genç nüfusun yüzde 68'inin türkiye'den gitmek istemesi

aklı olan gider zaten 4 yıl üniversite okuyup işsiz kalacağıma gider yurt dışında bir işin ucundan tutarım.

herkesin gitme hayalleri var. sebep olanlara, ülkeden umut kaçırtanlara bin lanet olsun..

iyi hayat yaşamayı herkes ister tabi. özellikle yeni nesil dünyada neler olup bittiğinin farkında olduğu için buradaki yaşamı kötü görüyor. eski nesil maalesef bunu ya anlayamıyor ya da anlamak istemiyor. çünkü onlar geçmişte bu zorlukları çoktan yaşadıkları için bu zamandaki koşullara alışmış durumdalar. tabi ülkedeki eğitim seviyesi de çok iyi değil ki bunun sonucu olarak bu krizleri görüyoruz.

kalan %32 soruyu anlamamış sanırım.

bir tane yabancı dil bilip gitmeniz iyi olacaktır.

yurt dışında çeşitli yerlerde yaşayan yada okuyan çok kişiyle konuştum. yaşam standartları falan bir yana çalıştığımda emeğimin karşılığını, hakkım olanı vereceklerini bildiğim yerde çalışmak için bile giderim demiştim. aklımın kenarında duruyor.

gitmeyip ne yapalım? ekonomi bu haldeyken, sistem bu haldeyken, adalet, eğitim, işsizlik bu haldeyken? allah aşkına başka hangi devletin 16-20 yaşlarında gençleri siyaset konuşuyor olabilir? burda "çok iyi" bir mesleğe sahip olup sadece temel ihtiyaç karşılayıp lüks olmayan şeylerin lüks sayılması mı iyi, yurt dışında gençlerin "kölelik" dediği mesleği yapıp hem temel ihtiyaç sağlayıp hem de istediğin hayatı yaşamak mı? umarım şartlarımı bir şekilde sağlayıp bu ülkeden gidebilirim.*

yanlış bilgidir. ya da yüzde 32'si uyurken yapılmış bir ankettir. mesela bana sormadılar. hee gençten saymıyorlarsa belkim beni. neyse durduk yere tatsızlık çıkmasın şimdi. tamam tamam siz beni şey etmeyin. saygılar.

o değil de, genç sümeyye ve ömer faruk'ların gelecek kaygısını 250 yıllığına bitirdi adamlar. siz hala susadurun.

sadece genç nüfus olmayandır. bir günlüğüne herkes istediği ülkeye gidebilir dense çıkan izdihamdan ölen insanları koyacak morg bulamazlar. bir tane gerçekten mutlu surat görmüyorum sokaklarda.

yeni dünyada; coğrafyasız ulus ve cografyalı ulus bölünmesini irtaya çıkaracak olan arzu. bu arzu, imkan ve kabiliyetler ile şekillenecektir. bu yol, imtiyazlı cehalet ile gidilecek bir yol değildir. her göç dünyayı ve insanı sarsar... bazen (gbkz:sert), bazen naif

ben size göre "yaşlı" sayılırım. bu sene sonunda ülkeyi terk edip karadağ veya arnavutluk'a yerleşeceğim.
uzaktan entry atarım.
söz, eğer yerleşirsem evimin bir odasını türkiye'den parasızlık nedeniyele tatile gidemeyen genç arkadaşlara ayıracağım. 1 hafta süreyle ücretsiz misafir edeceğim.

ne demek ya? bir ülkenin gençlerinin kendi ülkelerinden vazgeçmesi. acaba bu durumdan utanç duyacak bir siyasetçi var mı?

gidin gençler! gidin ve iltica edin. sizlere yol göstereyim. iltica sebebi olarak “ bir çetenin yönettiği ülkeye, bir mafya babasının ayar verdiği bir ülkede yaşamak istemiyorum” deyin. delil olarak youtube videolarını gösterin. iltica dosyanıza bakan hakim hak verecektir. çünkü böylesine rezil bir durum dünyanın başka bir ülkesinde yoktur. bugün 20 yaşında olan bir genç “ben 20 yıldır, şahsımın yönettiği ülkede yaşıyorum” dese, ilticası kabul olur. çalınmış bir hayat var ortada.

arada evinize yemek getiren kurye, markette kasada oturan kasiyer, sabahın beşinde sokakları süpüren temizlik işçisi, fabrikada asgari ücretle tüm gün çalışan işçiler bu ülkenin savcılarından çok daha değerli ve onurlu işler yapıyorlar. alın teri hakkı gibi!

siyaset yazmayayım diyorum diyorum. e bu şeref yoksunu hırsızları yazmasam, ben de alçak olurum.

tanım: gençlerin haklı isyanıdır.

not: o zaman sen git diye bıdı bıdı edeceklere. açtırman kutuyu, söyletmen kötüyü. arada başlık açıp, gurbette yaşayan göçmen aileleriyle dalga geçiyorsunuz ya! ha işte öyle bir ailenin çocuğu olarak gittim ben.

gitmek istemek mi? eninde sonunda gideceğim. z kuşağı falan da değilim. düşünce yapım şu; şayet beni yöneten insanlar, üst rütbeler vs... işlerini layığıyla yapsalar ve yine zorluk çekiyor olsak, tam bağımsızlık mücadelesi veriyor olsak ve gerçekten dış minnaklar bize göz açtırmıyor olsa kurum farketmeksizin ücretsiz çalışır, varlığım türk varlığına armağan olsun derdim. benim çalıştığımı yiyorlar. fikrimi yiyorlar, icatlarımı yiyecekler, çabalarımı, paramı... anlamsız.

