eski entryleri okumak

herhangi bir icada gerek duymadan zaman yolculuğuna çıkmak. ağrısız, acısız. belki biraz sancılı. içini fazla dökmüşsen hatıralarla bulantılı. kaç kaç, uzaklaşayım hemen buradan da dersin birilerinin cümlelerine. kendini gördükçe silmek ve silinmek de. nasıl denk gelirse. hatıralar gibidir neticede. fazla kurcalarsanız özlenecek bir şeyler bulursunuz bir şekilde.

yıkıklığın en güzel hali.

ben bunu neden yazdım acaba diye düşündürmesi bakımından tatlıdır.

ne salakmışım be o zamanlar diyorum.
(dün yazdığım entrye karşı)

eski duygulara götürüverir, haline gülersin.
iyidir.

buraya birkaç sene sonra döneceğim.

karaktersel ve kişisel gelişim anlamında çok fazla kendini geliştirdiğini göreceksin.

bir insan nasıl aynı ayarda gidebilir diye düşünüyorum. değişimin ne kadar zor ve zahmetli iş olduğunu eski yazılanları okuyunca anlıyorum. endişeler, soru işaretleri, gidişat hep aynı. bunu görünce insan soruyor kendisine bir beş sene sonra yine böyle mi? aynı durakta senelerce bekliyor ve sanki hiç trene binemiyorum gibi hissediyorum. belki bazen yaşanılan bir durumdan kaynaklı ufak bir fikir değişikliğine gitmişimdir ama o da çok nadir. baştan sonra eskisi, yenisi aynı ben de. değişmeyen şey benim ve tekrarlarım... bir beş sene sonra yine burada, bu başlıkta görüşmek üzere..

(bkz: bunu ben mi yazmışım hissi)

insanın, birbirine zıt sonuçlara vardığına şahit olmasına sebebiyet varebilir. en azından benim başıma çok gelmiştir bu durum. aynı şeyleri farklı bakış açıları ile ve dağınık bir şekilde aktardığımın göstergesi. bir çeşit acelecilik. insan, eser yazarı olmayınca böyle oluyor. zavallı entry yazarlarıyız..

eğer akış durursa rastgele sekmesinde hepinizin eski entrylerini okurum. ensenizde hissedersiniz tehlikeli gölgemi. ben tehdit etmiyorum ama lütfen yan tarafı biraz canlı tutalım yoksa takip edileceksiniz. doğduğunuz güne kadar okurum bak karışmam.