ev

kimine yuva kimine hapishane olan kimine de dert olan yer.

(bkz: safe zone)

"ev, sadece bir kelime mi yoksa içinde taşıdığın bir şey mi?"

nomadland, 2020.

olduğun yer mi yoksa olmak istediğin yer mi?

suan bulundugum yer. evet.

sadece dört duvar ve çatıdan oluşan bir yapı değildir. ev demek, güvenli bir liman ve aidiyet hissi demektir.

sabahın beşinde daha güvenlidir. sokakta da yaşayabilirdi insan.

oturup durduğum. yatıp uyuduğum. masasında koltuğunda kitap okuduğum, sözlüğe elimde telefonla tanım girdiğim. tv'sinde dizi, pc'sinde film izlediğim. ailemle iç içe yaşadığım. babamın son yıllarına eşlik ettiğim. mutfağından çayını, türk kahvesini içip 40 yılllık hatır oluşturduğum. geçmişe dalarken bazen, geleceğime sürekli hayal kurduğum. buzdolabından, çamaşır ve bulaşık makinesinden gelen seslerin iç içe geçtiği, akşamlarında veya gündüzlerinin bir anında kalorifer peteğinin üstündeki çerçevelerde duran fotoğraflarımıza bakıp bazı hatıralara özlem duyduğum, evimiz.

evde bulusmak icin karsinizdaki adamin zihniyeti cok onemli.
turk kafasindaysa evde bulusulmaz ya da istiyorsaniz bulusulur.
avrupai kafadaysa evde bulusabilirsiniz, kahvesini icer gider, zarar gelmez.

ve akşam oldu…
gün, sessiz bir hüzünle pencereden süzüldü,
herkes evlerine döndü.
peki... ev neydi?

ev,
annenin çorba kokusu muydu?
babana söyleyemediğin cümleler miydi duvarlarda yankılanan?
küçükken yere düşürdüğün oyuncağın hâlâ oradaysa mesela,
orası ev miydi?

ev,
sesini yükseltemediğin bir masa etrafında oturmak mıydı,
yoksa gece olduğunda,
kalbinin usulca “buradayım” dediği yer mi?

ev,
sıcaklık mıydı, yoksa alışkanlık mı?
kiminle olduğun muydu, yoksa kim olamadığın mı?

bazen bir çift göz,
bazen bir sandalyenin gıcırdayışı.
bazen bir kedinin miyavı,
bazen hiç dönmediğin bir kapının ardı..

ev belki de sadece şuydu:
kendini anlatmak zorunda kalmadığın yer.
hep söyledikleri gibi.

ya da.. daha da derininden
artık anlatacak bir şeyin kalmadığında bile
sana yine de kapısını açan..

neydi ev sahi
aş mıydı çaput muydu?..
huzurun sessiz kokusu değil miydi
yürekte vuslat özlemi
her dem kavuştak vakti,
rüyalarda... kim bilir...
bir omuz değil miydi ağlanan
bir saç değil miydi okşanan
dünyanın ölmesi değil mi iyilikle,
sevgiyle belki, belki de yeşertmekte koca bir çınarı...
ev değil miydi hissiyatı, sevginin tomurcuklanışı...
sevmek değil miydi, tövbe iken kelamların...

gülümseyişleri değil miydi sevdanın
özleyişleri, kalanın
hisleri... hisleri değil miydi sahi
baharın, bahara yaslanışı...
neydi acep bu yuva, bu kutsal umut
yaraların kapanışına bir hayal olmasın ,
olmasın sakın inanışına, aşkın...

ev, ev nedir sahi
kimdi?...
emek, emek nedir sahi,
hakeden kimdi?..

e f t e l y a...
(akdeniz'i cebinde taşıyan kız...)