ev işi yapan erkek

antalya'da takıldığım dönemlerin birinde kendi başıma bir bekar evinde kalmıştım. başlangıçta her işimi dışarda görüyor, yeme içme gibi zorunlu ihtiyaçlarım için sık sık evden çıkıyordum. bu, bir süre sonra sıktı beni ve artık ucundan kıyısından bazı şeyler kendim halletmeye başladım. örneğin yumurta veya makarna pişirme konularında kendimi eğittim. google de bu konuda harika bir yardımcımdı.

neyse asıl konudan sapıyorum. konuya döneyim.

tam da o günler hayatıma bir kadın girdi. ben havaalanında çalışıyordum o da oralarda bir yerlerde alt departmanların birinde çapında küçük bir yöneticiydi. aradan bir süre geçti, onunla yakınlaştık. bu yakınlaşmadan sonra seks yaptık onunla. ama asla birbirimize karşı duygusal bir şey hissetmiyorduk. iş çıkışı bana gidiyor, içiyor seks yapıyor ayrılıyorduk.

gel zaman git zaman bu kız benim evden çıkmaz, kendi evine gitmez oldu. bir süre sonrada komple yanıma taşındı. buraya kadar problem yok, yani benimde işime geliyordu ama kız tam bir beceriksizdi. eline hiç bir iş yakışmıyordu. ne yemek yapabiliyor, ne de bulaşık yıkama, çamaşır gibi işlere bakıyordu.

başlangıçta iyi gibi görünen bu durum git gide bana yük olmaya başladı. öyle ya, zaten ben kendim için bile ev işlerine katlanmakta zorlanırken şimdi birde onun kıyafeti, bulaşığı, yemeği çıkmıştı ortaya. bir gün bunu ona söyledim. ya bana yardımcı ol, ya da evimden git dedim. ağlamaya başladı. salya sümük bir hale geldi. acıdım ona. tamam dedim. gitme.

birlikteliğimizin en sert seksini yaptık. aradan bir ay kadar geçti. ama ev işleri konusunda değişen bir şey yoktu. geliyor, gidiyor ne varsa ben yapıyordum. dişimi sıkıyor, ama iyiden iyiye kızıyordum.

bir gün akşam iş dönüşü şehre gittim. dönüşte bir de ne göreyim? evde nilay(bu benim baş belası oluyor) ve iki kız daha var. gözlerimin nasıl yaşlandığını bilemezsiniz.

gelenlere yarım ağız hoşgeldiniz dedikten sonra nilah'ı mutfağa çağırdım. yaptığı saçmalığın ne olduğunu sordum. ve derhal onları sepetlemesini istedim. o ise arkadaşlarını kıramadığını, çaresiz kaldığını sırf bu yüzden bana öncesinde söylemeye dahi korktuğunu söyledi. ne yapacağımı bilemiyordum. sanırım kızları da kovamayacaktım. nitekim öyle de oldu.

oğlum murat başına belayı aldın. artık köleleri olursun, senin canına okurlar diyordum dışarıda sigara içerken.

ama bu öngörülerimin hiç biri gerçekleşmedi. şöyle ki, gelen kızlar tam birer ev kızı, hamarat, beceriklilerdi. bizde kaldıkları iki hafta boyunca sabahları böreksiz kahvaltı yapmadım. akşamları da türlü çeşit lezzetli yemekler. öte yandan ev işleri de cabası. benim nikay'a ara sıra, şu kızlar gibi ol, sende öğren diyorum ama nerde, kedi yağrusu gibi kendini koynuma atıyor, tüm olayı bu.

günlerden bir gün kızlar gitti. eski düzene geri döndük. nilay'da nasıl olduysa atandı, öğretmen oldu doğuya bir şehre gitti. ne kadar da gitsin diye beklesem de gittiği gün gözyaşlarına boğulmuş, sabaha kadar içip hastanelik olmuştum. ve hala anarım onu, bazen de gelir görüşürüz. benim maharetsiz ellerimden kahvaltı yapar, şehre çıkarız...