üniversite bitsin, kanadaya tek yön uçuş biletini alırım, bir daha da arkama dönüp bakarsam sevsinler.

burda bir arkadaşın yazdığı gibi değildir "kolayı seviyorlar o yüzden gitmek istiyorlar yurtdışına" her şeyi bırakıp her şeye rağmen gitmek, gitmek zorunda olmak kolay değildir. ama seni öyle bir noktaya getirirler ki başka çarem kalmamıştır. paran yoktur, işin yoktur, umudun yoktur, yaşama sevincin yoktur. mecburen gidersin. yüzde 68 in çoğunluğu böyledir.

işin daha vahim yanı gitmek isteyenler , atom mühendisi , uzay bilimcisi, doktorluk gibi meslekleri edinemedikleri için değil,
garsonluk , kasiyerlik, taksicilik gibi mesleklere tamah ederek buradan gitmek istiyorlar.
borç, adaletsizlik , temel ihtiyaçlara ulaşamamak gibi şu an ana gündem olan negatiflerden uzaklaşıyorlar.
işin acı özetidir bu.

içi doldurulmazsa ergenliğin verdiği küçük bir coşku olarak kalacaktır.
kendinizi ülke vatandaşı değil, dünya vatandaşı olarak yetiştirmelisiniz.
sağlam bir yabancı dil (belki de 2), dünyada geçerli bir meslek (mesela ben öğretmenim, yeteneğim sadece bu ülkede geçerli), çok okuyup araştırıp ufku açık bir birey haline gelme gerekliliği sayılabilir.
değilse sen başka ülkeye gitsen ne olur, türk mahallelerine sığınıp, dışa açılmayıp, iletişim kuramazsan ne işe yarar? o ülkede de geçerli bir yetenek geliştirmedikten sonra vasıfsız işler peşinde mi koşacaksın?
bu niyette olanların çoğu boş heves peşinde. kendinizi dünya vatandaşlığı için yetiştirin.

artık ulus devlet kavramı demode oluyor. küresel devletler var. küresel devlet, belli bir grubu, bölgeyi yahut ırkı bir müddet o ülkenin başında tutarak vakti gelince menfaatleri gereği indiriyor. önümüzdeki dönemlerde farklı idareler, farklı, modeller ile karşılaşmamız muhtemel. bu on yıl içinde acı veya tatlı bazı sürprizler karşılaşacağız. bunları bizi rahatsız etse de bu karanlık tünelin sonunda güzel bir ülkeye ulaşacağız. ancak lokomotif ve vagonlar bir değişim yaşayacak. makinist ve trenin çalışanları da farklılaşacak. ayrıca yolcuların bulunduğu vagonlar değişiklikten nasiplenecek. asıl değişim ise yol güzergâhı ve ulaşılacak istasyonda olacak. yolculuklar genellikle meşakkatlidir.
ülkeyi dünyayı doğru okuyanlar ve başka ülkelerden gelenler yönetirken kendini yetiştirmeyenler geri plana çekilecek. ülke maddi olarak dünyanın ileri ülkelerinden biri olacak fakat bazı değerlerinden uzaklaşacak. bu mesele pek çok ülkede yaşandı, yaşanıyor ve yaşanacak. modernizm, postmodernizm, küresel dünya gerçekleri artık tüm halka indi. böyle bir dünyada ayakta kalmak kolay değil gençler. bunu önceden deneyimlemek için avrupa, amerika, kore, japonya gibi ülkeleri görün. ortadoğu'da israil bu süreçte. ardından türkiye de bu kulvara dahil oluyor. zamanla mısır, ırak, iran, pakistan, azerbaycan, ermenistan, libya vs. gibi ülkeler de bu evreleri yaşayabilir. küresel dünya bir aynılaşmaya doğru gidiyor. bu aynılaşma zamanla yeni bir farklılaşma oluşturabilir, fakat ona daha vakit var.
gençler yeni dünya, türkiye'yi ulusal bir dönüşüm altına aldı. bu dönüşüm kalıntılarında kalmamak için bir süreliğine farklı ülkelerde de yaşayabilirsiniz. unutmayın ki her şey zamanla değişiyor.

ülkemi seviyorum benim toprağım sonuçta burda doğdum büyüdüm her ne olursa olsun benim vatanım ama burda yaşamak istemiyorum. rahat bir yaşam sürmek için gitmek lazım ama fırsatı olan için tabii