ölen insana acımak

genelde ölen kişinin yaşı küçükse bir çoğumuz bu duyguyu hissederiz. bir yaştan sonra olan ölümlere alışmışız çünkü.

cevap olarak (bkz: vah vah) cok ayıplı tepkidir sahsen acımamalı uzulmeli diye dusunuyorum. gun gelince farkın olmayacağından kendine ceki düzen vermeli, artık olmayan ilgil kisinin ailesine sabir ve sans dilemeli, olumu bari ee sonuc? kafasıyla yargılamamalı bence.

güzel insanların ardından kutlanması gereken bir şey olarak düşünürüm. bu dünyaya bıraktığın onca güzel şey, onca emeği hatırlamak için güzel anılıp kutlanmalı her gidenin ardından. gitmenin erkeni geci yok. gitmek için geldik. acıyan sadece kendini aynı yerde gördüğü için acır bu arada.

ben yaşayanlara acıyorum.
acısı dinsin diye öldürülen atlara eskiden acırdım. ama anladım ki sevinmeliymişim. artık acı çekmedikleri için.
yaşayanlara acıyorum çünkü asıl ölmek, yaşamaktır.

ben geride kalana acıyorum. giden gitti kurtuldu, olan kalana oldu.

acıma; üstencil bir bakıştır. küçümseme barındırır içerisinde bu yüzden başlık çok gereksiz ve bilgisizce acılmış.
başlık açarken kelimelerinizi doğru seçin lütfen.

tanım: ölen insana karşı küçümseyeci bir iyilik söylemi çok aşağılık bir söylemdir.

(bkz: her ölüm erken ölümdür)

aslında bir parça da kendimize acırız, aynı akıbeti biz de yaşayacağız çünkü.

ölümlere tanıklık ve ölene üzülme, acıma hissi insani bir duygu. bir sevgi, saygı göstergesi.. ölenin artık kaybettiği ve bir daha ulaşamayacağı şeyleri düşünerek acır, üzülürsünüz. ancak gerçekte sizi üzen, bunu mutlaka birgün sizin de yaşayacağınız, ve bunun size hatırlatılmış oluşudur. yani ölenin artık ulaşamadığı şeyler olduğu gerçeği... siz de bir gün ulaşamayan olacaksınız. ne kadar acı ve ne kadar kötü.. kabullenilemeyen aslında bu.. aslında kendinize acıyorsunuz. (çünkü sizin acıyor, üzülüyor oluşunuz, ölen açısından hiçbir anlam taşımıyor, bir faydası yok ona. biliyorsunuz.)

ondan çok kalanlara acımak gerek bazen... giden geçmişe dönmeyi veya geçmişte kalanları özlemeyi düşünmez. sadece kendiyle başbaşadır kişi... onun aksine kalanlar gidenin ardından onun yaşattıklarını, onun anıları ve onun adını hissede hissede acı çekmeye devam eder... o yüzden giden değil kalana zordur hayat... (bkz: ölümdensonrası)

aptal ve zavallı fanilerin yaptığı şey. dışardan çok komik gözüküyorlar

bence tam tersi.
hep birinin cenazesine gittiğimde, cenaze namazında onu son defa gördüğümde; tabutun içindekinin bize acıdığını düşünürüm.
arkasından dünyada tanıdığı, kimisini sevip kimisini sevmediği insanlara bakarak; kendini bu lanet dünyadan kurtardığını ve geride bırakılan her şeyin bizim sorunumuz olduğunu, onun bu dünyayla bir işinin kalmadığını ve bize acıyarak veda ettiği gelir aklıma.

ölen kişiye üzülmeyiz genelde, hayatımızdaki yerinin boş kalacağına üzülüyoruz. biraz bencilce diyebiliriz, ömür boyu tutulan bir yas olmuyor bu yeri doluncaya kadar boşluk hissederiz sadece.
o sebeple hayattayken değerini bildiğimiz insanlarla güzel vedalaşırız, içimizde en ufak bir vicdan azabı ve pişmanlık olmaz.
en nihayetinde bizim de gideceğimiz yer aynı yerdir, bu farkındalıkla yaşamak lazım.

sağlıklı olmayan bir hissiyattır. dönüp bir de yaşayanlara bakmak daha yerindedir.

ölen insanın hayat hikayesinin yarım kaldığını düşünmekten kaynaklanan hissiyat. hani böyle çok deli dolu insanlar vardır, yaşamayı severler, bir sürü hayalleri, hedefleri vardır. yaptıklarıyla insanlara ilham olurlar. onların pat diye ölmesi, insanın içinde diğer tüm karmaşık duygularla birlikte acıma duygusuna yol açar. "daha çok gençti, hayalleri vardı, çocukları çok küçüktü vs..." çünkü, zihninde o insanların ancak hayallerini gerçekleştirdikten sonra, çocuklarını büyüttükten sonra vs. yani kısacası, ununu eleyip eleğini duvara astıktan sonra ölmesi gerektiğine dair bir senaryo vardır.