çocuğunuz ateist olduğunu söylese ne yaparsınız sorunsalı

önce hatayı kendimde ararım. neyi eksik yaptım da evladım islamdan uzaklaştı diye düşünürüm. sonra oturup islamı anlatırım. dinden tamamen çıkmadığını şuan sadece kafasının karışık olduğunu söylerim. eğer kararında kesinse ne yapabilirim ki? şiddetle ,sevgi dini kabullendirilmez. evladımdır sevmeye devam ederim.

#1480275

çüş. insan mısınız acaba?

değil ateist, a*p li bile olsa saygı duyarım.

bir şey yapmama gerek yok ki. hatta söylemesine bile gerek yok.

bunu sorun olarak gorenler ciddi sorunlu ama bir cocuk bunu yapiyorsa yasi 10-13-16 fark etmez
birseyi dusunup,karar alip bunu ailesiyle paylasiyorsa bu cocugun guclu bir karakteri oldugunu gosterir.
dogru yoldasin evlat devam

iman nasip meselesidir.nuh peygamberin oğlu kenan da iman etmemişti. tabi baba yüreği buna dayanamazdı. aralarında şöyle bir konuşma geçti:

nuh aleyhisselâm sular yükselmeye başladığında, oğlu kenan'ı bir köşede gördü. babalık ve peygamberlik şefkati ile son bir defa daha, bu asi evlada nasihat etti. iman etmesini söyleyerek buyurdu ki:
-ey oğulcuğum! bizimle beraber gemiye bin ki, inananlarla beraber selamete eresin! kâfirlerle beraber olma! bugün boğulmaktan kimse kurtulamaz! kenan buna karşılık şu cevabı verdi:

-ne iman ederim, ne de gemiye binerim. bir büyük dağa sığınırım. o dağ beni, suda boğulmaktan korur!..

kenan, bunları söyledikten hemen sonra dağa tırmanmaya başladı. fakat sular hızla yükselip onu yuttu... nuh aleyhisselâm, allahü tealaya şöyle arz etti:

-ya rabbî! oğlum kenan benim ehlimdendir ve senin vaadin elbette haktır. senin vaadinde değişiklik olmaz. sen beni ve ehlimi suda boğmayacağını vaat etmiştin!

allahü teâlâ buyurdu ki:

-ey nuh, o senin ehlinden, dininden değildir. zira o salih olmayan bir amel sahibidir. o hâlde ilmine vâkıf olmadığın bir şeyi benden isteme! şüphesiz ben, seni, cahillerden olmaktan men ederim!
bunun üzerine nuh aleyhisselâm şöyle dua etti:

-ya rabbî! ilmim olmayan şeyi senden istemekten, sana sığınırım. eğer beni magfiret ve bana affınla rahmet etmezsen, ben ziyana düşenlerden olurum!..

kararına saygı duyarım. bu kadar din ve toplumsal baskının olduğu bir ülkede kendi kararını verebilmişse de tebrik ederim.
bu ancak kendi kopyasını yetiştirmeye çalışan ebeveynlere dert olur.

çocukların sahibi değiliz. anne ve babası olarak görevimiz iyiyi, doğruyu, güzel ahlakı öğretmek. elimizden geldiği kadar da eğitimine destek olmak.

maalesef bizim yaptığımız ise kendi doğrumuzu empoze etmek. diyeceksiniz ki e doğruyu öğretiyorum işte. bak, o senin doğrun. bana doğru gelmiyor mesela.

saygı duymak.

şaşırmam. ben, ateist arkadaşlarım ateist olduklarını söylediklerinde de şaşırmadım ki. evet kimsenin alnında yazmıyor ya da her davranışıyla "ben ateistim" demiyor ama belirli bir yakınlıkta olduğunuz, uzun sohbetler ettiğiniz insanla ilgili ister istemez çıkarımda bulunur ve onu tanırsınız.

bir gün çocuğum olursa, ben onu da tanıyabileceğimi, onunla bir arkadaşımla nasıl sohbet ediyorsam birçok konuda sohbet edeceğimi düşünüyorum. bu noktada, açıkça sormam ya da direkt müdahale etmem ama anlarım. kaldı ki o da bana bunu bir itirafmış gibi söylemez.

benim ne düşündüğüm ya da neye inandığım beni ilgilendirir. yaşamadan bilemem ancak çocuğumu da baskıyla ve açıkça hiçbir şeye yönlendirmek istemem. örneğin; kitap okusun diye çocuğuma söylenip durmak yerine her gün gözünün önünde kitap okuyarak ona örnek olmak isterim. gerisi de onun kararı.

benim annem dindar bir kadın. dinini kendisi için yaşayanlardan. bir keresinde namaz konusunda konuşurken "ben seni zorlayıp da seni soğutacağıma kendin isteyerek kıl isterim, kılmıyorsan da senin bileceğin iş" demişti. çok takdir ettim bu düşünceyi. sanırım benzer bir yol izlemek gerekiyor.

nihayetinde inanç dediğimiz şeyi kanıtlayamıyoruz. bir insan kendini hangi tarafa yakın hissediyorsa karşıdakinin söyledikleri boş geliyor. her şeyi geçtim, benim kendime saygım var. haddim olmayan bir konuda konuşup özsaygımı yitiremem.

belli bir yaşa kadar gerekli islami bilgiyi verdikten sonra kararı kendisine bırakırım. dinde zorlama yoktur. sonuçta hz. muhammed bile amcası ebu leheb'i dine sokamamıştır. kararını vermişse elimden pek bir şey gelmez. ancak bir araya geldiğimizde kendisine baskı uygulamadan ufak tavsiyeler veririm. ya da kafasında dinle ilgili çelişkiler varsa bilgim oranında cevaplamaya çalışırım.

sarılır ve tüm bu dogmalardan arınabildiği için tebrik ederim onu.

hiçbir şey yapmam.

aferim oglum doğru yoldasın derim ve cebine 5 türk lirası kadar para koyarım.

evlatlıktan reddederim.

başka bir seçeneği yok ki... ben ve eşim inançsızız. din ile tanışması epey geç olacak. onun sorgulayan kişiliğine hiçbir zaman ket vurmayacağız. her seyi sorgulasın, zaten ne mantıklı geliyorsa ona yönelir -ki sonuçta herhangi bir dine yöneleceğini sanmıyorum.

ergenlikteki kızımın bana sıkça sorduğu soru.
ben hazırlıklıyım.
ne yapacam, onu sevmeye, onun için dua etmeye devam edecem.
evlâdımdan olamam.

kendimden utanırım dini bilmiyormuşum o yüzden anlatamamışım diye.

çocuğun tercihlerine göre seviyorsanız zaten anne baba olmamanızı öneririm. çocuğu dünyaya getirmek, kararları ve yaşamak istediği hayat üzerinde hak iddia etmenizi haklılaştırmaz.
ateist de olsa eşcinselim de dese kararlarına saygı duyarım.

ok der geçerim ve sami dinlerinden birine mensup olmadığını öğrendiğim için mutlu olurum.

valla benim kızım kendini ortodoks sanıyor. kendi azizi bile var. bana dini konularda çokça soru soruyor ve ben de o konular hakkında hiç bir bilgimin olmadığını söylüyorum. şimdilik noel babaya inansın. zararı yok.

bir gün bana ateist olduğunu söylerse "aferin kızıma" derim.