çaresizliği anlatan en iyi cümle

ya evde yoksan..

çok şey vardı anlatılacak, o yüzden sustum. birini söylesem diğeri yarım kalacaktı. sen duydun mu sustuklarımı?

türkiyede öğrenciyim..

"benimki de çaresizlik, hay gebereydim!"

*

ömer asım aksoy'a ait ''deyimler sözlüğü'' eserinin 2.cildinde geçen bir deyimdir : ''aman dayı ölüyorum. - valla yeğen sen bilirsin !'' (çare arayışında olduğunu görüyorum; ancak sana yardım edemem, demektir.)

çaresizlik öyle iğrenç bir şeydir ki; hakikaten için içini yer ve ne yapacağını bilemezsin. şahsen ben kafamı dağlara, taşlara vurmak isterim öyle zamanlarda. yine haddinden fazla çaresiz kaldığım zamanların birinde yazdığım şiirden bir alıntı "öyle bir çaresizlik tanıyorum ki; her şeyin farkındasın ama elinden gelen tek şey zoraki bir tebessüm." işte içerisinde bulunduğunuz durumdan tamamen tiksiniyor fakat hiçbir halt yapamıyorsanız. her şeyin farkında olup, sadece aptalca bir duvara bakarak aptalca bir tebessüm ediyorsanız çaresizsinizdir. insan en çok ne zaman çaresiz kalır biliyor musunuz? her insana göre değişiklik gösterebilir tabii, fakat benim nazarımda her ne olursa olsun bir şeylerin eskisi gibi olamayacağını anladığı an hakikaten çaresiz kalır insan. tekrar başa sarmak istersin, o kadar düşünmek istersin ki o mevzu hakkında. akıp giden zamana küfretmek gelir içinden ve içten içe yandığını görürsün. işte çaresizlik tam olarak budur aslında, için yanar fakat sen üşürsün. kendi kendime akıl vermiş ve bir şiir yazmıştım "biliyorsun; mecazi anlamda ölmek, gerçek anlamda ölmekten çok daha kötüdür." demiştim. işte o ölüm ile çaresizliği tadıyor insan. canımdan çok sevdiğim o insana "inanmak istiyorum. o kadar çok istiyorum ki gerçekten. canımdan çok istiyorum hatta ama inanmıyorum. özür dilerim..." demiştim. aslında çaresizlik "ben artık sana güvenemem ki" demek "allah aşkına, neden yaptın?" diye sormaktır. aslında çaresizlik bazı şeylerin farkında olmak ve için için ölümü arzulamaktır. binlerce yıldır yollarını gözlediğin sevdalına "artık olan oldu bize, gelsen de bir gelmesen de" demek zorunda kalmaktır.
ne söylersem söyleyeyim, sabahlara kadar şiirler okusam ne fayda? çaresizlik anlatılamaz. bunu denemek, yanlış bir kelam kullanmak çaresizliği yakından tanıyanlara küfürdür. istemeden bir kusur ettiysem bağışlayın lütfen.

huzursuzluğun kitabı'nda geçen şu cümledir :"ölüm'ün öldürmek zorunda kalabileceği bir hayatımız yoktu."

yoruldum.

genelde cümleler değil eylemler anlatıyor bu durumu.
bundan 7 8 yıl evvel kış aylarında çöp arabasının arkasında çöp toplayan bir abiyi ellerini egzozdan çıkan sıcak gaz ile ovuştura ovuştura ısıtırken görmüştüm.

fakir ailelerde; babalar hep unutkandir, annelerde sürekli tok...

onu eve goturebilirsiniz.

ağlasam sesimi duyar mısınız,
mısralarımda;
dokunabilir misiniz,
gözyaşlarıma, ellerinizle?
demiş orhan veli kanık.

''bir kulunu çok sevdim, o beni hiç sevmiyor'' cümlesidir.
*

iki ucu boklu değnek

bir cümleyle değil ama küçük bir paragrafla anlatmak isterim.
"anne, ben zamanın yaralarımı sarmasını istemiyorum ki. çünkü yaram sarılırsa unuturum, acım dinerse hatırlamam. ben onu unutmak istemiyorum. tüm bu ızdırabıma rağmen ben onu unutmak istemiyorum. hatta büyük de bir laf edeyim sana anne ben kendim de dahil her şeyi unutayım ama bir tek onu, onu sevmenin güzelliğini unutmayım. o yüzden bu acıya bile şükrediyorum ben. onun acısı bile benim başım gözüm üstüne. şimdi söyle bana anne ben nasıl zamana bırakayım. ben nasıl onu unutmayı dileyim.."

aşk bu değil, yapma güzel.

allah'ından bul.

ölümle kalım arasındaki kısa çizgi...

aslında tek kelimeyle de anlatılabilir "çaresizim"

“sonra oturup hüngür hüngür ağlasam. boş geçirdiğim, bağırmadığım, sustuğum günlere…” sait faik abasıyanık