evde hayvan beslemek

benim gözüm almıyor, gözü alan beslesin.

yetiskin hayatımda devamlı böyle girişimlerim oldu. güvercin, balık, sultan papağanı, muhabbet kusu derken suan 2 kedi ile idare ediyorum. diğerlerinin ömrü vefa etmedi.

hayvanlarin sevgiye verdiği tepki o kadar gerçek ki. insanlarda olduğu gibi şüphede kalmıyorsun.

mümkün olduğunca sokaktaki kedi köpekleri okşamadan geçmiyorum. onların da ihtiyacı var gibi geliyor.

"ben senin kralınım, ben senin sultanınım, ben senin sahibin, tanrınım" diyebilmek için bir canlıyı müebbet hapse mahkum etmek demektir.
verdiğin yiyecekle, suyla sana minnet duymasını, önünde eğilerek sana tapınmasını istemek demektir. bu korkuyla karışık minnet duygusunu da karşılıksız sevgi sanıyorsun. tıpkı ibrani tanrısının, kul dediklerinin kendisine inanmalarını, bunu da önünde eğilmelerini, sunaklar sunarak, kimi zaman en akıl dışı isteklerini yerine getirek yapmalarını emretmesi gibi evinize hapsettiğiniz hayvanlardan istedikleriniz. emra uymayanlara nankör diyorsunuz.
buyurun besleyin.

o hayvana bağlanmak demek. hayvanın sana bağlanması demek. tüm dünyasının sen ve senin evin olması demek.
bir canlının daha sorumluluğunu alamam. bitki de beslemem. gereklerini yerine getiremeyebilirim çünkü.

böyle bir şey değil deyin bana a dostlar!

hayvan "beslemek" değildir o. kediyle, kuşla, köpekle vs birlikte yaşamaktır. sorumluluğunu almak, ihtiyaçlarını ve mutluluğunu/huzurunu/rahatlığını gözetmek, sevip sevilmektir.

eğer bu güne kadar beslememişseniz hiç başlamayın denemeyin bile. bütün planlarınızı ona göre yapmak zorunda kalırsınız.
bir sene tatile gidecektik evin anahtarını bir arkadaşa verdim hem kuşlar var hem çiçekler hem köpek. adam evimi otel gibi kullanmış. halıda nargile kömürü ile oluşmuş koca bir yanık vardı.
üstelik öldüğü zaman çok zor oluyor. köpeğimi gömecek yer bulmamıştım belediyeyi ayağa kaldırdım.

aşırı iyi olay. ama dünyaya çocuk getirmek gibi bir şey.
hele bir de köpeğiniz varsa iki katı ilgi.
kedi en iyisidir.

kız çocuk sahibi olmayanların sürekli yaşadığı duygudur.

hayat kısıtlayan olaydır. 2 kere kedi sahiplendim. tüm hayatın ona göre olmak zorunda. ayrıca evde köpek besleyen arkadaşlarım var evleri kokudan pislikten geçilmiyor. ne kadar iyi baksan da kokuyorlar kokutuyorlar. evde köpek bakılmaz.

kedi ve balık besliyorum evde. kedinin gece yanıma sokulup mır mır uyuması olmadan önce nasıl uyuyordum hatırlamıyorum. kendimi en dipte hissettiğim ve en yalnız olduğum dönemde hayata bağlayan şeydir kendisi aynı zamanda. zordur, her şeyi evdeki hayvana göre düşünüp planlamayı gerektirir ama bir kez tadınca bir daha onsuz bir hayatı düşünmek mümkün değildir.

birkaç gün önce "evde güvercin besleyenlerle" "evde güvercin beslenmesine karşı olanlar" balkondan balkona ateş ederek konuyu tartıştılar. her ne kadar polis gelip ateş edenleri tutuklayıp götürdüyse de maalesef ölen ya da yaralanan yok.
evde hayvan beslenmez. hele it hiç beslenmez.

ananız babanız sizi beslemiş, biz hayvan beslemişiz çok mu?*

(bkz: kedilerin insanları büyük kedi olarak görmesi)
kedim beni besliyor olabilir, ev sahibi gibi görünüyor.

genel olarak hayvanları severim ama sadece severim aynı evde yaşamak bana göre değil. onların da olmaları gerektiği yerler evler değil. kendi yalnızlığımızı bastırmak için hayvanları eve hapsetmeyi ve alamayacağımız sorumlulukların yerine dilsiz hayvanları koymayı da doğru bulmuyorum. he evde yemeğimden, ağzımdan, bardağımdan çıkan tüylere de hiç alışamadım. kıçıma kadar kıl, tüy oluyorum kedili, köpekli bir eve gittiğimde.