deprem sonrası kaygı bozukluğu

psikolojik hasarı şimdi göremesekte, bir süre onunla yaşayacağız. kaygı bozukluğu, duygu durum değişimi ve dahasını bir nebze kontrol altına almak için, meditopia bir hizmet açtı. faydalanabilirsiniz.
www.meditopia.com/tr/deprem...

kimi ne kadar tedavi edebiliriz? gerçekten bu kaygılı olmayan bir kişi bile var mı?

yan odadaki oğluma ulaşabilir miyim korkusuyla geceleri gözüme uyku girmiyor. şimdi daha uzakta. insan hem kendi için korkuyor hem de sevdikleri için derin bir endişe yaşıyor. bakın bugün tüm boş vakitlerinde önümüzdeki birkaç gün ya da gecede deprem olursa oğluma nasıl ulaşırım hesabı yaparak geçirdim. bunu yazarken bile kalbim hızlanıyor.

şimdi siz gelin depremi her yönüyle yaşamış insanları düşünün. benim korkularımı onlar yaşadı. acılarını, endişelerini, genel olarak ruh hallerini hayal bile edemiyorum.

judith herman'ın 'travma ve iyileşme' adlı kitabı sorunun kavranmasına katkı sunabilecek bir kitaptır. elbette daha profesyonel destek görmesi gereken vakaları bir kitaba havale etmemek gerekir.
ancak, son yaşadığımız deprem sonrası, doğrudan depreme maruz kalmayanlarda bile yoğun bir biçimde oluşacak olan travma sonrası kaygı bozukluğunu (tssb) anlama ve aşma yolunda yararlı bir kitap.
ben bu kitabı psikolog bir arkadaşımın önerisi ile alıp bir kenara koymuştum. 2017 yılında yaşadığım özel bir trajedi sonrası bu kitabı okudum. çok derinlikli yaşadığım sorunumu aşmada (aldığım profesyonel desteğe ek olarak) çok çok iyi geldi . kesinlikle öneririm.


meraklısı için, kitaptan bir kaç küçük alıntı:

suçluluk duygusu, mağdur başka bir insanın acı çekmesine ya da ölümüne tanık olduğu zaman özellikle şiddetlidir. başkalarının kötü bir kaderle karşılaştığını bilirken kendini esirgemiş olmak, ağır bir bilinç yükü yaratır. .... travmatik hatıralar sözel bir anlatı ve bağlamdan yoksundur; tersine canlı duyular ve imgeler biçiminde kodlanmıştır. .... hiroşima, toplumsal afetler ve muharebe mağdurlarıyla çalışan robert lifton travmatik hatıraları 'silinmez bir imge' ya da' ölüm damgası' olarak tanımlar. özel bir grup imge çoğu kez lifton'ın 'nihai dehşet' dediği deneyimde kristalize olur. travmatize insanlar sık sık yalnızlık ve başkalarına kaygıyla yapışma arasında gidip gelir. (s. 66-67)

bir vietnam savaşı gazisi, inanç kaybını şöyle anlatır: "tanrı'­nın iyi adamların ölmesine nasıl izin verdiğini kafamda rasyonalize edemiyordum. birkaç rahibe gittim. orada rahiple beraber oturdum ve dedim ki, 'peder şunu anlamıyorum: tanrı küçük çocukların öldürülmesine nasıl izin verir? bu savaş, bu saçmalık, bu şey neyin nesidir? bütün arkadaşlarım öldürüldü...' rahip gözümün içine baktı ve dedi ki: 'bilmiyorum oğlum, ben hiç savaşa gitmedim.' ben de, 'savaşı sormuyorum, tanrı'yı soruyorum' dedim." (s. 68)

insanların çoğunluğu tanrı tarafından terk edilmenin acılığını yaşar. (…) “inancımı ebediyen yutan bu alevi asla unutmayacağım. yaşama arzusunu, sonsuza kadar elimden alan gece sessizliğini asla unutmayacağım. tanrı’nın ve ruhumun öldürüldüğü ve hayallerimi toza döndüren o anı asla unutmayacağım. bunları asla unutmayacağım; tanrı’nın kendisi kadar uzun yaşamak zorunda kalsam bile. asla.” (s. 117)

iyileşme, hatırlama ve yas tutmayı gerektirir. (s. 303)

rehber öğretmen olan arkadaşlarım ileriki süreç için gönüllü olarak psikolojik destek sağlayabilecek kişilerin organizasyonuyla ilgili bilgiler paylaşıyor. pdr’ciler gönüllü olmak istiyor umarım psikolog ve psikiyatrlar da insanlara ulaşmaya çalışır.

çok zor belki ama umarım bunu bire bir yaşayan herkesin faydalanabileceği organizasyonlar gerçekleşir. gerçekten özellikle kaybı olanların çok ihtiyacı olacak.

#2418309 yazarımızı çok iyi anlıyorum. depremden beri yanımızda düdükler ve fenerlerle yatıyoruz, pek uyuyabildiğimiz de söylenemez. alt yani bodrum katta anneannem var. yürüyemiyor ve pek iyi duyamıyor, ev dört katlı…
bulunduğumuz yerde evler inanılmaz bitişik nizam, telefon neredeyse hiç çekmiyor. öyle bir psikolojiye girdim ki arkadaşıma açık adresimizi attım bir şey olursa bizi burda bırakmayın diye.
olaydan kilometrelerce ötede insanın kafasında ne senaryolar dönüyor. o insanların psikolojisini düşünemiyorum.

benim bir yerlerde antidepresanlarım duruyordu. tekrardan başlamak gerek.

hiç uyumadım bu gece. hem deprem korkusu hem twitter'dan çıkamama. gün içinde de sosyal medyadan çıkamıyorum. yapmam gerekenleri yapmıyorum. yapmak aklıma gelmiyor, istemiyorum da. günlerce böyle olacak.