bojack horseman

oh eğlenmelik bir dizi buldum derkeeen,
düşündürdü çokca.
bitirmek istemedim. çok zorlandım.
seviyorum.
bu diziyle aramda farklı bir bağ var.
ayrıca,
bu diziyi izlemek için belirli bir olgunlukta olmanız gerekmektedir.
olgunluktan kastım yaş değil kesinlikle.
yaşam, yaşanmışlıklar anlamındadır.
diğer türlü zaten izleyemez, bu ne diyip başka bir içeriğe yönelirsiniz.
ama herkesin hayatında bir bojack vardır.

gerçekten çok derin bir çizgi dizi. ilk başlarda çok klasik dursa da ileriki sezonlarda öyle yerlere gidiyor ki kendini sorguladığın çok fazla bölüm oluyor. bazı replikleri asla aklımdan çıkmıyor. princess carolyn'nin kendini avutmak için anlattığı hikaye mesela. düşünürken bile duygulanıyorum

sahiden mutlu bir son var mı, varsa hangimizin hikayesinde ve tüm bu ışıltılı göğün altındaki sönük hayatlarımız içerisinde normal kabul edilenlerin yanında ne kadar gerçekçi görünmekte? bir bilebilsek…

öyle bir animasyon düşünün ki hayvanların sadece birer figür olmaktan ziyade insanların yanında asıl başrolleri üstlendiği oldukça absürt bir dünyada geçerken, bu görece gülünç ortam ne kadar yetişkin işi olabilir ki diyen izleyicilerini görüp görebilecekleri en sert insani dramlardan biriyle tokat yemekten beter edip buna bağımlı bir hale sokabiliyor. çevremizdeki bazı “at kafalı” insanları hatırlatan lakin kafası haricinde vücudu da insani özelliklere karşın düpedüz bir at olan; gençliğinde dizi sektörüne başrolündeki sit-com ile hızlı bir giriş yaparak büyük bir ün edinmiş, yıllar geçse de kazandığı o eskimiş şöhretten arta kalan parayı çarçur etmekten başka pek kayda değer bir şey yapamamış, çevresini saran o süslü ve sahte dünyanın ünlüleriyle iyice dibe batıp geçmişindeki hatalardan ders çıkaramadıkça hayranlarından daha çok kendinden uzaklaşmaya başlayan, bu süreç boyunca da yaşadığı berbat ilişkileriyle alkolün kıyısında ayaklarını serin tutmaktan daha da fazlasını yaparak çığ gibi büyüyen sorunlarla boğuşan dengesiz ve epey tuhaf bir karakteri anlatıyor.

bu tuhaf atın hikayesini merkeze alan ve en az onun kadar sağlam yan karakterlerin karanlıktan kurtulamamış derin iç dünyalarını şaşırtıcı derecede incelikle işleyen dizinin gücü, içindeki duvarları çatlaklarla dolu olan, kafası kırık fakat kalbi daha fazla yaralı izleyicilerini kendine büyük bir güçle bağlayabilmesi klasik bir animasyondan beklenen eğlencenin çok ötesinde, duyguların ağırlığıyla hareket etmekte güçlük çekerken hayatı boyunca bitmeyen bir anlam arayışı çabasındaki insanlara ayna tutabilmesinde. hassas bünyeler izlerken dikkat etsin; samimiyetle güldürmeyi başardığı anların orta yerinde sizi bir anda kahkahalardan gerginleşen yanaklarınızın üzerinde usulca akan yaşlarla baş başa bırakabilmekte. rengarenk ve eğlenceli bir dünyayı seyre dalarken ben nasıl böyle darmadağın olup bu hale geldim diyorsan eğer bil ki nedenleri içinde uyanmaya başlayan kendi saklı geçmişinde.

annesinin cenazesinde söyledikleri bir yandan haklı diğer yandan ise gecikmişti. geciken, içimizde kalan lafların nasıl da öfkeyle ortalığa döküldüğünü gayet iyi yansıttı bojack. ama bana yine de yersiz geldi. hayatımda yer etmemiş edememiş birinin cenazesine katılmak ve onlarca insan içinde içimi dökmek çok zor geliyor. cruso idi sanırım bölümün adı. yine de izlenmeye değer bir dizi.

on dördüncüye rewatch eylediğim dizidir.
çizgi film gibi başlar, hollywood abi yeaaa dandik dertler konuşan at eheheh diye izlerken bir anda varoluşsal sıkıntılar içinde bulursunuz kendinizi.

aramızda garip bir ilişki olan bir dizi, ne bitirmeye kıyabiliyorum ne de en sevdiğim dizilerden biri diyebiliyorum. sürekli bir köşede, “tam da o ruh hali”ni bekliyor gibi duran bir şey. genelde hayatın boşluğu hakkında düşündüğüm ama çok da kendimi kaptırıp "hiçbir şey yapmaya gerek de yok o zaman" diye düşünme raddesine de gelmediğim o gri ve ara zamanlarda izlediğim bir dizi. benim için hiçbir zaman yemek yerken izlenebilecek bir dizi kategorisine girmedi çünkü çok daha derin ve sarsıcı. izlerken hiç ağladığım olmadı ama durdurup düşündüğüm ve sonrasında bir şeyler karaladığım çok oldu. kendisini sabote eden, içten içe çürüyen ama bir yandan da anlam aramaktan vazgeçmeyen karakterler, çok derin düşünce ve davranış kalıpları var dizinin içinde ve kendimden çok şey bulabiliyorum, bu yüzden de sanırım hem bu kadar kaçıp hem de bir türlü bitirmeye kıyamıyorum.