grand theft auto iv

(bkz: grand theft auto episodes from liberty city)

bu oyuna da ayrıca bir yazı yazacağım yakında.

gtanın en keyifli oyunlarından biridir. hatta bazı kitleler bu oyunu gta 5 den daha çok severler. bir gün param olursa alıp oynayacağım inşallah.

oynamaktan bıkmayacağım tek oyun. 50 yaşıma gelsem de oynamayı planlıyorum. hak ettiği değerin altında ilgi görse de, onun efsaneliğinden bir şey götürmez bu.
niko bellic ile oynamak anlatılamaz. gelgelelim, oyunun kendine ait o karanlık havası kimi oyuncu tarafından beğenilse de benim için oyunda beğenmediğim tek konudur. (gerçi new york city temelli bir oyun sonuçta. o yüzden anlayışla karşılamak gerekiyor)
onun dışında 2008'de çıkan bir oyun için mükemmeldir. hatta kendisinden sonra çıkan gta 5'ten birçok yönden daha iyi olduğu da bir video ile kanıtlanmış. videonun linki bu

sadece introsu için bile oynanır.

en gerçekçi, karakterleri ve hikayesiyle en can alıcı gta oyunu. bazıları liberty city'nin renksizliğinden yakınır, new york city'i hiç görmemiş olmak gerek bunu söylemek için.
evet, san andreas'taki birçok özellikten kısılmıştır ama çok başka bir deneyim getirilmiştir oyuncuların huzuruna. bizdendir gta iv, samimidir, gerçektir. fantezi değildir. ve bu şekilde gönüllerde taht kurmuştur.

fizik motoru olarak açık ara en iyi gta oyunu. ayrıca o gri tonun new york ile hiç alakası yok abartmayın. lan oyun bazen siyah beyaz oluyordu resmen o derece. he ben o kasvetin yarattığı şehir havasını çok seviyordum ayrı. eskiden en sevdiğim şeylerden biri kışın yağmurlu havalarda gta 4 oynamaktı.

konsollar özelinde konuşuyorum, teknik açıdan ciddi anlamda devrim niteliği taşıyan oyundur. playstation 3'te ilk kez yeni nesil bir oyun oynadığımı hissetmiştim gta 4'e başladığımda. pc'de optimizasyon özürlüsü olabilir, hiçbir zaman pc oyuncusu olmadım, o kısmı hiç bilemeyeceğim.
içerik olaraksa, görevler her ne kadar adrese git, herkesi öldür, geri dön biçiminde tasarlanmış olsa bile, gta 4'ün gelmiş geçmiş en ilginç gta oyunu olduğunu söyleyebilirim. az önce oyunu xbox one'da bir kez daha oynadım. atmosferi insanı ciddi anlamda içine çekiyor. bunun sebebi liberty city'nin bir daha başka bir oyunda görülmeyen, muhtemelen de asla görülmeyecek, tasarımı, hikayesinin içeriği gibi unsurların yanında kesinlikle niko bellic'in de unutulmaz bir ana karakter olmasında yatıyor.
apaçık belirtilmiyor olsa da detaya inildiğince gerçekten de ilginç bir karakterle karşılaşıyoruz. onunla oynayan oyuncuların niko'yu sevmesinin belli başlı sebepleri var. kendine has bir havası var kendisinin. çevresiyle, arkadaşları, iş verenleri, düşmanlarıyla etkileşim biçimi son derece kişisel. karşısındakini hızlıca ölçüp biçen, ona göre tavır takınabilen zeki bir adam. onu yönlendiren oyuncuyu da aynı biçimde etkileyebiliyor. karakterleri dost ya da düşman görmemizin niko'nun takındığı tavır aracılığıyla belirlendiği bir gerçek.
sonradan gta 5'te michael özelinde, doruk noktası olarak ise rdr2'de arthur morgan abimizde görülen sarkastik hitap biçimleri niko'da da mevcut. arthur'u gerçek bir insan gibi hissettiren en önemli detaylardan biriydi bu. niko için de öyle. bunun temellerinin atıldığı ilk oyun kanımca gta 4 idi zaten.
oldukça soğukkanlı bir adam. bunda hem katıldığı savaşın hem yaptığı işlerin hem de geldiği ülkenin etkisi var gibi duruyor.
niko bellic "this is the mansion?" cümlesini sarf ettiği andan itibaren işlerin ne şekilde gideceğini tahmin edermiş gibi hareket etti hep. yeniden oynarken daha da belirgin hissettim bunu.
bana göre açık dünya aktiviteleri bir önceki oyunu san andreas'ın çok gerisinde kalsa da, detaylara inildikçe çevresindeki dünyayla etkileşimi aslında çok güçlü olan bir ana karakter barındırması gta 4'ü de serinin diğer oyunları kadar özgürlükçü kılıyor.
liberty city'nin tasarımından bahsetmiştim, aslında bundan bahsetmek neredeyse oyunun tamamından bahsetmek gibi bir şey. her şeyi içine alan devasa bir çerçeve. niko eşsiz bir karakter, evet, onu da bu çerçeveden görüyoruz, hikaye, teknik detaylar vs her şey bu çerçevenin içine yerleştirilmiş.
şehrin farklı bölgelerinde farklı bir atmosfer yakalamayı başarmış rockstar. mesela bohan'da takılırken ortamın rezilliğini hissedebiliyorsunuz. binalarda, katlar arası gezinirken koridorlara yerleştirilmiş ufak detaylarla ya da yayalar arası konuşmalarla bile bunu başarabiliyor oyun.
şehri çoğu zaman siyah beyaz görüyoruz. böyle bir renk paleti tercih edilmiş. bir açık dünya oyunu için epey riskli bir tasarım. ben çok sevdim bu depresif şehri. ama herkes sevmez tabii, zaten gta 5 gökkuşağı gibi bir renk paletiyle çıktı sonradan.
beğenirsiniz beğenmezsiniz ama gta 4'ün sürüş mekaniklerinin eşi benzeri yok, bunda hemfikir olmak gerekir sanıyorum. ben bayılıyorum bu farklılığa tabii.
combat sistemi bu oyunda şikayet edebileceğim tek unsur olabilir. siper çatışması işini ilk kez bu oyunda denedi rockstar. ve üzülerek söylüyorum ki, bu kısımda ciddi anlamda çuvallamışlar. saçma sapan bir siper hatası, siperden nişan alınan yerin bir türlü görülememesi, silahların aim sisteminin afedersiniz iğrenç olması gibi pek çok şey yüzünden combat kısmı gerçekten berbat hissettirebiliyor. yok yere pek çok görevde defalarca başarısız oldum. bir de bu bok gibi silahlarla hem araç kullanıp hem ateş etmek gerekince ciddi anlamda ufak çapta sinir krizleri geçirtebiliyor insana.
little jacop muazzam bir detay.
sana notum 8, jacop da eklenince 9 gta 4

grand theft auto serisinde en sağlam hikayeye sahip oyundur. açık ara farkla.

roman'ın taksisinde namusumla ekmeğimin peşinde olduğum oyun. öyle kısa mesafeye gitmem, şehrin yabancısı binince yolu uzatırım filan yok. dürüst bir şekilde işimi yapıyorum. gel gör ki bu roman denilen hıyartonun kumar borcu beni aksiyondan aksiyona sokuyor. ulan roman ne işler açtın başımıza.