döneminin lise akımları

düşük not veren hocanın arabasını çizmek, egzozuna bir şeyler tıkamak.
düşününce bildiğin hayvanlık.

içe kapanık inek bir öğrenci olarak:
frp oynamak.
fantastik kurgu kitapları okumak.
metal müzik dinlemek.
cnbc-e dizilerini izlemek.
kadıköy-caddebostan arası takılmak.
msn'de laklak etmek.

postal yaz kış ,kargo pantolonlar,kareli gömlek ,kadife fitilli pantalonlar,rock market vardı bide ordan tişörtler,son senelerime denk geliyor sanırım heryerde "bu akşam ölürüm" çalıyordu.bide walkman(walkmanın en son zamanaları ama gerçekten,emin ederim)

converse
rock müzik: şebnem ferah, mor ve ötesi, manga, duman, yüksek sadakat, seksendört, gece yolcuları vb.
polifonik telefon
iddaa
msn
abiler (if you know what i mean)
avril lavigne
hayalet sevgilim - irem
şehir efsaneleri: kuran yırtan kız, dj akman'ın ezan remix'i yapması vb.
komik ses kayıtları ve telefon şakaları: mazotçu, kuş gribi, küfürbaz metin, alo ben vahit vb.

not: saydıklarım 2004-2008 arası dönemi kapsıyor. aklıma geldikçe eklerim.

kremalı bisküviyi sivilceye sürüp yemek.

o dönemde anadolu lisesinde oluyanların mutlaka den geldiği, fok balığı gibi konuşan pelinlerin “ben losto olt yozosoz izloyorom” demeleri.

sizin yüzünüzden izlemedim o diziyi, iyi ki izlememişim zaten. önermem doğruymuş. siz izliyorsanız hayır gelmez demiştim, anlatılan final haklı çıkardı.

nokia 3210 (antensiz olduğu için çok havalıydı )
captain black
atari salonu (90 lar boyunca popülerdi)

alt siniflardan harac toplamak. allah kahretsin bi gun gelmeyin bari sinifa, soyup sogana ceviriyorlardi. bir de ben hep dediklerine inanip, üzülüp veriyordum ac kalmislardir vs diye.

aynı anda 657937 tane sevgili yapıp 26792 tane flört varken 627 tane de yedekte insan tutmak(!).. benim okuduğum çevre çok pisti onunla mı alakalı bilmiyorum ama okulun bütün aşkokoşkoları birden fazla kişi ile konuşuyorum diye seviniyorlardı. allaha şükrediyorum beni onlar gibi yapmadığı için. popilik olayı vardı. herkes popi olmak için her şeyi yapardı.

harlem shake, retrica ile dudak büzerek fotoğraf çekmek, gezi parkı eylemleri için okul bahçesinde eylem yapılması, beyaz tişörtün altına sacma sapan tisortler giyilmesi, blackberry, connected diye saçma bir uygulama

rönesans tablosu seçip onu kospiley eylerdik.

okula spor ayakkabıyla gitmiştim. böyle bembeyaz salon ayakkabısı.

tabii o zamanlar cesurduk, müdür yardımcısı çağırdı: ne bu, dedi.
açıkladım mevzuyu basket takımındayım her gün antrenman var, 2 ayakkabı zor oluyor diye.

ondan sonra furya başladı işte. herkes spor ayakkabı giymeye. sene 2002 - 2003

tanım, her dönemin ayrı akımı var işte

arkadaşın elindeki, saks mavisi ''ericsson t10''a uzaylı gibi bakmak*

lisede müzik kutusu vardı bozuk para atıp surekli şarkı çalardık
birde bir atom patates yatırırdık kantinde
tuvalette sigarayla yakalanirdi herkes

saçlar kirpi gibi dikilirdi zamanında hey gidi. saçını dikmeyene muhallebi çocuğu muamelesi yapılırdı.

bizim lisede timberland bot giymeyene kız vermiyorlardı.

ucu sivri kovboy çizmesi,

boş kutu kolanın üzerine basıp ezdikten sonra onunla top oynamak (bir de bununla abanan ayılar vardı, bacak parçalardı),

sebago ayakkabı,

teneffüslerde basket potası kapmak için merdivenleri üçer beşer koşarak inmek,

kendin dahil herkes terli gezdiği için ter kokusu almama yetisi kazanmak,

okul çıkışı atari salonuna gidip street fighter 2 oynamak,

ankaralılar için dersi asıp öztekin bilardo, karambol bilardo ya da viyadük bilardo salonunda takılmak, sınıfta az öğrenci olduğunu gören hocanın salon basması,

amiga 500 sahibi olanın evine çöreklenmek (genç arkadaşlar için: commodore 64 sonrası bir bilgisayar modeli),

bırak telefonu falan, okula maç dinlemek için radyo getirmek ve radyo başına toplaşıp maç dinlemek,

lise arkadaşlarıyla buluşmak için yer ve saat belirledikten sonra (ankara için ykm ya da vakko önü) gidip icabında sap gibi yarım saat geç kalan arkadaşın gelmesini beklemek, telefon olmadığından başına bir şey mi geldi diye merak etmek, sırıtarak geldiğini görünce topluca üzerine atlamak,

kahve alışkanlığına sahip olmamak...

daha neler neler işte, yazdıkça özledim...

mezuniyet gününde herkesin kendi okul gömleğini hatıra defteri olarak kullanması.
her sene sonu mezun olan sınıflar mutlaka yapardı bunu. sınıftaki herkesin hatta hocaların dahi gömleklere pilot kalem ya da tahta kalemiyle naçizane bir şeyler yazması sonucu herkes şampiyon bir takımın muzaffer futbolcusu gibi bir formaya sahip olurdu. hey gidi... *

kantinde duran langırt masası.. havali adidas eşofman üstünü çekmiş çocuğun karşısında da beyaz nike airli o popüler çocuk durur. etraflarına sıralanan kızlar da izler onları. bi havalar bi kasılmalar. arada "fırfır yok fırfır yok" naraları..

okuldan kaçmak.