çocuğunuz ateist olduğunu söylese ne yaparsınız sorunsalı

hande ateisti'yi izlemesini yasaklarım.

nedenini sorup aklındaki sorulara ve çelişkilere, kendi bildiğim kadarıyla yanıt olmaya çalışırım. biraz zaman tanır, arada düşüncelerini yoklarım. olmuyorsa bırakırım, olursa ne âlâ!

bağrıma basarım ne yapayım… evladımdan daha değerli değil hiçbir şey..

-şimdi sen ateist misin bakim?
+ evet baba, tanrıya olan inancımı kaybettim.
- allah'a da inanmıyorsun yani.
+ evet baba, hiçbirine.
- hiç mi inanmıyorsun?
+ evet baba, dedim ya.
- ufacık bile inanmıyor musun?
+...

alnından öperim.

tuhaf karşılarım. malumun ilanı abes olur, niye söylesin zaten doğal olanı?

"benim kafam var" demek gibi birşey.

gelecekte çocuğumun bana müslüman, hristiyan, deist vs. başka bir şey olduğunu söylemesinden farkı olmazdı.

şayet ilerde bir çocuğum olursa, onu din konusunda temiz bir sayfa gibi yetiştireceğim ve aile ya da toplumun baskısı altında kalmadan istediği dini seçme veya seçmeme özgürlüğü sağlayacağım. her din kendisinin en doğru ve akılcı olduğunu iddia ediyor. durum böyle olduğuna göre en az bir tanesi hariç hepsi hayal kırıklığına uğrayacak…*

bir müslüman olarak , çocuğumla gurur duyarım.

falanca duayı 4444 kere okuyunca işlerin yoluna gireceği inancında olacağına ateist olsun. ama aklını kiraya vermeden , düşünerek, okuyarak.

ateist demiş iken karikateist tayfadan da uzak dursun. *

a-teist çocuğumun sorgulamasını devam ettirir, ateizmin hayatın anlamı ve yaşamanın maksadındaki cevapsızlığıyla yüzleştirip nihilist olmasına ramak kala ensesine şaplağı yapıştırıp kalk abdest al vakit çıkıyor derim bir akşam vakti.

not:sorgulamak güzeldir, doğru cevapları bulmadan durmamak kaidesiyle.

benimki söyledi. ben de ilgilenmiyorum dedim. önemli olan düzgün bir insan, faydalı bir birey olmasıdır. kendisine de defalarca anlattım zaten. yaş farkımız da az olunca zaten arkadaş gibiyiz. iyi anlaşıyoruz yani.

ilk ramazanın ilk gününde rakılar benden evlat derim.

soylemesine gerek yok, biz ailece semavi dinlere inanmiyoruz zaten.