cafede tek başına kitap okuyup kahve içen insan

bir saat bu işlemi yapsam ,kendimden utanıyorum yarim saati acaba yanlış birseymi yapıyorum diye düşünüyorum...alışmışım dört nala hayata koşmaya ..

bugün zincir kahve restoranlarından birinde arkadaşlarla ödev yapıyorum. adamın biri elinde telefon masada bir kitap ve kahve ile 5 kişilik masayı gasp etmişti.

adama acayip kuruldum ama yer olmadığı için yanına oturduk. adam istifini hiç bozmadı. içimden sırf oksijen israfısınız alimünyum dedim.

bazılarının uzaya roket yolladığını sandığını düşündüğüm grup.

bir bunlara ayar oluyorum birde starbucksta önünde bilgisayarla çalışan tiplere.
yanlarından geçerken enselerine sağlam bir tane vurup bayıltasım geliyor.

tanım: mal insandır. kafede kitap mı okunur?

tek amaçları manita yapmak... bunlardan dava insanı falan olmaz.

cafe yine iyi, meyhanede denk geldim bunlardan birine.
fonda bangır bangır sevda yüklüüü kervanlar çalıyor emmim canhıraş kitap okumanın peşinde. ne garip bir tipti ya. bir yandan da bulgur pilaviyla bira içiyordu mal.

eski çalıştığım kafe bir kitap kafe olmamasına karşın böyle insanların gelip kitaplarını okuduğu, kahvelerini içtikleri bir yerdi, müzik kısmı bazen ya hiç olmuyordu, bazen de ses seviyesi çok düşükteydi, rahattı insanlar.

şimdi diyorsunuz ya, ''ne mal insanlar bunlar...'' diye, hah işte, bir geri zekalıya anlatır gibi anlatayım.

bazen insanlar evlerindeyken kitap okumak istemiyorlar, ya insanların dikkatleri dağılıyor ya da canları sıkılıyor ister istemez... kütüphane bunun için fazla resmi oluyor, konsantre olamıyorlar okudukları şeye... e hal böyle olunca, ya hiç müzik çalmayan kitap kafeleri ya da kısık seviyede müzik çalan yerleri tercih ediyorlar, istediği gibi kahvesini içerek kitabını okuyor, arada sıkılınca telefonunu açıp takıldığı uygulamalara göz gezdiriyor, tekrar okuduğuna dönüyor.

bu arada insanlar şu sıra hem kötü giden ekonomi hem de bu ekonominin sorumlusu yasaklı zihniyet yüzünden çok gerginler, durduk yere kimseye bir zararı olmadan romanını okuyup kahve içen adama mal falan demeye kalkarsanız burnunuzu kırarlar, dikkatli olmakta fayda var.

normal insandır. kitap okuyandan rahatsız olmak isteyen "metroda kitap okuyan insan", "bankta kitap okuyan insan" diyerek de başlık açar.
asıl kitap okunacak yer kafedir, şöyle güzel bir roman seçip çay veya kahve eşliğinde sessiz bir kafede okumaktan iyisi mi var?*

ha kafede 1500 sayfalık osmanlı tarihi okuyorsa sıkıntılı olabilir. bilemedim.

kafede ve bazen de çayhanede tek başına oturup elinden çizgi romanlarını ( tommiks veya teksas) ve birgün gazetesini eksik etmeyen, kahvesinin yanında puro içen bir adama ara ara rastlarım. gözlemlediğim kadarıyla çok medeni ve dürüst bir adam. böyle tek tabanca takılanlar da genelde kaliteli oluyorlar.

birde deniz manzaralı bir cafe ise ne hoş olur..

kitabı aynı yerde ve aynı mekanda okumaktansa farklı yerlerde okumakta benim hayatımdaki küçük , minnacık heyecanlardan biri .
buna mı heyecanlandın demeyin, ben her şeye heyecanlanıyorum.
kafedeki ufak bir detaya da heyecanlanarak ona da mutlu olabilirim, ilk defa dinlediğim müziğe de mutlu olabilirim, kafede rastgele çalan bir şarkının okuduğum kitapla olan bağlantısına da mutlu olabilirim.
ve özellikle atmosferi ve şarkıları güzel olan bir kafe bulduysam okuduğum kitaplara uyumlu olabilecek müzikleri bularak o anı kendi açımdan daha anlamlı kılabiliyorum.
ve bu anlardan da günlüğümde falan bahsediyorum sıklıkla.

bir de en önemli sebebine geliyorum, arkadaşım yok. hiçbiri bulunduğum şehirde değiller. ben de isterdim arkadaşımla oturup neşeli kankalar atarak eğleniyormuş gibi gözükmeyi, şartlar el vermiyor yani napalım.
'arkadaş kiralama' fikrimi geliştirebilseydim bu insanlardan biri olmazdım belki de, ama geliştiremedim.*

o yüzden kafede tek başına kitap okuyarak kahve içen o yıkık kız olmaya devam edeceğim.
hatta bir yıkıklık bilgimi daha ekleyeyim, her zaman en köşeye oturacağım. yetmiyor, kitaba ara vermek istediğim zamanlarda da çaktırmadan insanları gözlemleyeceğim.
o kişi benim, evet.

hemen her gün yaptığım şey. sebebi yok, ayrıcalığımız yok, herkes kadar özel hissediyorum kendimi. arkadaş, eş doşt, sevgili işleri bitti. epeydir kendi içime döndüm. daha önce millet bahçesi veya parklarda oturup okuyordum ama herkesin girebileceği alanlarda bazen rahatsızlık verici durumlar olabiliyor. günlük 100 tl kahve parası verip, kulaklığını da taktıktan sonra, kitabınla, müziğinle ve düşüncelerinle başbaşasın.

ben bazen yapıyorum bunu.
evde de okuyabilirim tabii ki ama bazen dışarıya çıkıp orada okumak daha tercih edilebilir geliyor. genelde vaktim olmadığı için otobüsle giderken okuyorum. bayağı da okutuyor yani günlük sadece otobüste elli sayfa bitiyor. odaklanmak problem olmuyor mu diyenler için de, küçükken annem beni sese alıştırdığı için düğünde ve daha sesli yerlerde uyuyabiliyormuşum. bu ileri yaşlarımda sesli yerlerde odağımın bozulmamasını sağladı.

kafeleri yasaklayacağız

yıllardır cafede kitap/dergi okurum kimsenin düştüğünü görmedim. ha vazgeçmedim tabi, düşürmekten değil cafede kitap okumaktan. tercih meselesidir, ben şahsen tercih ediyorum. ama birilerini düşürürüm kaygısıyla değil. düşerse de hayır demem o başka. *

babanızın kahvesi değilse pek üstüne kafa yormamanız gereken insan. kimi zaman benim de dahil olduğum kafa dinleme amaçlı zaman geçiren insandır.

kiz tavlamaya calisiyodur.

sizin değişik yargılarınız için bir insan tek başına bir aktivite yapamayacak mı? mis gibi de yapar, normaldir cafede tek başına kitap okuyup kahve içmek.