antalya'da takıldığım dönemlerin birinde kendi başıma bir bekar evinde kalmıştım. başlangıçta her işimi dışarda görüyor, yeme içme gibi zorunlu ihtiyaçlarım için sık sık evden çıkıyordum. bu, bir süre sonra sıktı beni ve artık ucundan kıyısından bazı şeyler kendim halletmeye başladım. örneğin yumurta veya makarna pişirme konularında kendimi eğittim. google de bu konuda harika bir yardımcımdı.

neyse asıl konudan sapıyorum. konuya döneyim.

tam da o günler hayatıma bir kadın girdi. ben havaalanında çalışıyordum o da oralarda bir yerlerde alt departmanların birinde çapında küçük bir yöneticiydi. aradan bir süre geçti, onunla yakınlaştık. bu yakınlaşmadan sonra seks yaptık onunla. ama asla birbirimize karşı duygusal bir şey hissetmiyorduk. iş çıkışı bana gidiyor, içiyor seks yapıyor ayrılıyorduk.

gel zaman git zaman bu kız benim evden çıkmaz, kendi evine gitmez oldu. bir süre sonrada komple yanıma taşındı. buraya kadar problem yok, yani benimde işime geliyordu ama kız tam bir beceriksizdi. eline hiç bir iş yakışmıyordu. ne yemek yapabiliyor, ne de bulaşık yıkama, çamaşır gibi işlere bakıyordu.

başlangıçta iyi gibi görünen bu durum git gide bana yük olmaya başladı. öyle ya, zaten ben kendim için bile ev işlerine katlanmakta zorlanırken şimdi birde onun kıyafeti, bulaşığı, yemeği çıkmıştı ortaya. bir gün bunu ona söyledim. ya bana yardımcı ol, ya da evimden git dedim. ağlamaya başladı. salya sümük bir hale geldi. acıdım ona. tamam dedim. gitme.

birlikteliğimizin en sert seksini yaptık. aradan bir ay kadar geçti. ama ev işleri konusunda değişen bir şey yoktu. geliyor, gidiyor ne varsa ben yapıyordum. dişimi sıkıyor, ama iyiden iyiye kızıyordum.

bir gün akşam iş dönüşü şehre gittim. dönüşte bir de ne göreyim? evde nilay(bu benim baş belası oluyor) ve iki kız daha var. gözlerimin nasıl yaşlandığını bilemezsiniz.

gelenlere yarım ağız hoşgeldiniz dedikten sonra nilah'ı mutfağa çağırdım. yaptığı saçmalığın ne olduğunu sordum. ve derhal onları sepetlemesini istedim. o ise arkadaşlarını kıramadığını, çaresiz kaldığını sırf bu yüzden bana öncesinde söylemeye dahi korktuğunu söyledi. ne yapacağımı bilemiyordum. sanırım kızları da kovamayacaktım. nitekim öyle de oldu.

oğlum murat başına belayı aldın. artık köleleri olursun, senin canına okurlar diyordum dışarıda sigara içerken.

ama bu öngörülerimin hiç biri gerçekleşmedi. şöyle ki, gelen kızlar tam birer ev kızı, hamarat, beceriklilerdi. bizde kaldıkları iki hafta boyunca sabahları böreksiz kahvaltı yapmadım. akşamları da türlü çeşit lezzetli yemekler. öte yandan ev işleri de cabası. benim nikay'a ara sıra, şu kızlar gibi ol, sende öğren diyorum ama nerde, kedi yağrusu gibi kendini koynuma atıyor, tüm olayı bu.

günlerden bir gün kızlar gitti. eski düzene geri döndük. nilay'da nasıl olduysa atandı, öğretmen oldu doğuya bir şehre gitti. ne kadar da gitsin diye beklesem de gittiği gün gözyaşlarına boğulmuş, sabaha kadar içip hastanelik olmuştum. ve hala anarım onu, bazen de gelir görüşürüz. benim maharetsiz ellerimden kahvaltı yapar, şehre çıkarız...