çalışan insanlara acımak

15-16 yaşından beri hissettiğim duygudur. kendim çalışmaya başlayınca da en çok kendime acıdım. cuma akşamı mutlu olan bu güruh sadece iki gün sonra sabah karga bkunu yemeden uyanıp, en kıymetli değerlerini-zamanlarını-maaşlarına karşılık satıyor. alternatif bir şey bulamadığım için ben de buna sabrediyorum ama ; her gün dünya’yı bitirecek herhangi bir felaket için dua ediyorum.

sabah şafak operasyonuna gider gibi işe gidiyoruz. çalışmak bir şey değilde o şafak operasyonları yüzünden ayılmak zor oluyor.

üretmek güzel. ancak günde en az 8 saat, insiatif almadığın, yönetişime katılmadiğin, yaraticıliktan uzak, angarya iş sadece para kazanma değil sistemin bizi sömürmesi de değil bizi bir şekle sokması böylece kolaylıkla yönetiyor.