yere bırak delikanlı!

beyaz ırktan kimselere denir, türkler de beyazdır.
(bkz: caucasoid)

kırmızı
en büyük türkiye
as bayrakları ver mehteri

(bkz: beyazıt öztürk)
(bkz: beyaz show)

uzerimi orten karlarin beyazi. simdi daha mutluyuz degil mi? evet cok mutluyuz. o kadar mutluyuz ki mutluluktan donduk ve 9700 kere öldük.

beyaz show'un sunucusu beyazit'in adinin kisaltmasi. ayrica renk.

bu rengin de bulunma sekli ilginc.

beyaz normalde renk degil ya. aslinda hicliktir beyaz.

simdi bigun anadolu'da 1 koy varmis. bu koy, poligamik 1 koy ama cokesli olan kadinlar. kocaalri fazla yani.

1 kadina 10 koca dusuyor. o kadar 1 erkek nufusu var, demisler e bari bunlarla evlenelim gelir kapimiz, kaynagimiz olurlar.

bigun bi salgin felaket sehri vuruyor, erkeklere karsin, o salgin sonucu bicok erkek telaf oluyor.

vay beyim gitti, vay beyim gitti diyorlar. ama her yerden kadinlar bu sehre akin ediyomus cok erkek var diye, kismetimiz acilir belki falan.

erkekler azalinca bunlar koy tabelasi asiyolar, gelmeyin kizlar, artik bey az diye.

o sehre de cok kar yagarmis, inci gibi.

o kar da, koyle ozdeslesmis, ordan, bey az koyu, o karin rengine de beyaz diyolar. diye ordan beyaza, beyaz adi veriliyor.

espriyi kes, bey az, az erkek yani, beyaz. bey-az diye, sey yapabilirsiniz. evet.