hayata giren yanlış kişilerden öğrenilenler

hayatımdan çıkarttıktan sonra şükür ediyorum.

sevdiğin insanlara hayalindeki karakterleri yakıştıramamayı.

seviliyorsunuz, çok seviliyorsunuz ve bir daha o derece sevilmeyeceğinizi hissediyorsunuz. sonra uyanıyorsunuz ve aslında bir daha o kadar da hayal kırıklığına uğramayacağınızı düşünüyorsunuz...

sonra bir gün biri çıkıyor, ben varım diyor. hiçbir şeyde acele etmeyen, yavaş yavaş seven, gün geçtikçe sevgisinin arttığını hissettiğiniz biri çıkıyor. ve o an gerçekten daha önce hiç sevilmemiş olduğunuzu fark ediyorsunuz.

offff. hepiniz üfff olmuşsunuz ya. çok mu üzdüler sizi? hayatınızın kapısı mı var da girilip, çıkılıyor? güven duyguları kırılmış. ben ona hiç sahip olmadım, o yüzden bilmiyorum, nasıl bir şey olduğunu.

siz kendinizi aldatmaya çalışırken, başkalarının sizi aldattığını sanıyorsunuz, o kadar. bu hayatta kimse kimseye hiçbir şey yapamaz. muktedir değildir. ama siz ilk önce "muktedirlik" sanrısı ile kendinizi aldatıyor, sonra da karşıdaki kişi bu sanrınızı yıkınca ver yansın ediyorsunuz. tapınmak için tanrı arayışındasınız. bu ya devlet, para, diploma, ya erkek, ya kadın, ya siyasi parti, ya futbol takımı oluyor. ama hiçbiri hiçbir şeye muktedir değil. aldatan kim? kendin. aldanan kim? kendin. kendi kendinize, kendiniz kendinizle, bizzat kendi aldanmanızın koşullarını kendi ellerinizle var ediyorsunuz. her şeyi yapan sizsiniz. bunları hep siz ve sizin gibilerden öğrendim işte. demek ki hepiniz yanlışsınız. bana göre yanlış veya doğru diye bir şey yok. hayatta her şey olması gerektiği gibidir. ve insanlardan öğrendiğim bir şey daha var: sürekli beklenti içerisindeler. her şeyden. kediye bile nankör demişler, kediden ne bekliyorsa. ahahahaha. ben bu hayata hiç kimsenin olmayacak beklentilerini karşılamaya gelmedim doğrusu. o yüzden umurumda değil yanlış kişi, doğru kişi falan.

bir ilişki eğer basitse ilişkidir. zor olan yerde ilişki değil savaş vardır. ben savaşmam. özellikle de beni sevdiğini iddia eden ya da sevdiğimi iddia ettiğim birisiyle. zoru sevmem. zorlanmayı da sevmem. tabiatım böyle.

ben herkesten her şeyi çok basitçe öğreniyorum. bunun için onları serbest bırakmak gayet yeterli. ve iyi bir dinleyici olmak. eğer dinlerseniz, insanlar size her şeyi anlatıyor. beni kırabilecek bir insan yok. çünkü kırılgan bir yapım yok. korkaklara özgü güvene dayalı ilişkiler de ilgimi çekmiyor. korkak insanlardan hoşlanmıyorum. cesur bir insan olduğum için değil. cesur olabilmem için korku duygusuna ihtiyacım var. o da yok bende. cesaret veya korku ile ilgili konular bende sadece düşünsel düzlemde, duygusal düzlemde bulamıyorum onları. sadece taklit edebiliyorum.

uygun şartlarda en doğru kişi olduğunu anlamış olmaktır.

bize göre yanlış olan kişi, bir başkasına göre en doğru insan olabilir. bu, bizim beklentilerimiz, hayata olan bakış açımız, doğru veya yanlış kabul ettiğimiz kavramların, karşımızdaki kişiden umduğumuz benzerliklerin yeterince sağlanmıyor oluşundan ileri gelir.

ne biz yüzde yüz doğruyuz ne de karşımızdaki o derece yanlış. bizim kabul edebildiğimiz doğrularla yüzde yüze yakın bir benzerliğe ulaşabilmeyi umarız sadece karşımızdakinden. bu benzerlik sağlandığında ise işte o zaman karşımızdakine doğru kişi ünvanını vermeyi layık görürüz.

kiminin arsızlık olarak nitelediğini, kimi öz güven olarak niteler. kimi utangaç derken kimi aynı utangaç kişiye ar sahibi diyebilir. kimi somurtkan niteler birini, kimi ise ağırbaşlı olarak görebilir. bu örnekler insanda var olan tüm duygulara yönelik çoğaltılabilir. önemli olan uyumu yakalayabilmektir. kötü insanlar elbette görecesiz olarak var olabilir fakat yanlış kişilerden bahsettiğimizde, bu göreceli bir kavrama dönüşür.

yanlış olarak tabir ettiğimiz kişilerden ögreneceğimiz şey şudur ki,
herkesin bir tabiatı var ve tabiatına uygun bir alanda en doğru kişi olarak kendini ortaya koyacaktır.
dünyada yalnızca biz yaşamıyoruz ve tüm doğrular bizim bakış açımızla paralel değil.

hiç kimseye tam olarak güvenmemeyi/güvenememeyi öğrendim.