birini son kez gördüğünü bildiğinde oluşan duygu

içinden vedalar edersin,ne o seni duyar ne de sen bir cevap alırsın.içimiz hep bir hoşçakal ülkesi diyen cahit zarifoğlu çok haklıydı belki de kim bilir.

sevmediğim biri ise en mutlu olduğum andır.

arkadaşla son kez diye buluşup ağır bromance yaşamıştık. sarılmalar, duygulanmalar...
sonra ben gidene kadar dört kere daha görüştük. son ayrılışta "hadi eyvallah" diye kalktık gittik.

ananem. kendisini hergun görüyorum ama gidesi yok, oda gitmeyi istesede bu vakit meselesi gelmeden gidilmiyor. teyzesi 120 yaşını görmüş, sanırım o gitmeden ben gidicem.

çok garip bir duygudur. ne idüğü belirsiz.. hüzün desen değil, acı desen değil ama böyle boğaz düğümleniyor, yutkanmak zorlaşıyor. sevmiyorum vedaları. öyle habersizce gitmeniz yanımdan daha iyi geliyor. son kez "görüşürüz" dememek diyememek canımı yakmaz benim.

bir taşın altında ezilmek gibi.

müthiş bir özgürlük!

neden mi? allah sana vedalaşma imkanı verdi çünkü. kendi klasına göre uygun gördüğün şeyi yap ve git. sonrasında seni o an’a hapsedecek bir pişmanlığın olmayacak. bundan daha büyük bir özgürlük olamaz.

pişmanlık duygusu.
çok sevdiğimiz bir abimizin cilt kanserine yakalandığını öğrendikten sonra onu hasta yatağında ziyaret edelim dedik demez olaydık. ziyaret bittikten sonra büroya gidene kadar hepimizin pişmanlığı yüzünden belliydi. ölmeden önceki sağlıklı halinle hatırlamak isterdim seni be güzel abim. inşallah nurlar içinde yatiyorsundur.

içimden de bir parça kopar, kopan parça boğazın kenarında bir yolcu gemisiyle uzak diyarlara gider diye bol keseden saçmalayıp günün ünlüsü olmak var ama delikanlı adama ters.

gece çöktü siteye, sitenin ruh hastası entelleri şiir falan ekler şimdi. tam başlığı tam.

(bkz: kavak yelleri sezon finali)

ne duygusu ?

hüngür hüngür ağlarım lan

o son sarılmanın hiç bitmemesini isteten duygudur.

bilmemek daha kötüdür. yarınlarla ilgili onca plan ve hayalin vardır, fakat gerçek olmayacağını bilmiyorsundur.

2020 yılının şubat ayında, sars-cov-2 zımbırtısı henüz türkiye'de 'yok' diye bildiğimiz dönem, kadıköy'de bir arkadaşımla uzun zaman sonra bira içmiş, nisan ayında da sahilde şarap içmek için sözleşmiştik.

2020 yılının şubat ayının, onu son kez göreceğim tarih olduğunu bilemiyordum. mart ayına kadar nisan ayının hayallerini kurdum, kapanma süreci vs derken bizim iş hayal oldu.

büyük bir hayal kırıklığı.

bıçaklanır gibi olursun.

öldüğünü sanmak.


ama bu kimi son kez gördüğünüze göre değişir.

dilim döndüğünce anlatayım; bunun farklı halleri olur. birincisi ölümünü beklediğinizdir bir de;
yaşarken öldürdüğünüz insanlar olur içinizde.

ilkinde yüreğiniz çok ağrır o an, sonrası ve şimdi. gözlerinden çekilen hayatı görmek, sizi nefessiz bırakır yıllarca. matlaşan cildi, sizden uzaklaşan gözleri, isteksizliği. yıllarca, dahasını sorgular, keşkelere boğar ve çaresizlikle başbaşa bırakır sizi. bunu 2 kere yaşadım. ilk olduğunda kapıdan çıkarken bildim, ikincisinde eve geldiğimde söyledim. aslında ben onları o an gömdüm, yasım ilk o an da başladı.

ikincisinde ise; verdiğiniz pek çok şanstan anlamamış, günün sonunda olmasından korktuğunuz noktaya çoktan ulaşmıştır.
son kez size mağdur olur bu kişi; ve siz oradan ayrılırken göğsünüzde hafif bir sızlama ile bu anın, son kez yaşandığını bilirsiniz. en son 2-3 sene önce sarıldım böyle bir anıya, daha doğrusu o sarıldı. oysa, benim içimdeki köprülerin ipleri ise çoktan kopmuş ve onu vadinin öteki yanında bırakmıştı bile. sadece izledim.

kendimizden daha çok sevdiğimiz birini son kez gördüğümüzü biliyor olmak; bir yanardağa düşmüş gibi hissettirir.

bir daha göremeyeceğin rüyadan uyanmak gibi bir his verir.

sevginin boyutuna göre acının derinliği değişir.

bıçaklanmak gibidir.

yanan bir evin içinde kalmış gibi, yüzüne son kez baktığını bilmek ama elinden bir şey gelmemesi, ruhun bedeni terk edişi.

kişinin o an ne hissettiği sevgisinin boyutuna göre değişir.

dunyada birisini son kez gormek, sessiz bir veda gibi gozlerinin icine bakmak ve ayrilisin biraktigi o buruk huzun kaplamasi ruhunuzu.