en son öldüğün zaman

bu sabah uyandığımda.

28 nisan 2022.

her günün sonunda, başımı koyduğum yastığın ucundan akıp gecenin karanlığına karışarak yitip giden bir şey var.

öleli çok oldu da toprak atanımız yok.insan 35'inde ölür 70'inde gömülür sözü yalan oldu artık benim için

bir ağustos günü, dünya sanki ayaklarımın altında bir halıydı ve aniden çektiler altımdan.
boşluğa bile isteye itilmek neymiş öğrendim.

ela gözlüm öldüğünde bende artık eskisi gibi olamadım... özlem,kabullenememe,öfke... hepsi içime gömüldü onla birlikte... 2 sene oldu gideli ama ben mezarına dahi gidemedim. istiyorum ama daha öldüğünü kabullenememişken o şekilde görmeye hiç katlanamam... haberi aldığım an aklımdan çıkmıyor. koşa koşa evine gittim. o feryatlar o ağlamalar ben yinede inanamadım. biyerden çıkıp gelecek sandım. ama biliyordum gelmeyecekti. ama ya gelirse? zor yaşayan anlar beni... ona çarpan kişiden nefret ettim. oda ölsün istedim. ama sonra o geldi aklıma. o kadar iyiydi ki hala bahçede beslediği kediler yemek bekliyordu. ben verdim besledim onun yerine. onun iyi kalbi için dayandım dayanıyorum,çalışıyorum...

deniz gözlü kızımı annesine geri bırakmak zorunda olduğum ve kızımın gitme baba dediği an.

elimden bir şey gelmiyor ki.

ilhan irem öldüğünde.

bu sabah.

sevdiğim şarkıyı 10 saat dinlediğim için ölmüş olabilirim.

dün gece .00,25-05,50 arası. evet uyku da ..uykuda ölüm değil miydi yalan mı söylediler yoksa .*

yolda ölmek istiyorum(mecazen). dün klinikteki çocuğumu görmeye gittiğimde veteriner artık dayımın oğlu olmak üzere olduğu için gözlemlemiş beni diyor ki "sizi hep böyle telaşlı görüyorum, hep bir şeyler yetiştiriyorsunuz. neden böyle yapıyorsunuz, hayat böyle geçmez." bende dedim ki tabii ki "yetiştirmem gereken şeyleri bitirmeye çalışıyorum. çabuk ölmem gerek." veterinerimizin bir tık psikolojisiyle oynamış olabilirim. çabuk ölüm gel. gel ölüm çabuk. çabuk gel ölüm.