birini hayatın merkezine koymak

ilk vazgeçeceği kişi siz olursunuz. bi daha tecrübe etmeye gerek yok bence.

insan hayatının merkezine sadece kendini koymalı, çünkü kendi hayatından çekip gidemez. senden başka herkes senden bir gün gider.

gün gelir kendinden bile sıkılır merkezini şaşırırsın.. merkezi dengeleyemeyen topluluklar listesine adı yer alanlardanız.. mantıklı davranın.. burası çok kalabalık..

sadh guru der ki evrenin merkezi omurganızdır.siz tanımladığınız için evren vardır ve sizin merkeziniz omurganızdır.evrenin varlığını bilmeseydiniz evren sizin için yok olacaktı.yani isteseniz de istemeseniz de evrenin merkezi omurgamızdır.hayat da aynalardan ibaretdir.yaydığımız frekansların bize geri yansımasıdır.gördüğünüz her şey aslında sizsiniz, beğenseniz de beğenmeseniz de.hayat size sizi anlatır.siz kendinizden ne kadar kaçarsanız kaçın her şey aslında yine insanın kendisine çıkar.tanrı kendisini tanımak istiyor ve bunu sen olarak deneyimliyor.içindeki seni, içindeki tanrıyı bul istiyor.asıl soru ''ben kimim'' olmalıdır.

kendime saygım yok davranışlarından biridir. ancak o mutlu olursa, sen de kendini mutlu hissedersin. o yüzden de hep onu mutlu etmeye çalışırsın ama bir bakarsın ki, onun hiç seninle ilgisi yok yani onda seni mutlu etmek gibi bir amaç yoktur. o sadece kendini mutlu hissetmenin peşindedir. hem sen, hem de o birlikte sadece onu mutlu etmeye çalışırsınız. tüm emekler, onun içindir... hep onun hayallerini, hedeflerini, planlarını gerçekleştirmesine yardımcı olursun, verdikçe verirsin, sende hiç sınır yoktur çünkü, sen onu çok seversen, ona çok fedakarlık yaparsan, onun da seni seveceği yanılgısına kapılırsın. oysa o, bazen acımasızca eleştirerek, bazen suçlu hissettirerek, bazen de yok sayarak günden güne seni değersizleştirmeye çalışır. yaptığın hiçbir şeyi görmez, olur da bir gün sinir krizine girip "ben de şunu şunu yaptım." dersen, "sen olmasan da ben yapardım ki." diyerek yaptıklarını hiçe sayar. yetersizlik, değersizlik, çaresizlik duygularıyla boğuşmaya başlarsın. ne yapsan olmuyordur çünkü, hayatının merkezine bir başkasını koymanın cezasını özsaygını kaybetmekle, ondan sevgi, ilgi, onay bekleyen birine dönüşmekle ödersin. ezcümle, bir arkadaşımın dediği gibi: "hayatına biri girer ve özdeğerini keşfedersin." ondan beklediğin ne varsa*, kendine ver, kendini mutlu etmenin yollarını keşfet. bunu tek başına yapamıyorsan, bir uzmandan yardım al. ama ne olursa olsun, bir daha hayatının kontrolünü asla bir başkasına verme...

duygular yüksek olduğunda ve o kişi sizi manen başka bir çok insandan fazla beslediğinde bu davranış elde olan bir şey değildir. yüreğinizin sesini dinlersiniz ve olmuştur zaten. o yüzden ahkam kesmeden bi içinie dönüp bakın derim. her insanın böyle bir insana ruhen ihtiyacı vardır. kısa sürer uzun sürer o tartışılır ama olması temel ihtiyaçtır. mantık her zamam kazandırmaz.

7 yıldır uydusuyum...peyki...

bence hayatınızı en azından bir elips biçiminde düzenlemelisiniz çember biçiminde değil. elipsin iki merkezi vardır, ki biz bunlara odak diyoruz, kendinizi bu odaklardan birine sıkıca yerleştirin. diğerine kimi isterseniz onu koyun.
tabi parabol daha iyidir.

(bkz: anayım ben ana)

başka kimi koyarsan koy burnundan gelir, gerek de yok herkes yerinde güzel.

sıkı durun bu konuda bi aforizma atıcam şimdi ortaya.

önce ben varım.
ben varsam her şey, herkes öyle var, önce ben olduğum için var. ben olmazsam hiçkimse, hiçbir şey yok.

insanları layık oldukları, hak ettikleri yerlere bi yerleştirin bakalım. izleyin, yerine uyum sağladılar mı görün. şartlar değişirse yeniden düzenleme yaparsınız. keyfinizin kahyasına güvenin.