fantastik bir evren oluşturmak

oldukça zevkli bir eylem aslında ama işte bunu okuyucuya yada izleyiciye aktarmak hiç ama hiç kolay değil. sadece sana ait olan bir evren, senin kuralların geçerli, hatta öyle bir noktaya geliyorsun ki olaylar ve karakterler artık kendisi ilerletiyor hikayeyi ve sen sadece onlarla empati yapıyorsun falan. son cümlede ne demek istediğimi anlayanlar vardır diye düşünüyorum. yani içine giriyorsun kendi yarattığın evrenin ve karakterlerin. mesela (bkz: rüzgarın adı) kitabında karakter gelişimine muazzam bir örnek bence, kitabın gidişatı/sonu ile ilgisi olmayan ayakkabıcı sahnesi ise size resmen o anı izletiyor okurken. yada mesela ada (kitap) serisi vardır, oda yeni bir evren yaratma konusunda ve bir çok farklı karakterin ağzından konuşması dolayısıyla çok iyi bir örnektir.

george raymond richard martin'in ilk okuldaki boş zaman akitvitesi.
star talk'ta föyden çıkartıp gösterdiydi...

bizde de bu konuda c. m. kösemen'in (bkz: all tomorrows)'u başarılı bir örnek olarak sayabilirim.

bonus: (bkz: spekülatif evrim)