ceviz ağacı

koruma altına alınmazdan önce ülke dışına kesilip kesilip ihraç edilen kerestesi çok kıymetli ağaç.

halen avrupa'ya ve daha ziyade silah manyağı amerika'ya ihracatta, bu koruma kararı 'işlenmiş mamul' adı altında delinerek silah kabzası yahut tüfek dipçiği yapılmak üzere ceviz ağacı ihraç edilir. buradan

geçmişte genc kızların ceyiz sandiğı.

altında asla uyunmaması gereken ağaçtır.

nazım hikmet bir gün sevgilisi vera ile buluşmak için haberleşirler. nazım hikmet o zamanlar polisten kaçıyordu. polisler verayı takip ederek nazım hikmet ile buluşacakları yere gelirler. polislerin geldiğini gören nazım hikmet hemen bir ağacın tepesine çıkar. ne sevgilisi vera ne de polisler onu görememiştir. işte bu sayede o güzel dizeler çıkıyor.

nazım hikmet'in meşhur olan fevkalade bir şiirdir.

elbette her şiirin bir hikayesi vardır bu şiirde de olduğu gibi.

rivayete göre:
nazım hikmet ceza evinden firar ettiği zamanlarda piraye hanım ile buluşmak için gülhane parkına gider.
beklemekte olduğu sıralarda polisleri görür ve ceviz ağacının tepesine çıkar. o sırada piraye hanım gelir. nazım hikmet ne piraye hanıma seslenebilir ne de polisler yüzünden aşağıya inebilir. nazım hikmet polislerin gitmesini bekler. her şair gibi o an ilham gelir, çıkarır kağıdını kalemini ve yazmaya başlar;
ben bir ceviz ağacıyım gülhane parkında
ne sen bunun farkındasın ne de polis farkında
işte hikaye böyledir. ancak başka bir söylentiye göre de nazım hikmet orada piraye hanımı değil münevver hanımı beklemektedir.
e tabi insanın aşk hayatı karışık ve çalkantılı olunca neyi kime yazdığı biraz kafa yorar.*



şiiri, şairinden dinlemek isteyenler için


ha bir de şarkı hali vardır. cem karaca'nın da muazzam yorumuyla . . .
onu da üşenenler için şuraya bırakayım;


konuyla ekstradan araştırma yapmak istyenler için de teferruatlarıyla beraber, şunu da bırayım
https://www.malumatfurus.org/nazim-hikmet-ceviz-agaci-siiri-hikayesi/

gülhane parkına ceviz ağacı dikilmesine sebep olan cem karaca bestesidir.

haber arşiv

(bkz: gülhane parkında ceviz ağacı olmaması)

şiir 1957 yılında bulgaristan'da kaçak olan nazım hikmet tarafından "memleket hasretiyle" yazılmıştır.

nazım hikmet şiiri, cem karaca bestesi olmuştur sonrasında. müthiş bir eleştiridir. rock müziğin temelinde bulunan eleştiri için yazılmış bir şiir gibi adeta. yukarıda bir tanım okudum. şahsiyet dizisi ile, ününe ün kattı minvalinde. belki öyle olmuştur diyeceğim, ama zaten pek bilinen bir şiir ve parçaydı. belki hatırlanmasına sebep oldu denilebilir. şahsî görüşümdür tabii.

cem karaca şarkısını yaptı bunun. güzel bir şarkı değil gerçi ama insanlar şiiri tanıdı.
söylemek istediğim şey bu değil. şiirde bir bilgi hatası var, düzelteyim istedim. şöyle ki:
"yapraklarım ellerimdir, tam yüz bin elim var."
ceviz ağaçlarının, ne kadar ulu olursa olsun 100bin yaprak olmaz. ben diyeyim size. on binli sayılara bile ulaştığını sanmıyorum ama gönlünüz olsun, en fazla 40 bin yaprak olabilir.
buradan nazım hikmet'e sesleniyorum, şiirin o mısraını "~ ~azami kırk bin elim var" diye değiştir.
s'il vous plait.

bu kayıt bambaşka..

bundan uzun uzun zaman önce hiçliğin ortasında nehrin yanı başında bir ceviz ağacı göğün yedi kat üstüne doğru uzanmakta idi. nehir ise sonsuza doğru kıvrım kıvrım akıyordu. ceviz ağacının kökleri nehrin kaynağına değin uzanıyordu. bu onların özünü birleştirmişti. böylelikle hiçlik ilk anlamını kazanmıştı.

kimine göre sonsuzdan daha uzun bir süre nehrin özü ceviz ağacının köklerinden dallarına, yapraklarına can olmuştu. ceviz ağacı büyümüş büyümüş ve yedi göğü de delmişti.

ilk insanlar geldiğinde nehirden kana kana içmişler ve ceviz ağacına tapmışlardı. ceviz ağacı ise ilk insanlardan cevizini ve gölgesini esirgememişti. ilk insanlar çocukları için ceviz ağacının dallarına salıncaklar kurmuşlardı ve her gece ceviz ağacının altında şarkılar söylemişlerdi. nehrin yatağını evleri ve yurtları bilmişlerdi ve ölünceye dek nehirden kana kana içmişlerdi. böylelikle ilk insanlar da ceviz ağacı gibi nehrin özünden öz almıştı.

ancak ilk insanların çocuklari doyumsuzdu, onlara bir tanrı yetmedi ve ceviz ağacının yüz dalından yüz heykel yaptılar ve heykellere taptılar, böylelikle yüz tanrılı din doğdu ama yüz tanrılı din ne gölge verebildi ilk insanların çocuklarına ne de ceviz, zaten salıncak asacak bir dal da kalmamıştı böylelikle ilk insanların çocuklarının çocukları mutsuz oldu. gölgeden mahrum kalan gökten süzülen kızgın güneş ışınları hiçliğin ortasındaki nehri ve ilk insanların çocuklarının köyünü ısıttı. doymak nedir bilmeyen ilk insanların çocukları terlediklerinden fazlasını içtiler ve asla nehre kanmadılar, nehir özünü sorguladı ve dünyaya küsen bir çocuk gibi küstü ilk insanların çocuklarına. sonsuza kadar uzanacagını düşündüğü sonsuzdan çekti sularını ve kurumuş bir nehir yatağı kaldı ardında. ilk insanların çocuklari şarkı söylemez oldu ve inanmaz oldu kendi yarattıkları tanrılarına nehir kurudukça kavga ettiler birbirleri ile ve kuruttular kendi soylarını da tıpkı nehir gibi.

her şeyin başlangıcında bir nehir vardı,
yanı başında da bir ceviz ağacı…
her şeyin sonunda ceviz ağacı yalnız kaldı.